Vandaag- Oktober. Fest?

 

Het duurt nog maanden tot Kerstmis. En mijn god, wat is carnaval al weer lang geleden. Sinds de koning de dag heeft veranderd, is de 'ginne' letterlijk uit de Koningsdag. Weinig gein en feest voor het gewone volk. Halloween en st. Maarten zijn kinderfeestjes. Snoepmachines. Er is in de herfst voor de volwassene weinig te halen. 

Onze oosterburen bieden uitkomst. Bier, verkleden, vreten, de ruitenwisser doen. Ja. Dat is wat je denkt dat het is. Met je armen boven je hoofd heen en weer zwaaien op slechte muziek. 

Welkom op het Oktoberfest.

Wij doen ook mee. Starten de avond met een Duitse schlager (dat is nog goed zoeken op de oktoberfest playlist van Spotify- er staat geen Duits nummer op🤔), eten brödchen met Bockwurst, schnitzels mit kartoffelsalat en lebkuchherzen. We drinken 0% alcohol bier. Kijken een Duitse film zonder ondertiteling. En praten de hele avond nur auf Deutsch.

Van origine heeft elk feest een dieper doel. Alleen vergeten we dat door de eeuwen heen. Ons doel vanavond is heel helder. 

Ik gok dat onze pubers nog niet zo zwei-drie-vier-gib-mir-noch-ein-Bier- verslingerd raken aan onze versie van de traditie. Maar hun Duits mondeling komende week op school met gemak inkoppen. 

Ziel erreicht. 

Vandaag- Instappen maar! Of toch niet?

 Ah. Het ligt aan ons. 

We stappen allemaal op dezelfde plek in op het perron. We kiezen allemaal dezelfde deur. En daarom zijn de treinen zo vol. 

Ah. Het ligt aan ons. 

Really?

Redeneer even met me mee. Deze zomer waarschuwt de NS dat het druk wordt, dit najaar. Kortere treinen, minder treinen, meer werkzaamheden. 

En als het najaar dan nog geen week oud is, knallen ze er een onderzoeker in, die beweert dat het aan de reiziger zelf ligt. Dat er geen zitplaatsen zijn. 

Ik kan de NS verklappen dat ik regelmatig de hele trein doorkruis- hij is zo kort dat je in no time van voor naar achter bent- maar die lege stoel vind ik niet. Echt niet. 

De oplossing is gevonden in instapzones. De NS gaat aanwijzen waar je beter zou kunnen instappen. Juist voorin. Of achterin. 

Ik zeg bullshitbingo.

Vandaag had ik een zitplek. In mijn eigen auto. 

Vandaag- Instant respect

  

Vandaag zit er een naast me. Een nerd student. Die ik niet zo mag noemen. Maar iedereen wel weet wie ik bedoel. Dat haar. Die bril. Die huid. Dat t shirt met opdruk. Die korte broek zelfs in de winter. Die sandalen. 

Een technische universiteit heeft er een gemiddeld hoog percentage van. En binnen die grote groep zit dan weer een procent die misschien wel een über titel verdient. 

Het zijn de jongens en meisjes die verzot zijn op bord- en rollen spellen.

Ruim 25 jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met rolspelfanaten. Dungeons & Dragons was in de VS al een hit toen we hier nog uit onze spreekwoordelijke kerkers moesten kruipen. Tegenwoordig neemt iedereen die op een dating site actief is een persona aan. Om over de avatars in second life nog maar niet te spreken. 25 jaar geleden was je een beetje heel raar wanneer je je verplaatste in een fantasie figuur. 

Ik ontmoette recent een studenten vereniging die wekelijks bord- en rollenspellen speelt. En alle stereotypen waren waar. Dat haar. Die bril. Die huid. Dat t shirt met opdruk. Die korte broek zelfs in de winter. Die sandalen. 

Ik bombardeerde ze met vragen. Hoe werkt het, wat doe je de hele avond, welke spellen zijn hip? Net als wanneer ik met ICT-ers praat, waren 8 van de tien woorden in een zin abracadabra voor me. Om ze wat te prikkelen, stelde ik de vraag of het niet wat dichtgetikt was. Elke avond uren spellen. Elke avond uren in de huid van een fantasie figuur. 

Met hun antwoord wonnen ze mijn instant respect. 

"Al die lui die de hele dag gamen op hun PS. Die zijn pas dichtgetikt. Spreken geen mens, zijn hele dagen alleen. Wij zitten samen, eten eerst samen, hebben oog contact, aan de keukentafel.

Al die sporters, die avond na avond trainen voor een wedstrijd. Uren aan een stuk. Hun leven en voeding aanpassen op hun hobby. Die zijn net zo dichtgetikt als wij. Of net zo niet dichtgetikt. 

Het is toch bijzonder dat onze maatschappij een sporter en een gamer normale mensen vindt, en ons gestoorde über nerds?"

Ik verklaar het officieel tot geuzennaam. Leuke jongens. Die über nerds. 

Vandaag- Over doel en middel

 

Politiek blijft een wonderlijk fenomeen. In Nederland doen we alle debatten in de Kamer met een voorzitter, waar we ons verplicht tot richten. Zij is niet meer dan de muren van een squashbaan, via haar kaatst de bal naar wie hem toekomt. Wanneer een parlementslid in zijn woede of frustratie dat vergeet, wordt het debat stopgezet en de spreker vriendelijk in correct ABN gevraagd om via de voorzitter door te schelden. 

Doel middelen. Er klopt iets niet. De voorzitter, ingesteld om een ordentelijk debat te bewaken, past haar rol toe op slechts de regels en niet de inhoud. Dan kunnen we onszelf voor de gek houden dat we in Nederland zo netjes politiek bedrijven, maar wees dan niet verbaasd als niemand meer komt stemmen. Straks. 

Hard, direct, onder de gordel, in het hart. Regelmatig verwijzen naar factcheckers zodat er geen nonsensikale nonsense wordt verkondigd. 

Hoe gestoord ze in de VS ook zijn, hoeveel er ook aan te merken is op beide kandidaten, toch verkies ik hun debat over onze weken algemene beschouwingen. 

Clinton won. 9 oktober is de tweede ronde. Zwevende kiezers mogen dan vragen stellen. Moeten wij ook eens proberen denk ik. Kan zomaar druk worden.

#madmanwoman #gekkewereld

Vandaag- Net a porter

 

Het is met netkousen als met die zwart wit tekening van een jonge vrouw en een oude heks. Je kunt ze dragen als de chique dame of als de ordinaire vrouw. In het eerste geval horen slanke benen bij het plaatje, de spataders en ouderdomsvlekken spatten van het tweede beeld. 

Bijzonder hoe een object twee kanten kan hebben. Die zo'n tegengestelde emotie kunnen oproepen. Van admiratie tot afschuw. Dezelfde netkous.

Gisteren bekeek ik de herhaling van Torremolinos (op plat Haags uit te spreken) waar Samantha, voormalig Barbie, in Spanje zich én zo dom als een rund weet te profileren én tegelijkertijd hoogsensitief verklaard is. Dat laatste zou toch enig hersencellen doen vermoeden..

Hetzelfde object, Samantha is meer object dan mens, met haar neptieten, duck lippen, haarextensies, plakwimpers en fake nagels -alles in buitenproportionele maten-, met twee bijna onverenigbare kanten. 

De looks van Samantha zijn vandaag voor mij de kleding check. De keuze voor wel of geen netkousen hangt af van mijn spiegelbeeld. Wanneer ik ook maar een vleugje Barbie ontwaar, is het een no go. 

Overigens valt over de helderziendheid van Samantha te twisten. Natuurlijk ziet zij een geest waneer ze 's ochtends zonder al haar hulpstukken in de spiegel kijkt. 

Ik werp een laatste blik op mijn eigen beeld en besluit. Ze zijn net-a-porter. 

Vandaag- Frips

 Blote benen,

Blote tenen,

Vooruit, kouwelijke genen.

Geen jas,

Geen das,

Dacht dat 22 graden warmer was..

Duh. Dat wordt het vanmiddag pas.

#vrijzazoZON☀️

Vandaag- Poortwachter

  

Er is een eerste keer voor alles. Op het station zijn er sinds kort poortjes waar je door heen moet. Van en naar het station. Ze zijn dubbelzijdig, aan beide kanten kun je naar binnen of naar buiten.

Tegelijkertijd boden we onze chipkaart aan. Zij van de ene, ik van de andere kant. "Biedt maximaal 1 chipkaart aan" zei het poortje. Zij zei niets. Ik ook niet. 

Als kemphanen stonden we tegenover elkaar. Ik heb eens twee kleuters zien vechten om de steel van een bezem. Niet omdat ze hem zelf wilden- de tuin vegen is niet de leukste klus ever- maar omdat ze vooral wilden dat de ander hem niet kreeg. 

Ons poortje was die bezem. Steeds weer boden we ons pasje aan, steeds weer die fout melding. 

Ik zou willen dat ik zou kunnen zeggen dat ik de oudste, de wijste, de verstandigste was. 

Het heeft me een trein gekost. Maar het poortje was van mij. 

#dosis #donderdag #drama

Vandaag- Efteling

 

Wilders had zijn one liner uiteraard klaar gisteren. Als hij iets kan, dan is het one liners poepen. Die steevast worden opgepikt door de media. Easy does it.

De troonrede was als de Efteling. Een sprookjesverhaal. 

Ik denk dat Wilders al lang niet meer in Kaatsheuvel is geweest. Het lijkt me ook geen pretje, in de Bob met al je beveiligers. Maar was hij er geweest, dan had hij geweten dat in het sprookjesbos de verhalen helemaal niet zo fantastisch meer zijn. Het piept en het kraakt er, en alleen de allerkleinsten fantaseren de mechanica weg.

Toch was het nog niet zo gek wat hij zei. De metafoor van de Efteling is in bredere zin wel te plaatsen op dit kabinet en de Python waar ze 4 jaar ingezeten hebben.

De Brexit deed Europa en Nederland denken dat we gek geworden waren. De wereld op zijn Villa Volta kop.

Het grootste drama van de afgelopen vier jaar was de Vliegende  Hollander die uit de lucht werd geschoten. De donkerste zomer uit menig Nederlands leven. De enige keer dat Rutte in vier jaar heeft gehuild.

Half Nederland voelt zich als een ritje in De Baron: keihard een diep dal in storten en dan geschrokken opkrabbelen. De economie trekt aan, maar op de grote hoogte waar we startten komen we niet meer.

Ons volk van Laaf laafde zich aan zichzelf en duldde de Carnival van immigranten niet meer. Het ideaal beeld van een geïntegreerde samenleving bleek een Fata Morgana.

En tenslotte voerden treiervloggers een Joris en de Draak strijd met gezaghebbers. Ze spuwden vuur maar hun overwinning was steeds van korte duur. 

Er is maar een bestemming mogelijk voor het afsluitende kabinetsuitje, traditioneel in spijkerbroek en fleecetrui (help!). 

Met toegift Wilders als Monsieur Cannibale.

Vandaag- Hoedjesdag

 

Deze zomer betrof het Schiphol. Door extra strenge veiligheidscontroles werd iedereen aangeraden met de trein naar de luchthaven te komen. Ik had niet willen ruilen met de woordvoerder van de NS. Die moet met samengeknepen billen in de trein gezeten hebben. Want stel je voor, je roept het halve land op om gebruik te maken van jouw vervoersmiddel, en dan blijkt er 'een probleem met de bovenleiding'. Menig mens zal zich dan toch afvragen wiens bovenleiding niet helemaal functioneert.  

Deze zomer ging het goed. Vandaag gaat het goed mis. 

Prinsjesdag. Inmiddels toch meer het Royal Ascot van Nederland, aangezien (ook traditioneel) de begroting van ons land steevast twee weken van te voren uitlekt. De Telegraaf en RTL4 als de Hansje Brinkers van ons land bepalen hoeveel er doorsijpelt naar het volk. 

Ministers staan met monden vol tanden, oppositie vindt het lekken beledigend voor Kamer en Koning. Heerlijk, het parlementaire jaar is weer begonnen. Besturen op hoofdlijnen.

Om de hoedjes parade en enkele verdwaalde pagina's&paarden te aanschouwen, gingen men best met het openbaar vervoer naar de parlementaire hoofdstad. Sterker nog, reis je met een hoed op, dan is je openbaar vervoer reis gratis, zo adverteerde 9292.

En dan staan daar die hordes gehoede mensen. Te drommen op het spoor. Allemaal die fuik in die Utrecht heet. En dan komt daar die woordvoerder. Zwetend met 20 graden. Stamelend omroepen: "tussen Utrecht en Den Haag rijden vandaag geen treinen. Oorzaak is een beschadigd spoorviaduct. Er worden bussen ingezet. De extra reistijd is meer dan een uur."

De menigte stormt op hem af. Hoed je! 

#perfect #prinsjesdag

Vandaag- Fifty shades of fall

 Als een blad aan de boom ging het om. Van zomerfst naar herfst. In een dag. Vanochtend op de fiets denk ik aan handschoenen en zie ik de rijp op de auto's liggen. Het is en oogt koud. Ze noemen dit rustig najaarsweer. 

Ik bespeur in mijn systeem een instant doorschakeling. Hop, winter. Kerstboom, kaarsjes, dikke trui en veel warmte. 

Raar eigenlijk dat de lente een seizoen is waar we ons allemaal in wentelen, de overgang van winter naar zomer bewust zien en voelen. We registreren elk blaadje dat groeit, elk knopje dat bloeit. Het is het groeien en ontluiken, de belofte van nieuw leven dat elk jaar weer ook iets met ons hoofd doet. Herfst is het seizoen van de afsterving. Dat voelt toch anders. 

Ik kijk omhoog naar de grote bomen bij het station. Ik besluit om te gaan. De herfst te waarderen als ware het lente. Omdat zonder afsterving niks nieuws kan bloeien en groeien. Ik ga de blaadjes volgen deze herfst. In kleur en in hun val. Vandaag: zomerfst groen.   

#tobecontinued

#fiftyshadesoffall

Vandaag- Boef

Als ik aan de knoppen had gezeten vanochtend, had ik het omgedraaid. Was ik de radio uitzending gestart met het nieuws over de treitervloggers. De burgemeester van Zaanstad die de motie overleefde (ze zou niet hard genoeg opgetreden zijn- dat kan, maar hey, wie zag die horde treitervloggers over de glasvezelsnelweg aan komen razen?), en de rapper Boef.

Boef zat 4 dagen in een cel wegens intimidatie en begon bij thuiskomst daar waar hij gestopt was: met intimideren. En niet te zuinig ook. Het is dat ik hem niet meer hits gun, anders had ik de link naar zijn instagramvideo gepost. Wat een onbeschofte, arrogante, respectloze hufter. Toen hij aangesproken werd op zijn gedrag door Rick Nieman in RTL Late Night gisteravond, trok hij de zielige kaart: "Ik heb ook 16 leuke vlogs en ga op bezoek bij kinderen met kanker. Dat hoef ik ook niet te doen."

Dat laatste zinnetje. Dat laatste zinnetje zegt alles over deze jongen. Wanneer je vindt dat je moet toevoegen 'dat je dat niet hoeft te doen', doe je het dus niet vanuit je hart. Dan doe je het voor de zichtbaarheid. Voor de buitenwereld. Dan is het een middel in de strijd.

Het tweede item in mijn journaal zou de toename van de ontvoering van kinderen uit Nederland zijn geweest. 34 keer maar liefst nam een van de ouders zijn of haar kind mee naar het buitenland. Ongewenst. De toevoeging dat de oorzaak van de toename nog onbekend is, had je dan weg kunnen laten. Wie wil nu niet zijn treitervloggend kind ontvoeren naar Alcatraz en hem nooit weder laten keren?

Maar misschien was de keuze van de journaallezer zo gek nog niet vanochtend. Door te beginnen met het ontvoeren item plantte hij wel een zaadje. Zo werken de hersenen nu eenmaal. Je legt verbanden die er misschien niet zijn,  je krijgt onverwachte ideeën.

Rapper Boef stipuleert in zijn vlog dat hij zoveel is afgevallen in de cel. Wel 5 kilo. Toen ik dat hoorde maakten mijn hersenen de connectie. Ont voeren. Dat is wat we met al die treitervloggers moeten doen. Weken, maanden laten vasten. Zorgen dat het leven zo primair wordt, dat ze eindelijk gaan waarderen wat ze hebben, waar ze leven.

#waanzin
#weekend

Vandaag- Chips en Cola

 Heerlijk. Een fris gezicht op het perron. In alle opzichten het stationszonnetje. Waar langzamerhand de 'ik mag niet klagen over het weer,maar ik ben zo klaar met die dertig graden'- geluiden opkomen, heeft hij er nog steeds zin in. Als een kleuter op zaterdagavond, haartjes fris gewassen, extra zwitsal op het snoetje, klaar voor een avondje tv met chips en cola.

De chino goed geel, het frisse lichtblauwe overhemd van lichte katoen netjes gestreken, de brogues nog even strikken met een extra knoop, de haren nog nat, de baard vanochtend gekapt. Hij is er klaar voor. 

Zijn reistas complementeert het geheel. Kobaltblauw. Maar half vol. Die komt zonder enig probleem door de douane op AirPort Eindhoven. Daar kijken ze niet eens naar om.

Volgens mij heeft ons stationszonnetje onvermoede plannen. Geleerd als kleuter. Chips en Cola. Die zien we komende week weer in Nederland. Met de haren opnieuw fris gewassen, het shirt iets in de kreuk (maar wijselijk draagt hij een ruitje, dan valt het niet zo op), her en der een zweetplek, de mosterdgele broek draagt een bijna onherkenbare modderveeg uit de Colombiaanse jungle.  En een afgetopte kobaltblauwe reistas vol Drank en Drugs.

#Lil'Kleine #Narcos #Netflix

Vandaag- Geblokt

 Het is knots vroeg, het perron nog knots leeg en bij het instappen staat er een knots van een blok voor mijn neus. Ik kan er niet langs. Ik kan er niet overheen. Niet onderdoor. Niet doorheen. 

En het staat er al sinds zondagavond. 

Zondag startte ik met een cursus column schrijven. Eigenlijk weet ik niet meer waarom. Ik hoopte iets nieuws te horen. Iets te leren. In twee uur werd de cursisten (altijd een groteske afspiegeling van de samenleving, mijzelf inclusief) de essentie van column schrijven verteld. De rest van de cursus gaat online, columnpje schrijven, mailen en het rode potlood van de meester erover heen. 

Ik hoorde niks nieuws. Ik leerde niks nieuws: Schrijven is schrappen. Elk woord moet functioneel zijn. Het onderwerp van je column moet interessant zijn voor je lezer én jou emotioneel bezig houden, anders raak je niet. Je titel moet uitdagen tot lezen, dus nooit slechts een woord. Je column mag maar over één onderwerp gaan, nooit meer, dat is alleen aan Youp van 't Hek voorbehouden, en je column mag nooit, maar dan ook nooit, gaan over een writer's block. 

Ik ken al deze regels. En zoals een eigenwijs blogger betaamd, had ik ze ergens in een hoekje gelegd, daar waar ik niet elke dag bij het instappen van de trein mijn tenen tegen ze zou stoten. Tot zondag.

De afgelopen dagen deden pijn. Want bij elke letter die ik schreef dacht ik, nee dit mag niet, nee dit is niet functioneel, nee ik boor een nieuw onderwerp aan, nee die titel is te kort, nee, nee, nee, schrap, schrap, schrap.

 

Ik geef mezelf nog twee dagen. Om het blok af te breken. Misschien moet ik gewoon die eerste opdracht-column maar gaan schrijven. Volgens alle regels. Lost het zich dan magischerwijs op, voel ik opnieuw de vrijheid van free writing, van mijn interne regels. En heb ik misschien stiekem toch meer geleerd dan ik dacht. 

#zelfvertrouwen #undo

Vandaag- Humanis animalis

 

Mensen zijn net dieren. We zijn er trots op. Zo snel als een panter. Zo wijs als een uil. Het is aan te leren, het boek 'Hoe word ik een rat?' verkocht uitstekend. 

Mensen zijn net dieren. Deze hou ik bij mezelf. Ik heb het geheugen van een goudvis. Was het maar een olifant. Nu schijnt een goudvis overigens een veel beter geheugen te hebben dan dat we dachten. Ze kunnen tijd onthouden. Dat lukt onze pubers niet eens..

Mijn geheugen heeft het het zwaarst waar het (inter)nationale conflicten betreft. Kon ik aan het begin van de oorlog in Ruanda nog het verschil uitleggen tussen hutu's en tutsi's, aan het eind ervan wist ik al niet meer of het hutsi's of tutu's waren en wie wie wat aan deed. Laat staan waarom. In Syrië is het voor mij inmiddels niet anders. Ik ken de naam Aleppo. Door het jongetje in de ambulance. Door de uitgemergelde man die smeekt om de belegering te doen stoppen. Maar wie tegen wie waarom waar precies en met wiens hulp aan het afslachten is, ik heb geen idee meer. 

Mensen zijn net dieren. Trump en Clinton bijten elkaars kop af zoals vossen en steenmarters dat bij konijnen doen. En wij kijken ernaar, glimlachen om het spektakel en besluiten vervolgens een van beiden als wereldleider te kiezen. 

Gisteren vond ik dit in mijn tuin. Wat een slagveld moet dat zijn geweest. Het aangevallen, half opgevroten, kop afgebeten karkas heb ik begraven in de publieke ruimte. 

I stand corrected. Mensen zijn niet net dieren. Mensen zijn beesten. 

Vandaag- Racen tegen 1919

 

Het wordt spannend vandaag. Of we het gaan redden. En er is niets wat we er aan kunnen doen. Met mensenhanden. Eigenlijk is dat wel een prettige gedachte. Dat er nog steeds records te vestigen zijn waar de mens geen enkele invloed op heeft. 

Volgens mij doet de natuur het expres. Ons af en toe het zweet tussen de bilnaad te laten voelen. Dat wij niet de baas zijn maar dat zij het is. 

We nemen het op tegen 12 september 1919. Toen ontdekte raketpionier Robbert H. Goddart een methode om extreem grote hoogte te bereiken. Het principe van de vloeibare brandstof raket. En toen sloeg ze terug. 

Ik weet niet wat we vandaag gedaan hebben om haar tot dit kookpunt te brengen. Doet ook haar de aanslag op de twin towers nog steeds pijn en wil ze laten zien dat het luchtruim alleen haar toebehoort?

Ze laat hoe dan ook vandaag zien dat ze ons niet nodig heeft. Voor haar record. Vandaag wordt het mogelijk de warmste 12 september OOIT.

#youwin #hothothot

Vandaag- Goud

 De Paralympics zijn gestart, zo hoorde ik gisteravond op het NOS journaal. De publieke omroep verwaardigde zich nog net 10 seconde van de openingshandeling te tonen, een atleet die van een schans rolde en een salto door de Olympische ringen maakte. Het had toch iets weg van hondjes door brandende hoepels, een hoog rariteitenkabinet gehalte. 

Klaarblijkelijk mochten de Nederlandse sporters meteen aan de bak. En met succes. Een Nederlandse zwemster zette een wereld record neer. Een wereld record! 

Het uitroepteken is van mij. Door de NOS werd het record met vlakke stem vermeld. Als dienstmededeling afgedaan. Om nog maar niet te spreken over het ontbreken van enig beeld. Niks filmpje over aantikken van de finish. Zelfs geen verwijzing naar de app of NOS website. Helemaal niets. Ik denk dat Inge, Femke en Ranomi niet van het startblok waren gekomen, als ze maar bevroed hadden dat hun race niet uitgezonden zou worden. 

Ik vind het een gotspe. 

All men are equal, but some sportsmen get more airtime than others. 

Was er niet iets met doel publieke omroep? Belastinggeld om juist ook die dingen te laten zien die commerciëlen nalaten? En bij voorkeur zo, dat een jaar later Heel Holland nog een seizoen wil?

Omdat de NOS het naliet, bij deze:

Lisa. Kruger. Zestien. Jaar. Zwom. Een. Wereldrecord. 100. Meter. Schoolslag. In 1.15,47. Gouden. Plak.

#HULDE

Vandaag- Hulliezullie

 Het is toch altijd een beetje zij tegen wij. Hoewel ik niks echt tegen hen heb en misschien nog wel minder met ons, bekijken we elkaar toch altijd. Wat dragen ze, wat doen ze. Waarom staan ze er zo raar bij? Zouden ze het over ons hebben? Soms heb ik de neiging om te roepen: "het is stil aan de overkant!"

Wanneer de luidsprekers van de NS beginnen te kraken, kijken we elkaar aan. Is het een 'de trein zal vandaag niet rijden' voor hen of voor ons. We gunnen het ongeluk niemand, maar liever de ander dan wij. 

Vandaag zijn wij 'out numbered'. 43 hennen en slechts 5 onzen. Stel dat er nu iets gebeurt, gaan we het dan redden met ons vijfjes? Kunnen we ze aan?

Wachten op de trein. Een mini biotoop van het leven. 

Vul voor hen en ons, zij en wij, elk willekeurig woord in elke willekeurige combinatie in: vluchteling, moslim, marrokaan, allochtoon, autochtoon, Nederlander, christen, atheïst, turk. En je ziet hoe onzinnig mijn gedachten zijn. En hoe weinig er nodig is om sentimenten aan te wakkeren. 

Blijf nadenken. Vanavond stap ik aan die kant uit en ben hen. Is de overkant onderdeel van ons. We zijn een.

Vandaag- Lucem

 

Op zich denk ik dat niemand bezwaar zou aantekenen. Ik verwacht geen protestbrieven met petities of spandoeken. Niemand zal het vervelend vinden wanneer de zomer tot pak 'm beet 15 oktober duurt. 

Ik heb me afgevraagd hoe het kan dat we bij een voortdurende winter, zelfs als die sneeuw en ijspret kent, ik gooi er bovendien de bonus van een heuse Elfstedentocht in, we toch na enige weken verzuchten: wanneer wordt het lente? 

Vanochtendvroeg kijk ik naar buiten en weet het antwoord. Minder dan de temperatuur is de lengte van de dag wat ons drijft in ons verlangen. Vandaag wordt het weer 27 graden. Lovely. Maar waar het in juli 's ochtends licht en luchtig oogt, en de dag daarmee letterlijk met energie begint, is het in september donker. Moet de lamp aan tijdens mijn ontbijt om te zien wat ik eet. Valt ook de avond vroeger. 

De mens houdt van lange dagen. Misschien wel om dat daardoor het leven langer lijkt. Lichter en luchtiger lijkt. 

Lucem sequimor. We volgen het licht.

Vandaag- Katterig

 

Heel eerlijk heb ik altijd gedacht dat het een broodje aap was. Of liever gezegd, een broodje kat. En als het dan al bestond, toch niet boven de twaalf. En altijd een meisje. 

Vandaag wordt mij het tegendeel bewezen. Om het perron van mijn trein te bereiken, moet ik zeven luie treden beklimmen. Het zijn architectonisch misschien zeer verantwoorde, maar praktisch zeer onhandige treden. Je moet steeds een extra stap zetten om bij de volgende tree te komen. Met haast is dat struikelgevaar. Maar haast had ik niet.

De opgang wordt geblokkeerd door twee knullen. Toch wel twintig denk ik. Tikje geeky of misschien loop ik achter en zijn ze über hip. Een met een enorme bos krullen en een wat pafferig hoofd. De ander met gebreide muts tot diep over de oren. Ik weet het, dat is ook mode als het 26 graden is. Je weet niet wat meer steekt, de zon of de wol van je kriebelmuts.

Ze zijn druk in de weer, beiden, elk voor zich, met de camera op hun smartphone. Wanneer ze eindelijk klaar zijn en een van de twee de draad van hun conversatie weer probeert op te pakken, zegt de ander: "Ik werd even afgeleid door die kat. Hoe die daar zo zoet zit. Ik heb 'm al gepost. Op Instagram en You Tube."

De kattenfilmpjes. De kattenfoto's. Ze bestaan echt. En hoe. Er zijn katten die 100 miljoen keer bekeken zijn. Niet alleen meisjes van 12 worden er door vertederd. Ook knullen van 20. 

WTF?

Ik heb mijn eigen foto gemaakt van de kat. Er een hartje omheen geknutseld. Maar ik voel niks. Is there something wrong with me...?

#katterig

Vandaag- Macht

 Ik kijk eigenlijk nooit zomergasten. Het blijft voor mij een wat snobistisch programma, waarin de gasten vooral willen laten zien hoe intellectueel ze zijn. Met zogenaamd spontaan gekozen vreselijk gezochte fragmenten. Bovendien is het raar dat wij de jeugd van tegenwoordig oppervlakkig vinden omdat ze alleen maar you tube fragmenten kijken. Een hele avond lang! Wat precies is daar anders aan? Misschien stuiten zij al surfend ook wel op onvoorziene pareltjes.

Als ik kijk, kijk ik vooral ook twitter. Twee screens tegelijk, helemaal anno nu. Ook daar zit soms een parelig tweetje bij. 

Gisteren was Mark Rutte te gast. Onze Mp. U en geen jij. Toch de machtigste man van Nederland. Hij wilde het zelf niet zeggen. Dat liet hij zijn fragmenten doen. Stuk voor stuk (vooruit, ik heb het volgehouden tot Soestdijk, daarna sliep ik) gingen over macht. 

De leukste tweet kwam van Geert Wilders. Ik vind veel van de man zijn standpunten, maar gisteren was hij geestig. Bij aanvang van #zg16 twitterde hij: "nu op NPO1 Heel Holland bakt!" Verder was twitter vooral zuur over Thomas Erdbrink, de presentator die volgens velen meer de regie moest nemen op het gesprek.

De regie nemen. Bij de MP. Get real. De man doet niets anders dan woordvoeren. Zinnen wegen, woorden kiezen. Zomergasten is als een heeeel lang Gesprek met de Minister President. Daar lukt het ook Frits Wester niet om regie op te hebben. 

Even dacht ik dat Rutte het wat liet varen. De focus op macht, de regie. Toen hij koos voor het fragment van de cavia race uit de Wiekentshow van Fred Oster. Een echtpaar uit Baarlo mocht 3 keer racen met Simon Tahamata en André van Duin voor maximaal 1000 gulden. Ze liepen weg met een schamele 175. Toen zong het Limburgse publiek: "Zo'ene goje hebbe wee noch noeijt gehad!" 

Echte macht oefen je covert uit, door beïnvloeding van de geest. Niet door overt,  'House of cards'-style iemand te vermoorden. 

Onze MP plantte gisteren, een half jaar voor de verkiezingen, in de week dat hij aankondigde nog een termijn als MP te ambiëren, het zaadje in ons brein. Subtiel op de achtergrond gezongen. "Zo'ene goje hebben wee noch noeijt gehad!"...

Vandaag- New York state of mind

 Als puber was ik fan van de zwart wit fotografie van. Ja, van wie waren die foto's eigenlijk? Dat interesseerde me als kind niet, het ging om de afbeelding. De afbeeldingen van mensen, vaak man en vrouw, zwierend door een grote stad waar de luchten zwoel maar niet heet waren, en ergens ver weg toch een haardvuur lonkte. Geportretteerd terwijl ze elkaar omhelsden, samen dansten, spatte de liefde en het leven er vanaf. De stilstaande chickflick. 

Als student droomde ik weg bij verhalen over Indian Summers in New York. September, oktober. Terwijl in mijn studentenkamer de verwarming al aan moest, en het eerste tentamen was aangekondigd, beleefde men daar nog zorgeloze avonden op terrassen en in parken. 

Het werd een beetje donker verteld door de weerman gisteravond. En het wordt ook al een beetje donker. En ja, de eerste blaadjes vallen. De meteorologische herfst is begonnen. 

Maar het is 25 graden! En na het weekend (uiteraard, alle regen valt in het weekend) wordt het boven de 25 graden! 

Ik schud het herfstjuk van me af. Ik denk grotestatterig. It's a New York state of mind. 

Indian summer, zwoele luchten. Je vindt me dit weekend, regen of niet, zwierend op terrassen en dansend in parken. 

#leef!

Ps: wie weet welke zwart wit foto's ik bedoel, en wie de fotograaf is, ik hoor het graag!

Vandaag- Steptember

  

Bij het ontwaken popt het woord bewegingsvrijheid in me op.

Wanneer ik me in mijn net te strakke jurkje op mijn net te hoge hakken in mijn net te kleine auto vouw, denk ik bewegingsvrijheid? 

Maar als ik dan op de werkplek aankom nog voordat de trein aan zou komen die ik gemist had (heb je 'm?), zeg ik bewegingsvrijheid! 

#bewegen #geeft #vrijheid

#steptember