Vandaag- Emoticon

Het komt wel goed met ons op Mars.

Dit weekend ontdekte ik dat facebook ons een rijtje mogelijke reacties geeft op berichten. Alleen liken is onvoldoende. Dus is er ook houden van, verontwaardiging, boosheid, lol.

Leuk en niet leuk kon ik nog enigszins snappen, thumbs up, thumbs down, immers het liken van een overlijden of ziekte voelt raar. Maar wat zou de mens letten om een reactie te plaatsen met echte woorden, waarin je je medeleven betuigt? Zelfs al is het maar voor de achtertante van een vage facebookkennis. Echte mensen gebruiken toch echte woorden?

Facebook denkt de mensheid te kennen en ontneemt ons de noodzaak van woorden. We leven in een emoticonmaatschappij. Op snapchat kun je een face swap doen, twee gezichten die in elkaar opgaan. We schrijden voort en gaan terug in de tijd. Voor de bouw van de toren van Babel was de hele wereld in staat met elkaar te communiceren, waardoor we tot aan de hemel konden reiken met onze ideeen. God stak daar een taalstokje voor.

De aarde is uitgeput. We verkassen. We faceswappen met Marsmannen en communiceren met smileys, thumbs, plaatjes van bloemen en glazen wijn. De mogelijkheden zijn grenzeloos, we reiken tot nieuwe hemels. Benieuwd hoe de God Mars reageert ;)

Vandaag- Snappy

Er was een tijd waarin ik alles ‘snappy’ vond. Was iets leuk, inventief en goed bedacht, dan noemde ik het snappy. Het was ook de tijd dat ik alles met een auto deed. Al kwalificeerde ik dat nooit als snappy.

Ik probeer milieubewust en modern te leven. Ik bande snappy uit mijn vocabulaire en ging met de fiets en het openbaar vervoer door het land. De jongste generatie schijnt overtuigd te zijn dat een auto hebben niet interessant is, gebruik kunnen maken van een auto wel.

Gisteravond stapte ik in de trein vanaf mijn werk naar huis, klom bij het station op mijn fiets om 5 kilometer verderop in Den Bosch een snappcar te halen. Een auto van een particulier die wil delen, voor weinig. We vulden gegevens in alsof we in een aanrijding gezeten hadden; waar is de auto beschadigd, wat is de kilometerstand, check je rijbewijs gezien, en daar waar haar auto stond in de garage stond nu mijn fiets. Vandaag bezit ik geen auto, maar maak ik gebruik van een snappcar.

Vanavond, na een ongetwijfeld intensieve heidag op een dito heilocatie, moet de snappcar weer retour. Klim ik weer op mijn fiets en cross ik weer naar huis.

Leuk, inventief en goed bedacht? Ik weet het nog niet….

#fijnweekend

Vandaag- Lucht

Ik draag de lucht vandaag.

Een half uurtje later op de fiets betekent dat het al licht is. De vries steekt als kleine accupunctuurnaaldjes in mijn opperhuid en prikkelt mij mijn ogen te openen. Ik adem frisse, koude lucht in en kijk omhoog. Een prachtige schakering van oranje rood tinten drijft door het zachtblauw. Ik had mijn oranje trui met lichtblauwe rok niet passender kunnen kiezen.

Het is een mooie dag. Ongeacht alle ezelsbruggen die roepen dat ochtendrood water in de sloot oplevert. Het is een mooie dag. Kijk naar buiten, kijk naar binnen en laat je dragen door de lucht vandaag.

#morgenweer

Vandaag- Levensvragen

Zo’n week gekluisterd aan het bed brengt je wel weer terug bij de grote levensvragen. Hoe zijn we toch met zovelen op deze aardkloot terechtgekomen? Waarom kunnen we niet menslievender met elkaar omgaan? Ter inspiratie lees ik Bloed Boek. Dimitri Verhulst hertaalt de eerste vijf boeken van het oude testament, maakt het met een hele lichte rijm tot eenvoudig leesbare verhalen. Het is van alle tijden, de strijd tussen de volkeren, de onderdrukking door heersers die menen God aan hun kant te hebben, de onbeduidendheid van keuzes met verstrekkende gevolgen. Was het niet zo gruwelijk dan was het een feest om te lezen. Alleen het Belgisch Nederlands is in staat tegelijkertijd charmant en ordinair te klinken.

De offers die in het oude testament gebracht worden, van zonen tot ossen, brachten het beeld van het station Eindhoven bij mij naar boven. Het klapperende bord in de wind. 5,95 en je bent een kapsalon rijker. Zo’n andere levensvraag: wat is het en waarom heet het zo? Kapsalon is geen frietje, het is een maaltijd, zo blijkt. Friet, kebab, sla, knoflooksaus, en gegrilde kaas. Zonder het te ruiken maakt het me al onpasselijk. De oorsprong ligt in een friettent die de maaltijd voor de naastgelegen kapperszaak niet op een bord bracht, maar in een plastic frietbak. In antwoord op de vraag: wat eet hij, was het antwoord charmant en ordinair tegelijkertijd: kapsalon.

Een niet zo vredelievende God als aanstichter van alle oorlog, kapsalons als volwaardige maaltijden. Sommige levensvragen moet je laten.

 

#morgenweer

Vandaag- Gore Griep

Hail health. Echt. Ik had een foute griep nodig verder te komen dan de mooie woorden. Ik riep het met alle gemak, elk oud en nieuw, elke verjaardag: gezondheid wens ik je, me. Gezondheid is het belangrijkste. Makkelijk gezegd al sportend, gezond etend, hard werkend, nooit ergens last van.

Tot vorige week. Geveld door een belachelijk Gore Griep. En instantly voelde ik aan den zieke lijve dat het leven heel veel minder leuk en fijn en aangenaam is als je niet gezond bent.

Eten koken, eten eten, kleding passen, kleding dragen, sieraden of make up. Geen bal aan. Om over iets doen, al dan niet

met andere mensen, nog maar niet te spreken. Er is niks aan als je geen energie hebt.

Het is ook wel het moment dat ik me realiseer hoe knap die vriendinnen en collega's het doen die echt ziek zijn. Vechtend tegen vaak (borst)kanker er toch vrolijk en mooi en vrouwelijk uitzien. Looking the part waardoor je je misschien ook beter gaat voelen. Onwaarschijnlijk knap is dat.

De koorts is weg, hoestend en proestend doe ik vandaag wat extra make up op.

 

#morgenweer

Vandaag- Niet

hannekeschrijft niet vandaag. #volgendeweekweer

Vandaag- Die eerste chocolade

Als het leven je komt aanwaaien, dan leef je niet. Dat is geen pleidooi voor ziektes en onheil op je pad, maar wel voor bewust stilstaan bij wat je hebt en bent. Mijn ouders leerden me het jong. Iets is waardevoller als je ervoor gewerkt hebt, als het je iets gekost heeft, als je er iets voor hebt moeten laten.

Als kind waren Treets een echte treat en maakten Bonito's met hun smily faces me aan het lachen. Eigenlijk is er niets veranderd, de M&M figuurtjes Red en Yellow vind ik ook nu grappig.

As-woensdag was D-day. Zes weken lang snoep oppotten. Zo leerde ik weerstand bieden aan verleiding, discipline opbouwen en echt genieten wanneer met Pasen de pot weer open mocht.

Ik ben gestopt met Carnaval vieren maar ben altijd blijven vasten. Snoep werd vervangen voor andere dingen die me moeite kosten om vol te houden, of die me hielpen bewuster te leven. Dit jaar heb ik mijzelf opgelegd om 2x door de week te gaan sporten. In het weekend sport ik redelijk moeiteloos, maar door de week ben ik niet naar de sportschool toe te slepen. Terwijl het beter zou zijn voor mijn weerstand, stress reductie en algeheel welbevinden. Ik weet het en toch blijf ik op de bank zitten.

Gisteren was het zover. De deur van de sportschool openen, was als de nog lege snoeppot van zijn deksel ontdoen en de eerste chocolade erin gooien. Vanaf nu is er geen weg terug. Ik ga het zes weken volhouden.

Vandaag- Moeder Natuur

Het vriest het kraakt

ik kan er niets aan doen

te laat in het seizoen

ik ben al lang klaar

voor voorjaar

samen met de vogels

zing ik het lentelied

“een zwaluw maakt geen zomer

maar vergeet de musjes niet”

de zucht geslaakt,

krabben we gehandschoend terug

helaas

onze uithalen naar de vorst

halen niets uit

Moeder Natuur interesseert het

geen regen of donder

ze blijft er ijskoud onder.

Vandaag- Gekke bekken

 

Ik heb wel een geprobeerd de stand van mijn mond te veranderen. Niet door plastische chirurgie of botox, maar door heel actief de mondhoeken naar boven te laten wijzen.

Gezicht in rust is bij veel mensen synoniem voor afhangende mondhoeken. Zo ook bij mij. In de trein spot ik er met gemak vijf. En we zitten met z’n zessen in een lege coupe. Hoewel rust nastrevenswaardig is- er worden mindfulness programma’s voor ontwikkeld- zal niemand openlijk de afhangende mondhoek nastreven. Het suggereert onvrede, terwijl rust ons juist het tegenovergestelde brengt.

In de sportschool kun je alle spiergroepen trainen. Behalve de stand van je gezicht. Zit daar een niche? Per 5 gram gewichten aan wangen, oogleden en mondhoeken verhangen om de omliggende spieren te versterken? Vast heel blessure gevoelig.

Misschien is het simpelweg een kwestie van dagelijks gekke bekken trekken om de spieren actief te houden. Moet ik daar eens mee beginnen. Jammer dat ik dat de dag na Carnaval bedenk…;)

#morgenweer

Vandaag- Onvervalste reclame voor een nieuw Hannekeschrijft-product

Ik zal het maar eerlijk zeggen. Vandaag valt er niets te beleven in de trein. Hij is niet zo leeg dat het naar is, maar hij is ook niet vol genoeg om iets verwonderlijks te kunnen opmerken. Tsja. Do I rest my story here?

Een uitgelezen;) moment voor wat onvervalste reclame voor een nieuw hannekeschrijft-product.

Instagram. Simpelweg synoniem voor mooie plaatjes kijken. Daar passen geen paar honderd woorden, de lengte van mijn gemiddelde ochtend beschouwing. Dus daar schreef Hanneke niet.

Met een foto die zich niet leende voor een langer verhaal, kwam de gedachte dat die uitermate geschikt was voor Instagram. Het medium waar ik met mijn blogs maar geen vat op kreeg. Dus naast de leessnacks, nu ook beeldbites. Met de hashtag #trainspotting op instagram. Geïnteresseerd? Kijk dan op… Oeps, bij Best wordt het druk. Ik krijg een glimlach van de dame die tegenover mij zit. Ze weegt 200 kilo en ze geeuwt. Daar zit een verhaal in… #morgenweer

Vandaag- Potteriaans

Het voelt potteriaans. Een wereld die zich afspeelt in een tijdelijke stad, waar even anderen de baas zijn, andere gewoontes het ritme bepalen en andere mores usance zijn. Er is gefeest, tot in de vroege ochtend. Je weet het zonder er ook maar iets van te zien. Die wereld weet dat ze geen sporen achter moet laten. Dat het vijf dagen mag duren, de sage, dat het zich afspeelt ergens tussen het moment dat de zon opkomt en ver nadat die weer is onder gegaan. Even helemaal wel of juist vooral niet jezelf zijn, is het adagium.

Ook ik ben vandaag vrij. Het voelt stiller op straat. De stilte staat in schril contrast tot het harmonieorkest op elke straathoek, tot de wereld die slechts enkele uren geleden nog het ritme bepaalde. Tussen 6 en 8 in de ochtend geniet ik van een bizarre, onwerkelijke stilte.

Ik kijk naar buiten en weet dat de zon en maan pogingen gaan doen de katers te verleiden. Zonder resultaat. Zij slapen hun roes uit. Dan zwalkt een verloren kiel met pruik mijn straat in. Ik zwaai met mijn stok en tover hem weg, terug naar Oeteldonk, Lampegat of Jocus Riek.

Heel even nog is het hier zoals het 360 dagen is. Over een uur of wat neemt de gekte weer over. 3 down, 2 to go.

Vandaag- Headspace

Zou toch wel eens in mijn hoofd willen kijken. Hoe het er daar aan toe gaat. Een freggle achtige grot stel ik me voor, drukke wezentjes door elkaar heen rennend en pratend, laatjes opentrekkend om antwoorden te zoeken voor problemen en vragen. 

Je zou verwachten dat het hoofd vol moet zitten. Vol informatie om te kunnen voldoen aan de opgaves van een mensenleven. Leeghoofden komen nergens, kennis is macht en zij die snel leren zijn meester. 

En toch weten we dat we met een vol hoofd niet effectief zijn. Clear your mind and the rest will follow. Is het dan zo dat alles er wel in moet zitten, maar we alles eerst uit moeten schakelen om het vervolgens zinvol te kunnen gebruiken? Als een goedgevulde apothekers kast waarvan je uiteindelijk niets nodig hebt omdat het lichaam zichzelf geneest? Is het vertrouwen op gevoel, een leeg hoofd, alleen maar mogelijk omdat je weet dat in nood er nog een laatje met medicijnen open te trekken is?

Ik weet het niet. Ik constateer dat de freggles in mijn hoofd zijn stil gevallen. Volledig de weg kwijt, geen idee meer wat te doen. Heerlijk. Alle laatjes op slot, even headspace.

Vandaag- Vasten-avond

't is kaat, neat en sju- verig. Vroeger in Limburg de uitdrukking voor weer waar je griep van kreeg. En wanneer dat weertype zich voordeed pal voor Carnaval, was de ellende compleet.

In het zuiden van het land wordt deze dagen nauwelijks gemaald om de effecten van het zika virus. Het is het oerhollandse griepvirus wat de buik, neus en keel bezig houdt. Twee dagen voor de Vasteloavond vallen ze bij bosjes neer, de aanstaande feestvierders, om zaterdagavond zo goed en zo kwaad mogelijk weer op te staan. Want er zal gecarnavald worden. En waarom ook niet. Carpe diem is nastrevenswaardig.

Beetje sneu is het wel dat Vasten-avond de tand des tijds heeft overleefd, maar de 40 dagen daarna net als Jesus hun betekenis verloren hebben. Carne levar- Latijn voor het wegnemen van het vlees- is waar carnaval uit ontsproten is. Je te buiten gaan aan eten tot het uur U, dinsdagavond middernacht. Carpe carne, grijp dat vlees, van shoarma tot billen, is waar het bij menig carnavalsganger ook nu nog om draait.

Wie gaat vanaf woensdag 40 dagen zonder vlees of alles wat synoniem staat voor het goede leven? Ik zou het stoer vinden. Want we praten wel gemakkelijk over een weekje modifasten, de ramadan van de allochtone medemens en sapkuurtjes in een hip oord, maar echt zes weken cold turkey verstoken van eet- en drankverleidingen? Respect voor zij die het kunnen.

#beterschap #morgenbijnacarnaval

Vandaag- Agile

Veerkracht. Dat was het woord waar ik naar op zoek was. En zoals dat gaat met iets wat je kwijt bent, je vindt het op de meest onverwachte plek. Ik scheurde in de trein het plastic af van PW De Gids, een P&O blaadje dat ik nog steeds ontvang ook al ben ik geen hoofd HR meer. Zelden denk ik bij titels van bladen, doe er iets aan. Maar PW De Gids? Dat ruikt naar bloedworst en gebakken appels uit de jaren 50 van de vorige eeuw.

PW De Gids prikkelde mij met de zin ‘het succes of de mislukking van vandaag is de aanzet tot een nu nog onbekende verandering van morgen’. Zowel gedachten als gevoel werden geraakt. De volheid van de zin dwong me na te denken wat er precies stond en diezelfde volheid irriteerde ook. Gelukkig viel mijn oog vervolgens op veerkracht. Een volzin in één woord vatten. Daar houd ik wel van.

Veerkracht. Daar kan je niet genoeg van hebben. De woordcombinatie is in zichzelf briljant. Veerkracht past ook bij woensdag. De balans opmakend voorwaarts.

Overigens was het artikel het niet met me eens. Veerkracht zo oordeelde men, is synoniem voor terugverend. En als er ‘terug’ in een woord zit, dan betekent het reactief. Agile, het buzz woord van 2016, is in de optiek van de HR professional meer op zijn plaats. Synoniem voor bewegelijk, behendig en waakzaam. En daarmee, zo stelt het blad ‘prospectief en anticiperend van aard’. Mijn volzinjeuk begint al weer te kriebelen.

Ik zeg veerkracht. Want stel je veert terug tot ongekende hoogtes? Diep door de knieën gegaan en met een spierkracht en motivatie zo bam! over die veel te hoge lat teruggeveerd. Bewegelijk en behendig. Wat een aanzet is dat tot een nieuwe morgen!

Ik wens je een veerkrachtige woensdag. Enne, doe nog wat squats om die spieren waakzaam te houden.

#morgenweer

Vandaag- Primary

De Primaries. Ze zijn begonnen. Vanochtend werd ik gewekt door de Volkskrant app die mij notificeerde dat Cruz de voorverkiezingen Iowa wint van Trump. Op zich lekker wakker worden. Geen idee wie of wat Cruz is, maar alles wat wint van Trump is welkom.

Amerikanen hebben veel you know, sort of en gonna in hun vocabulaire. In Nederland hebben we dat slordige, zeg maar, soort van, stukje taal overgenomen. Luie taal is het, niet meer nadenken voordat je iets gaat zeggen, maar gewoon container woorden storten.

Het lijkt echter alsof de Amerikanen rond verkiezingstijd taalpuristen worden. Hele specifieke woorden voor hele specifieke gelegenheden worden door het Amerikaanse volk heel specifiek gebruikt en begrepen. Zo is de primary, de voorverkiezing, in Iowa geen primary maar een causus. Bij een causus presenteren de kiezers hun stem openbaar, bij een primary is er een geheime stemming.

Ondanks dat ik in een verkiezingsjaar gewoond heb ik de Verenigde Staten, heb ik wikipedia nodig om het hele verkiezingsproces met al zijn woorden van primary tot national convention tot unpledged delegates tot superdelegates in beeld te krijgen. Ook wikipedia snapt dat het lastig is, in elke zin zijn minimaal vijf woorden hyperlinks.

De Volkskrant was eerder dan mijn wekker vandaag. Ik draai mij nog eens om. En droom over het delegeren van primaire triomfen in de Kaukasus.

#morgenweer

Vandaag- Drie druppels

Sommige leugens blijven je eeuwig achtervolgen. Sinds ik als kind een keer jokte over het tijdig terugbrengen van een bibliotheekboek- ik hield bij hoog en laag vol dat ik het op tijd had teruggebracht in de wetenschap dat ik zelf de datumstempel had vervalst- ben ik als de dood voor biebboetes. Dus fietste ik vandaag om, zodat ik nog net op tijd, voordat de bieb openging, mijn boek kon afstorten in de daarvoor beschikbare brievenbus.

Omfietsen betekende mijn oude route fietsen, alsof ik naar het waterschap ging. Net voor ik het natuurgebied in zou duiken, draaide ik vandaag rechtsaf richting dorp. Het miezerde. Miezeren heeft iets muizerigs. Miezer is onbestemd.

Ik ging terug in de tijd en dacht aan die dagelijkse tocht door 't Bossche Broek. Miezer staat thuis als je je fiets uit de garage haalt synoniem voor drie druppels, niet aanstellen, valt reuze mee. Halverwege in het natuurgebied ging je je toch afvragen of je je niet in dat veel te grote regenpak moest hijsen. Je besloot altijd van niet. Te veel werk en het waren toch maar drie druppels. Om vervolgens op het werk aangekomen te constateren dat het fijne laagje water dat op je gezicht lag toch echt dikke vette regen was die garant stond voor de verzopen katten look.

Vandaag fiets ik door naar het station en betaal ook nu nog de prijs voor die kinderleugen. Zeiknat zit ik in de trein. Vijfentwintig minuten om me te fatsoeneren. Ik vind miezer misschien nog wel erger dan regen. Het is kouder, natter. Miezer is viezer.

#morgenweer droog?