God straft

Sommige dingen in het leven zijn niet bedoeld om te vertellen. Zoals dat je hobby breien is. Alhoewel tegenwoordig Zpagetti haken (dikke stretchdraad tot xxl tas haken) vette shiszel is onder studenten. Dus je kan ook zomaar van auw naar wauw schieten. Ik speelde vroeger graag postkantoortje. Het was eind jaren ‘ 70, het begin van de eigthies. Toen de PTT nog PTT heette en bij voorkeur resideerde in monumentale panden. Waar nog heren en dames achter een balie zaten met een schuifgleuf. En belangrijk voor mij, met een ronddraaiend folder rek los in de ruimte. Mijn walhalla.

Met een te posten brief als afleidingsmiddel stapte ik fier het postkantoor in. Ik scharrelde wat bij de verjaardagskaarten en liep vervolgens zo nonchalant mogelijk naar het folder rek. Waar in te vullen verhuisberichten, aanvraagkaarten voor visvergunningen, betaalkaarten en ander geweldig postkantoortje-materiaal hing. Ik nam van elke soort een stuk of drie exemplaren mee, postte mijn brief en ging naar huis. Thuis speelde ik postkantoortje. Verzon dat mensen me belden, vulde vervolgens driftig voor hen formulieren in en stempelde deze officieel af met de datumstempel en het stempelkussen dat ik voor Sinterklaas had gevraagd. Pas veel later leerde ik dat veel van dat postkantoor-materiaal niet kosteloos mee te nemen was.

Ze zeggen wel eens dat je terug moet naar je jeugd om te bedenken wat je wilt doen. Ik overweeg geen carrièreswitch naar TNT cq Bruna, want dat is waar de postfunctie tegenwoordig gehuisvest is (de verloedering slaat toe in Nederland). Wel ben ik tegenwoordig verkoper bij bol.com. Ik verkoop tweede handsboeken. En niet om mijn verkooptalent ten toon te spreiden, noch om zo van een overvloed aan boeken af te komen. Ik ben boekverkoper omdat het mijn postkantoortje behoeften van vroeger bevredigt.

Nadat ik mijn boeken op bol.com heb gezet begint het wachten. Vroeger sloeg ik die fase over, dan deed ik gewoon alsof er een klant was. De echte klant anno 2011 meldt zich via email, afzender bol.com. “U hebt een koper voor uw product” is de email heading die mij toejuicht. Ik klik op de mail en open de link die mij bij mijn account brengt. En dan komt het. Het boek waarvoor een koper is staat genoemd, als bestelling. Een heerlijk postkantoortje woord. Ik klik het aan en boldotcom meldt met dat de pakbon wordt aangemaakt. Fantastisch! Die schreef ik vroeger handmatig! Na enkele minuten is de pakbon klaar om door mij uitgeprint te worden en stuur ik deze samen met het boek naar de koper.

Ik heb luchtpostenveloppen moeten aanschaffen om het netjes te versturen. Minimale postzegelwaarde is 2 euro. Van de prijs van elk verkocht boek houdt bol.com 10% in voor bemiddeling, ik schenk 25% van mijn vraagprijs aan het goede doel room to read (want dan doet bol.com er ook nog wat bij) en stel mijn vraagprijs niet te hoog. Het is tenslotte tweedehands...

Per boek leg ik er gemiddelde een euro of twee op toe…God straft, soms meteen, soms zo’n dertig jaar later. De kosten van die gejatte visvergunningkaarten heb ik na de verkoop van 5 boeken bijna terugbetaald.