Vandaag- 1+1

 

Het zijn vaak van die obligate zinnetjes. 1+1=3. Of, een is geen. Of, twee weten meer dan een. Of, it takes two to tango. Of, samenwerken is vermenigvuldigen. 

We zeggen ze omdat het zo mooi klinkt. En doen dan weer ons eigen ding. 

Langzaamaan druppelen collega's weer binnen. Het vakantieseizoen nadert zijn eind. Ik hoorde gisteren al weer iemand zeggen dat ie toe is aan zijn volgende vakantie. Maakt niet uit waar je geweest bent, dat hele lekkere alles los gevoel komt pas na dagen vakantie en vervliegt binnen minuten na thuiskomst. 

Ik heb de afgelopen weken best hard gewerkt. Echt werk verzet. Maar toch constateer ik dat ik de afgelopen twee dagen effectiever en succesvoller ben geweest dan de afgelopen twee weken. Omdat ik weer meer collega's om me heen heb om even iets tegen te zeggen. Dat even leidt tot een gesprek, de uitwerking van een idee, een half a viertje en een heel plan. BAM! Daar was ik vorige week niet toe in staat. 

Dus misschien zijn ze wel echt waar. Die zinnetjes. Is 1+1 simpelweg 11.*

*overigens, grappig om te zien dat in mijn Google tocht naar een passende afbeelding ☺️ steeds Intouchables opduikt. Als het ultieme voorbeeld van samen sterker. #mooi

 

Vandaag- De dag wacht

 

We zijn net de Nachtwacht vanochtend. Links van me staat een man - vol verwachting klopt zijn hart - uit te kijken naar de trein. Hij helt met zijn lichaam licht over en tuurt tegen de zon in. De trein komt van de andere kant. Ik weet niet wat hij hoopt te vinden aan het einde van de horizon..

Naast hem staan twee mannen belachelijk hard en overdreven gesticulerend met elkaar te praten. Ze overschreeuwen zelfs de werkzaamheden van de Biezenmortel truck die aan de weg werkt achter hen. Hij zal wel iets met mortel en bielzen doen. 

Een hoogblonde vrouw- Geert Wilders blond- knalt uit het gezelschap met een fuchsia roze blouse en palen van hakken. Een flets meisje naast haar. Niet alleen door het contrast, maar door alles wat ze draagt. Beige trenchcoat, grijze eastpak, vaal zwarte spijkerbroek. Haar blauwe gympen verraden iets. Van kleur in het leven. 

Naast mij een stevige vrouw, klein gedrongen, de spijkerbroek tot drie keer toe moeten oprollen. De hippe vogel een stukje verder head bangt op soul. Met oortjes in en zonnebril op. 

Allemaal bezig met onszelf. Allemaal eigen. Anders. Aardig. Eigenaardig. En toch samen op deze aardkloot voor heel even met elkaar verbonden. Even staat de tijd stil en is het beeld vastgelegd. Hier stonden we dan samen, dinsdag 30 augustus 2016, 7.31 uur. 

De dag wacht. 

Vandaag- Beat it

 

We weten allemaal dat wanneer je na drie kwartier sporten jezelf beloont met een latte macciato met extra suiker of een tall frappucino caramel, je inspanningen nul effect hebben. Zeker niet wanneer je routinematig een klasje hebt gedaan en eigenlijk toch al niet zo'n zin had. Geen druppeltje zweet, maar wel de beloning. 

Ik noem ze 'doe alsof sporters'. De bol.com-sporter: alle attributen en accessoires voor je sport bestellen, er fántástisch uitzien, maar geen spier vertrekken. 

Ik zie ze vaak op de sportschool. Heel vaak. Maar dit weekend zag ik er een die niet eens meer leek te veinzen dat ze kwam om te sporten. 

Ze stond buiten, in haar fluorescerend shirt en broek en zweetband en sokken volledig door gebol.combineerd, een hardcore sigaret te roken. Ik weet nog dat ik dacht: onzinnig, een sigaret roken na het sporten. 

Even later dook ze op in de kleedkamer. Huh? Jij begint je sportsessie met een sigaret? Ze positioneerde zich voor de spiegel om haar make up bij te werken. Huh? Jij ging toch sporten? Toen ze eindelijk gemaquilleerd was, betrad ze de sportzaal. Om een half uur te gaan "boksen". 

Ik gok dat er niet meer dan 20 kilocalorieën verbrand zijn. If any. En dat ze na haar 'inspanning' zichzelf heeft beloond met een lekkere latte en een nog lekkerdere sigaret.

Ik geloof sterk in the power of the mind. Dus dat je een goed gevoel hebt over het feit dat je überhaupt naar de sportschool bent geweest, dat je toch íets gedaan hebt (altijd beter dan thuis op de bank met een zak chips) dat snap ik en herken ik ook. Maar in deze mate jezelf voor de gek houden?

It beats me. 

#maandag #jezelfwakkerboksen

Vandaag- Staar

 We hebben last van collectieve staar. Telefoonstaar. Krommenekke staar. Het is vrijdag, er is geen kip op het station. Het handje vol wat er staat staart. Staart naar het ienie minie scherm in zijn of haar hand. 

Er is een woord voor. Voor de irreële angst dat je zonder moet. Dat het leven dan waardeloos is, dat je dan onthand bent. 

Nomophobia. 

Stel je voor, dat je de wereld weer zou moeten bekijken met je eigen ogen, zonder de filter van het scherm. We zouden er niet in kunnen overleven. 

Recent boekten we een huisje voor de wintersport (vakantie leidt tot vakantie- je kunt niet vroeg genoeg zijn ☺️). Een huisje zonder WiFi. The next generation kreeg een hartverzakking toen ze het hoorden. Een week lang zonder WiFi???? 

Ik kan alleen maar hopen dat ze dan de wereld weer gaan zien. Sneeuw, sleeën, bevroren tenen, goede gesprekken (met pubers van 15, yeah right) en warme chocolade..

Mophobia is net zo suf als Nomophobia. Ik kan nostalgisch en analoog doen wat ik wil, ook ik ben van deze wereld. De Nomophobia staar wereld. 

Zo, nu weer even mijn nek strekken 😉

Vandaag- Toen was geluk nog heel gewoon

  

Uit Thailand nam ik een ritsje gelukspoppetjes mee. Aangezien Boeddha's het land niet meer uit mogen- ik kan me er iets bij voorstellen, een goddelijke beeltenis is meer dan een decoratief element in een koude Nederlandse voortuin- maar ik toch iets van de gelukzaligheid wilde vasthouden, koos ik voor poppetjes. Kleurrijk, eenvoudig, vooral voor kinderen leuk.

De eerste twee gaf ik aan twee kleuters. Ik vertelde hen dat het poppetjes zijn die geluk brengen. Ze knikten dapper. Te dapper, want naar ik van hun moeder vernam, vroeg de vierjarige bij het naar bed gaan: "mama, wat is geluk?"

Een goede vraag, waar niet de minsten zich over gebogen hebben. 

In 'De weg' van Michael Puett & Christine Groos-Loh lees ik dat het diepe geluksgevoel ontstaat wanneer je een beter mens probeert te worden. Gelukkig is iemand die '...van enthousiasme vergeet te eten, van vreugde vergeet zich zorgen te maken, en oud wordt zonder te merken hoe de tijd verstrijkt.'

Het antwoord aan haar zoon was geheel in lijn met bovenstaande visie van Confucius: "Geluk is mooi weer, voetballen met je vriendjes, leuke dingen doen en lekker moe, heerlijk gaan slapen." Hey, het gebruik van het woord slapen was strategisch, we stonden immers aan de vooravond van de nacht, een heuse discussie over geluk zou zomaar uren kunnen duren. 

Hij perste er nog een vraag uit, voordat zijn moeder het licht uitdeed: "Maar hoe kan je dan geluk bréngen?"

Ze gaf hem een liefdevolle kus en zei "Morgen meer, wijze meneer." 

Ik denk dat kinderen mijn gelukspoppetje niet nodig hebben. Zonder het te kunnen benoemen, weten ze wat geluk is en dat het alleen uit jezelf kan komen. Dat niets of niemand je dat komt brengen als je het zelf niet wilt zijn. Gelukkig. 

Paradoxaal genoeg zijn daarmee de kinderlijke poppetjes vooral nuttig voor ons volwassenen. Om ons te doen beseffen dat we zelf verantwoordelijk zijn voor dat diepe geluksgevoel. Zelf los laten, zorgeloos durven zijn (al is het elke dag maar even), een blauwe lucht kunnen zien. 

Ik geef je virtueel een gelukspoppetje en gun je alle geluk van de wereld. Je moet het alleen zelf nog even doen👍

Vandaag- Bag lady

 

Het schijnt iets te zijn, vrouwen en tassen. Zelf ben ik meer imeldamarcosiaans. Schoenengek. En dan laat ik kleding buiten beschouwing. 

Vrouwen schijnen elke dag hun tas te wisselen. Net als schoenen. Je draagt de tas die past bij je outfit. Zoveel tijd als ik kan besteden aan kleding passen en weer omkleden omdat iets anders toch net beter kleurt, zo weinig tijd besteed ik aan mijn tas. 

Te weinig tijd constateer ik vanochtend. Wachtend op de trein op mijn sex-and-the-city-slippers (van en naar het werk in makkelijk schoeisel, op het werk de wie mooi wil zijn moet pijn lijden schoenen) grabbel ik in mijn tas op zoek naar mijn telefoon. Te veel vakjes, nog steeds een ongeordende puinbende. Ik stuit op mijn zonnebril op sterkte. Vandaag heb ik lenzen in, dus dat ding sjouw ik voor niks mee. Ik stuit op het paar pijnlijd schoenen dat ik gisteren droeg. Ik stuit op een leeg Tupperware bakje van mijn salade van gisteren. En daarnaast herbergt mijn tas de schoenen van vandaag, de zonnebril zonder sterke, de lunch van vandaag.. Om over de reguliere benodigdheden als laptop, portemonnee en make up tasje niet eens te spreken. 

Had ik vanochtend mijn tas gewisseld, was ik achter al deze extra bagage gekomen. Van al dat extra gesjouw krijg je rugklachten. Misschien wordt het toch tijd. Tijd om tassen te gaan wisselen. Puur uit lijfsbehoud. 

Dat vereist wel dat er iets te wisselen valt...

Ik zie kansen: een zaterdagje tassen powershoppen! 😛

#kleingeluk #consumptiemaatschappij #disciplinetasleeghalenwerktook

Vandaag- Naar zee

 "We kunnen ook richting zee gaan..." 

Het is de verrassing van hoogzomer terwijl iedereen mentaal al met de kerstboom bezig is. Vooruit, dat is wat overdreven, maar tropische temperaturen in augustus, dat is geen vanzelfsprekendheid. Vorig jaar ging augustus de boeken in als natste maand. Sommige vermeldingen zijn minder eervol dan andere. 

De verwachting van hoge temperaturen lijkt mensen uit te nodigen tot een praatje terwijl we uitkijken naar onze trein. De stemming is bijna schoolreisje te noemen. We kunnen niet wachten tot het zover is, hoe zou het zijn, hoe voelt het, wat zullen we genieten.

"We kunnen ook richting zee gaan.." Ik hoor het een vrouw schalks tegen een wildvreemde man zeggen. 

[De tekst is stoer, maar weten dat deze trein echt de andere kant op gaat, dat eindbestemming Deurne op geen enkele wijze zwoel of schalks is én dat bij instappen ze gauw boven in de dubbeldekker stapt als ze constateert dat de man beneden gaat zitten, had ie wel wat gewaagder gekund. Daarentegen past de opmerking uitstekend in de stemming schoolreisje. Aan de voorkant grote praatjes en uiteindelijk durft niemand in de achtbaan..😉]

Het wordt een geweldige dag vandaag.

#enjoy #sunnysideup

Vandaag- Vandaag

 

Don't  soil this day with talk of tomorrow. Aldus de Khan in de bingewatcher Marco Polo op Netflix. En nee, hij zegt niet spoil. 

Bederven versus vervuilen. Vervuilen werkt langer door. Bedorven gooi je weg. 

Don't soil this day with talk of tomorrow. 

Geniet van vandaag. Leef vandaag. Lach vandaag. Sta even stil vandaag. Voel vandaag. 

Morgen is het daar te warm voor. ☀️

Vandaag- Toegegeven

 

Ik heb er aan toegegeven. Ik hield het simpelweg niet meer.

Eigenlijk is het maandag begonnen. En ik ben niet de enige. Bij iedereen die aan het werk is, zo verneem ik om me heen, is het er. Al hebben we niet allemaal het label geplakt. 

Dinsdag werd het erger. Vooral omdat de zon feller werd. Op het moment dat de weermannen formeel vast stelden dat het een prut zomer is, met slechts 7 dagen zon, ging ze schijnen als een 75watter in een spiegelkamer. Oogverblindend.  

Woensdag was het zwaar. Halverwege de week trok ik het bijna niet meer. Vertelde ik mezelf dat als ik het vandaag níet zou doen, het moment voorbij zou gaan. Maar ik vermande me.

En gisteren ging het mis. 

Iedereen heeft er last van, behoefte aan, weet ik. Iedereen probeert zichzelf te vertellen dat eenmaal aan het werk, de vakantie voorbij is, de teugels weer aangehaald moeten worden,  de broekriem weer strak, het niet elke dag leve de lol kan zijn.

Maar het voelt sinds maandag anders. Het voelt als Prosecco! Prosecco in zon weer! Dus gaf ik gisteren toe. Aan een Aperol spritz die misschien ontzettend uit is, maar nog steeds o zo zomers is. 

Vanavond gaat het regenen. Met die wetenschap constateer ik dat ik gisteren niet toe gaf aan dat drankje, maar intuïtief de perfecte dag ervoor uitkoos 😉

#cheers #fijnweekend #toegift

Vandaag- Kids

 Deze week is het onderwijs aan de universiteit weer gestart. Althans, voor de nieuwkomers, de brugpiepers van het volwassen leven, die door oudere jaars liefkozend 'kids' worden genoemd.

Het is bizar om enerzijds te (moeten) onderkennen dat ik een zilveren jubileum vier op de start van mijn studententijd, en anderzijds ik nog steeds dat gevoel van toen kan voelen. Ik kan het nog zien, ruiken, horen. Het is een tijd die grote impact heeft, niet in de laatste plaats omdat we in ons hoofd eeuwig twintig blijven. 

Ik zie ze ronddarren op de campus, met de dag worden de snoetjes vermoeider. Het is maar goed dat de zon zoveel schijnt, zonder zouden ze grauw het weekend in storten. 

Hoezeer ik ook denk en altijd heb gedacht dat met het universitaire leven ook je grote mensen leven begint, inmiddels begin ik stevig te twijfelen. Zeker wanneer ik kijk naar de andere sexe. 

Kijk. Dat een puber knulletje van vijftien, zestien, omdat hij nog net te veel servet en te weinig tafellaken is er niet mee bezig is, dat kan ik- zij het moeizaam- door de vingers zien. Ik denk dan altijd dat er zo rond de zeventien, achttien dat moment komt dat hij voelt dat de meisjes in zijn omgeving het gewoon niet meer trekken. En dat er dan iets verandert. 

De jongens naast me op het perron gisteravond waren 'kids'. Ze buitelden over elkaar heen met stoere verhalen. Het was warm, ze droegen niet meer dan een wit t-shirt. 

Het blijkt dat ik het mis heb. Ik zat er pal naast. Bijna onder, de gemiddelde knul is 1.90m en ik kon zo zijn oksel in snuiven. Zeventien, achttien, negentien. Het maakt niet uit. Studenten stinken als pubers. Naar zweet. Oudzweet. Uienzweet. 

Dat kan ik me dan niet meer herinneren van mijn studententijd. Dat we stonken. 

Vandaag- Epic

 

In de regel, de door het jaar heen voetbal regel, heb ik niet zo veel met topsporters. Veel van de voetballers van Nederland zijn in mijn ogen vergelijkbaar met de Reality soap BN-ers: vaak nog niets noemenswaardigs gepresenteerd maar wel al beroemd of filthy rich. Met bijbehorende diva status. Bij belabberd spel denk ik al gauw: zo veel verdienen en zo slecht presteren? Daar moet je bij een normale baan niet mee aan komen...

De Olympische Spelen vormen wel de uitzondering op de regel. Omdat het vaak sporten zijn die niet zo in het nieuws zijn, waar de prestatie nog telt, meer dan het geld. Van goud schijn je niet rijk te worden. 

Natuurlijk zijn we allemaal wel eens in een Olympische situatie. Wanneer je een assessment moet doet, examen, of rijbewijs moet halen. Hard geoefend, goed voorbereid, gezond gespannen als synoniem voor stik zenuwachtig. En daar is dan het moment. Niemand om de schuld of de eer te geven behalve jezelf.

De olympische sporters doen het als vak. Pieken. Trainen, trainen, trainen en dan pieken in enkele seconden, minuten. In de wetenschap dat als je nu niet piekt, je over vier jaar misschien te oud bent. Ik vind het onwaarschijnlijk knap. 

Gisteren zag ik Epke Zonderland plat op zijn snuitje gaan. In een split seconde een centimeter te kort komen. Over naast goud grijpen gesproken. 

En op dat moment dat je in een hoekje wilt gaan zitten huilen, of het moment waarop een diva voetballer tegen de wereld te keer zou gaan, staat deze topsporter met bloedneus en schaafwond op en doet zijn oefening in alle perfectie. Wat een karakter. 

Hij blijft epic. Epke. 

Vandaag- Soepel vervoer

 

Je ziet ze steeds vaker in het straatbeeld. Overgewaaid uit de VS waar de bigger uit bigger better more nog eens letterlijk hun dood gaat betekenen. Nergens is de morbide obesitas zo evident zichtbaar als daar. En dan te weten dat wij zo'n tien jaar op hen achterlopen. 

Je ziet ze bij pubers met ouders met te veel geld. Ook zo'n VS na apertje. Je zestiende verjaardag vieren alsof je achttien wordt. In de VS staat 16 gelijk aan rijbewijs. Dat verklaart een deel van de fuss daar, niet hier. 

Je ziet ze bij BNers die beroemd zijn geworden met het filmen van hun leven. Als bewijs voor echte star status.

Je ziet ze in alle kleuren. Parelmoer wit. Zuurstokroze. Zwart. Grafitti. Ze zijn voorzien van alle gemakken. Krantje, kopje koffie, airco. Geen andere mensen, soepel naar je bestemming. 

Vandaag zat ik in een. Gewaagd geel blauw gekleurd. Raampje open "Airco Naturalis", kopje koffie uit de thuismok, krantje gratis en voor niets op het plateautje voor me. De enige passagier, soepel naar mijn bestemming. 

Ik kan hem je aanraden. De NS limousine. [Alleen in vakantie tijd.]

Vandaag- Note to self

 En terwijl ik mijn schoenen sta uit te zoeken, nog snel oorbellen in, oh ja, make up, hoe moest dat ook al weer en wat draag je representatief met 23 graden, hoor ik mijn telefoon. Ik ontvang een notificatie van mezelf. 

Het is niet dat ik het zou vergeten. Het is ook niet dat ik er door heen zou slapen. Of de dagen van de week kwijt ben en daardoor nog in de vooronderstelling van een weekend zou zijn.

Het is wel dat ik de routine kwijt ben. De snelheid, de handigheid, de vooruitdenkendheid. Die er voor zorgt dat ik 's avonds nadenk wat ik de dag erna aan wil doen (en hoewel dat op de dag zelf altijd nog kan veranderen, geeft het de illusie van een plan), die er voor zorgt dat mijn tas klaar staat, telefoon opgeladen is. Dat soort routine. 

Het is ook dat, voordat een vakantie begint, ik mezelf bewust vertel dat er ook weer een einde aan komt. Note to self. Vakantie bestaat bij de gratie van werken. Werkelozen beleven in de regel hun dagen zonder werk niet als vakantie. 

De kunst van vakantie is dat je eruit komt. Uit die routine. Het is gelukt. Ik heb mijn eerste trein gemist.

Terwijl ik nog sta te denken en te rommelen, ontvang ik een notificatie op mijn telefoon. Vandaag: werken. 

Vandaag- Oog en Naald

Deze vakantie heb ik gelezen. Want lezen is vakantie. Wurm als ik ben onthou ik vakanties vaak aan de boeken die ik las. Dit jaar was de vakantie licht, vol geluk, onbezorgd, en behoudens enkele stevige regen- en onweersbuien die de naam regenseizoen eer aan deden, geen vuiltje aan de lucht.

Mijn boeken (de dosis onthaastende thrillers daargelaten) daarentegen waren donker, zwaar en droef. 'Lieveling' van Kim van Kooten en 'Een klein leven' van Hanya Yanagihara. Misschien kon ik ze alleen lezen omdat de echte wereld me even zo licht en gelukkig toescheen. 

Nog geen week thuis en wel nog een laatste dag vrij, is de verhouding geflipt. Lees ik 'Dans, dans, dans' het vrolijkste boek dat Haruki Murakami ooit geschreven heeft en is de vakantie wereld opeens donker en zwart met meerdere bomaanslagen op plekken waar ik niets dan lichte herinneringen aan heb. Het voelt een beetje als oog door naald, hoewel dat groteske onzin is. What are the odds dat je precies daar op dat moment bent? The odds are odd. 

The world is a f#ckup place. Het is een wonder dat we er zo gelukkig in kunnen zijn. 

Vandaag- Unplug

En op zo'n ochtend

Waarop je alle tijd hebt

Om er eens goed voor te zitten

Voor die betere ontbijtblog

Gebeurt het.

Het grote niets.

En dan weet je.

15 graden, regen, was, strijk, boodschappen, opruimen Het dondert niet.

Het hoofd is leeg

Vakantie geslaagd.

Vandaag- Week

Een jaar heeft 52 weken. Een week 7 dagen. Een dag 24 uur. 

Sommige twee weken duren langer dan andere. En voor iedereen zijn dat andere weken. 

#backtothefuture

Vandaag- 4D Kolibrie

 

Aziaten zijn van de gadgets, dus kun je hier naar een 4D film. Naast de 3D bril op je ogen wordt de vierde dimensie gecreëerd door een stoel die beweegt, wind die langs je gezicht wordt geblazen, bizarre geluidseffecten vanuit alle hoeken van de zaal en zelfs lichte waterdruppels die op je neerdalen. Effecten die bij een chickflick weinig zin hebben, maar bij een actiefilm zoals Star Wars of Star Trek fenomenaal zijn. 

In de jaren '10 van de eenentwintigste eeuw vraag je je soms nog af waarom je de wereld zou gaan zien. Uren in een vliegtuig zitten om de plaatjes van internet met eigen ogen te aanschouwen? 

Vanuit mijn donkere, door airco koel gehouden hotelkamer loop ik het balkon op. Het is nog vroeg, de mensheid nog in slaapstand. 

De natte warmte van het continent zet zich als een Lidl thermo tas om me heen. Hoe ik ook stil zit of hoe ik beweeg, de vochtige atmosfeer omsluit me. Mijn telefoon gedraagt zich als een obese die denkt aan traplopen. Geen beweging in te krijgen, toch maximaal bezweet. Het ruikt buiten naar laat vergeten en vroeg aangestoken wierook, een restje padthai met gember, knoflook en chilipeper, en bloemige orchideeën in stilstaand water. 

Er zit een vogelsoort in de bomen die ik graag kolibrie noem. Niet omdat ik weet wat een kolibrie is, maar omdat het voor mij de associatie is met exotisch vogel geluid. Het is hoog, scherp, vragend, aandacht trekkend en heersend. Niet als vele vogels die onophoudelijk van zich laten horen. Ik denk dat er wel twintig soorten- zijn het vogels ?- door elkaar geluid maken waar geen woorden voor zijn. Mijn 'kolibrie' fluit zijn geluid een keer en is dan een half uur stil. 

Ik hoor de motoren van boten op het water en van auto's op de weg. Krekels krekelen in de bossage. Palmen ruisen en eekhoorntjes ritselen tegen takken. 

Er is misschien weinig reden meer om de wereld te gaan zíen. Maar voor het fenomenale 4D effect is er gelukkig nog alle reden om hem te gaan ruiken, voelen en beluisteren. 

#wow #world

Vandaag- Duif

 

Gemiddeld 1x per jaar eet ik friet bij de Burger King. Als ik met het vliegtuig op vakantie ga en op Schiphol moet inchecken. De vakantie begint, ongeacht het tijdstip, met een Whopper Cheese menu met XL friet. 

Vol vertedering kijk ik naar het kleine tortelige duifje voor mijn voeten. Zo schattig, zo niet bang. De Thai naast me wuift het beestje bruut weg. Kssst. Maar dan op z'n Thais. 

Ik wil al ageren maar realiseer me dan de verhoudingen. In mijn tuin in Nederland zitten elk jaar dikke patatduiven. Te zwaar voor de tak, een tuin vol ammonikak. 

Voor de Thai, die twee koppen kleiner en drie koppen minder zwaar zijn dan de gemiddelde Nederlander, is dit troetelige duifje niets meer dan een ordinaire patatduif. Maar dan op z'n Thais. Ik pas me snel aan en ksssst dapper mee. Brutale rijstduif! 

#vogelvrij #vrijdag

Vandaag- Trakteer ik

 

Vandaag trakteer ik 😉. Op een blogje.

In een stad waar je tegelijkertijd pis en wasverzachter ruikt en je niet weet of je dat nu vies of lekker moet vinden,

Waar ratten voor katten versleten worden en vice versa,

Waar een krot en een tempel onder hetzelfde dak huizen,

Waar binnen ook buiten is,

Waar een monnik krijgt van de rijken en geeft aan de armen,

Waar je -gewenst of niet- leeft met een open keuken en een walk-in closet,

Waar klein waar net zo waardevol is als groothandel,

Waar de bloem verkocht wordt op de knop en niet op de steel, 

Waar in de ene straat de vuilnis wordt gesorteerd terwijl de hoek om straatstalletjes uitnodigen tot eten,

Waar wat ze hebben ze delen en wat ze niet hebben ze offeren, 

Daar wordt welzijn niet bepaald door welvaart maar door welkom.  

#reminder #thuis

Ps: mocht je me een verjaardagscadeautje willen geven, dan wens ik dat je af en toe mijn blog deelt, wanneer de tekst je aanspreekt of raakt. Je netwerk attenderen op hannekeschrijft mag natuurlijk ook.

Kop Khun Kaa🙏

Vandaag- Vakantieverwachtingen

 

Ik las een stuk in de Flow over vakantieverwachtingen. Over hoe die vroeger hoog waren, maar ze sinds internet ongekend zijn. Immers je kunt vanuit je koude thuisadres precies zien hoe het verwarmde zwembad erbij ligt en waar de dichtstbijzijnde smoothie te koop is. 

Het nadeel ervan is dat als dat zwembad in het echt drukker bevolkt lijkt dan op de foto- handdoekje leggen, niemand zeggen - en de smoothietent inmiddels over de kop is gegaan, je meer teleurstelling bespeurt dan wanneer je geen beeld had gehad.

Ik had me verheugd op een kamer met uitzicht op de rivier. Via de mail had ik een gratis upgrade naar "River View" bedongen, en op de website van het hotel had ik de bijbehorende foto's gezien. 

Op het piepkleine balkon van onze hotelkamer kan ik, wanneer ik in staat zou zijn met mijn rechteroog in mijn linkerbroekzak te kijken terwijl ik tegelijkertijd mijn nek een woeste muay thai draai laat maken, een flauwe glimp van wat bruinig water zien. "River view ma'am".

Ik ben er niet trots op. En schrok ook wel een beetje van mijzelf. Want het kostte me bijna een hele avond om weer oprecht te kunnen genieten van alles wat er wél was. Om het voorrecht weer te voelen van het zijn in een prachtig hotel in een prachtige wereldstad. Waar ja- lekker belangrijk- het uitzicht minder en het zwembad drukker is dan ik had verwacht. 

Omgaan met verwachtingen en teleurstellingen. Waar vakantie al niet goed voor is😊

#count #blessings

Vandaag- Picture this

 

Ik denk dat het iets Aziatisch is. Of iets van de generatie y. De Facebook, Instagram, Snapchat generatie. Om je vriendje foto's van jezelf laten maken als ware je een waar fotomodel. 

De poses zijn om te gillen. Vooral omdat ze een quasi nonchalance moeten uitstralen, terwijl je de verkramping in de spieren van mijlenver kunt zien. De een vlijt zich tegen een houten hemelbed op het strand- zo sta ik ook altijd als ik op het strand ben, met mijn rug naar de zee, mijn hand tegen een balk drukkend met hoge splinterkans en een been licht gebogen omdat ze dan dunner lijken, NOT!!-, de ander tilt haar paardenstaart op en kijkt over haar schouders, zodat haar rugwelving beter uit komt. Alles über nonchalant. Maar hemel wat doet hij er lang over. Druk af. De lach wordt een grimas.

Misschien is het ook niet meer genoeg, alleen het uitzicht fotograferen. Dat had je immers al op Google Earth kunnen aanschouwen. Vergt deze tijd wel dat je jezelf ook op de plaat zet. En als je dat dan doet, dan zo voorkomend mogelijk. Met selfie filters die de oneffenheden in je gezicht wegwerken, met vriendjes die je vanuit je beste hoek fotograferen. 

Ik heb een nieuwe hobby. Foto's maken van vriendjes die foto's maken van hun wanna be model vriendinnetjes. Het wordt weer een drukke dag. 😉