Vandaag- Wacht

Ik hang in de wacht. Aanvankelijk enthousiast ging ik bellen. "We zijn bereikbaar van 06.00 tot 23.00 uur" zo las ik op de niet geheel responsive website. Wauw, dacht ik nog. Ook vroege vogels zoals ik worden bediend. Dus belde ik.

En nu hang ik in de wacht. Want "al onze medewerkers zijn in gesprek". Uhhum. En "al onze medewerkers zijn nog steeds in gesprek, veel gestelde vragen vindt u ook op onze website". Die ene medewerker met ochtend dienst heeft of een andere gek als ik aan de lijn of slaapt gewoon nog. Ondertussen praat het bandje door tegen mij. Het ene zes nummeringen keuze menu wordt gevolgd door de volgende acht keuzes. Met negen "ga terug naar het begin menu". NEE!!!

De optie "wilt u terug gebeld worden" komt na 15 minuten langs. JA!! Gil ik door de telefoon en druk op 1. "Kan dat op dit nummer, kies 1". 1. "Wilt u een terugbel afspraak, kies 2". 2. 

En dan. De bom. De inmiddels irritante bandjesstem ratelt mechanisch: "De afspraak kan niet worden aangenomen. We zijn nog niet geopend"...

#goodmorning #sunshine (the earth says hello)

Vandaag- Annabelle het wordt niets met jou

 

Het is een slagveld. Probeer daar maar eens ongeschonden langs te komen met je fiets na een nacht regen en wind. En dan heb ik het nog niet over de flauwe miezer die nu valt. 

Twee annabellen zwiepen vol in mijn flank, eentje pakt mijn gezicht. Ik drijf. Aan het einde van het pad constateer ik dat ik niet meer toonbaar ben. Ik maak rechtsomkeer, terug naar binnen, droge kleren aan. 

Ik probeer het nog eens. Deze keer behoedzamer langs de annabellen op rechts. Ai, op links een aanval van een uit de kluiten gegroeide rhododendron. Weer zeiknat. Weer naar binnen. Weer omkleden.

Annabelle, het wordt niets met jou, Annabelle... 

Ik ga vandaag met de auto. 

Vandaag- What not to wear

 

Eigenlijk zijn ze ongelofelijk. Mannen. Met in een gemiddeld zomerseizoen de variatie range van pak/overhemd lange mouw enerzijds en spijkerbroek T-shirt anderzijds (korte broeken en slippers blijven not done, ongeacht in welke beroepsgroep je werkt) geen make up, (nog steeds) geen sieraden, en er toch gewoon goed tot fantastisch uit zien. Ongelofelijk knap.

In de VS draaide tien seizoenen lang de kaskraker "What not to wear". Bijna alleen maar vrouwen werden door de mode regels van Stacey en Clinton getrokken. Altijd werden ze 'gepakt' in joggingbroek, mom jeans en zonder make up. Ze leerden zich voor alle gelegenheden leuk te kleden, goed op te maken en slim met accessoires om te gaan. 

Ik vind het heerlijk om niet na te denken over wat ik aan heb. In het weekend als ik boodschappen doe, als ik s avonds uit de sportschool kom. Joggingbroek, flodder shirt. Ik hanteer dan slechts een regel, gejat uit de Harpers Bazaar. De 30 seconde regel. Mascara en lippenstift opdoen kost je niet meer dan 30 seconden. En je ziet er meteen goed uit. 

Vandaag stond dit voor mijn neus. En hoewel ik niet snel een foto maak van een ander, tartte dit al mijn gevoel van schoonheid, vrouwelijkheid. Ik had Stacey en Clinton graag gerevived om deze dame aan te pakken. Ze stond bij de trein, dus niet even in kleren geschoten voor een snelle boodschap. 

Hoe hooked je ook aan haken bent, hoe creatief pinterest ook zegt met t shirtstof te kunnen DIY, en hoe tijdloos Shabbies ook moge zijn, dit is off the scale. Zoveel variatie om er iets van te maken. En dan dit. 

Eigenlijk zijn ze ongelofelijk. Vrouwen. 

Vandaag- Of mice and man

 

Er staat een stevige bries. Het helmgras langs het spoor, toch ook niet van het slapste soort, heeft moeite de halm recht te houden. Uiteindelijk buigen ook zij voor de heerser. 

De wind plant het woord muizenissen in mijn hoofd. Omdat ik denk dat de wind van vandaag, fris, licht zonnig en toch stevig, de muizenissen kan wegwuiven.  Muizenissen. Ik stel me er kleine wriemelende, met net te lange nageltjes vasthakende, dan weer irritant losglippende probleempjes bij voor, die ongewenst in je hoofd hangen. Maar nooit echt schade aanrichten. 

Ze zijn in mijn hoofd kleiner dan issues. Issues zijn serieus. Issues zijn Life Long. Issues zijn steeds weer terugkerend. Zoals ze in de film 'The wedding crashers' zeggen wanneer ze in een absurd gezin terecht komen vol verdraaide verhoudingen: "we got a whole new bag of issues, we can forget about mom for a while." 

Muizenissen is oud. Uit 1864. Eens had je muizennesten in het hoofd. Toen gingen we muizen. Nu muizenissen. Getob. Zwaar gepeins.

De etymologische herkomst maakt het opeens akelig visueel. En groot. En ernstig. Niks klein lief muisje.. 

Geef mij maar issues. 

Vandaag- Exit

De trein is laat vandaag. Ik sta te wachten op een bijna leeg perron. Raar. Het nieuws is onontkoombaar. Brexit.

Elke organisatie of bedrijf waar ik gewerkt heb, kent een koepelorganisatie. Een vereniging van... Er wordt gekeken wat slim samen kan worden gedaan, en wat beter individueel. Binnen elke vereniging zitten leden die  sneller willen, of innovatiever, of meer. En er zijn leden die blij zijn dat de koepel er is zodat er gezamenlijk gedaan kan worden waar men alleen het geld niet voor heeft. Een koepel moet meebewegen. Groepjes die sneller of meer willen daar de ruimte voor geven, zonder het gevoel van het collectief te verliezen. Geen makkelijke opgave. 

De koepel EU is het niet gelukt om het collectief te bewaren. Misschien is er niet genoeg mee bewogen. Een EU van meerdere snelheden was uit den boze enkele jaren geleden. Uitbreiding was het adagium voor samenhang. De EU verdiende een optater. Even wakker worden. Maar de EU verdient niet het vertrek van een van haar leden.

Ik somber in de stilte van het perron over een verdere desintegratie, over een nexit onder leiding van Wilders en enge patriotten die oorlog en ellende gaan brengen. 

De NS stem brengt nieuws over een exit van een veel definitiever soort. Een aanrijding met een persoon. Er rijden geen treinen. 

Ik ben uitgesomberd. Het leidt tot instant relativering. #plukdedag

 

Vandaag- On weer

 

Ze is een ware artiest. Een bespeler van emoties. Zoals de illusionisten uit 'Now you see me' (2 nu in bioscoop- aanrader als je 1 ook leuk vond) weet je niet waar je moet kijken om het te kunnen zien. Hangt het in de lucht? Vind er een weerspiegeling plaats? Worden mijn ogen verblind door de zon? Wat schuilt er achter de schapenwolk? 

Mijn handen plakken aan de handvatten van mijn fiets. Mijn truitje plakt aan mijn blote huid. Het huisje plakt aan de naaktslak. Mijn jurk plakt aan het plastic van de treinbank. De Metro plakt aan het opklaptafeltje. Hmmm. Misschien is die laatste een dissident in deze reeks. Is het gewoon jam of iets anders viezigs wat de plak veroorzaakt. Hoe dan ook. Het is warm. Het is zomer. 

Ze is een ware artiest. Hoezeer ik zomerse zomers wens, vol warmte en zon, hoezeer ik regenachtige zomers haat, vol regen en wind, vandaag verlang ik naar de aangekondigde regen. Naar het letterlijke on weer. Wat alles weer open gooit, los weekt, opfrist. Moeder natuur. Ze bespeelt ons elke dag. 

Vandaag- Heft in eigen hand

Lang geleden studeerde ik een zomer Russisch in Moskou. In vele opzichten een memorabele tijd, niet in de laatste plaats omdat ik werd overvallen door een groepje kinderen. Ze beroofden me van mijn geld, paspoort, en paperassen die waardevol waren voor mij. Niet voor hen. 

Aangifte doen had geen zin in Moskou. De politie stond erbij en keek ernaar. Het Russische gezin waar ik gehuisvest was nam het heft in eigen hand. 

Vandaag hoor ik op het nieuws hoe criminele organisaties kinderen ronselen die  ver weg van hun ouders getraind worden om 1000 euro per dag te rollen. De Russen waren hun tijd ver vooruit...

Gisteren werd in een internationale trein de tas van mijn geliefde gejat. Hij werd beroofd van waardevolle spullen, materieel, maar ook papieren, foto's. Waardevol voor ons. Niet voor de dief. 

Aangifte doen heeft geen zin. Voor rijbewijs en paspoort is in Nederland een proef gestart. Geen aangifte meer, gewoon naar je gemeente. Hoe efficiënt dat ook klinkt en is, emotioneel voelt het raar. Je wilt de schuldige pakken. De politie maakt voor de vorm, netjes en vriendelijk, voor de overige zaken proces verbaal op. Maar verwacht niet dat je iets terug krijgt. 

Je krijgt de neiging het heft in eigen hand te nemen. Rationeel weet Ik dat we dat pad niet op moeten gaan. Zo aanlokkelijk is de Russische maatschappij nu ook weer niet. Rationeel zijn we morgen weer. Vandaag gewoon nog heel boos. 

Vandaag- Een goede raad

 De dromer in mij is er dol op. De verhalen waarbij iemand alles kwijt raakt, van pure armoe gaat schrijven, koken, programmeren, om plots "poef" door te breken. Eeuwig fortuin. O zo gegund. De realist in mij weet dat tegenover elk succes verhaal 99 luftballons zijn opgegaan zonder enig resultaat. De bijter in mij gelooft dat succes ook haalbaar moet zijn zonder eerst rock bottom te doen. 

Dus volgde ik schrijfcursus na schrijfcursus. Want het is een ambacht en het valt te leren. Sommige cursisten kregen één goede raad. Leg de pen neer en schrijf nooit weer. Ik werd vooral geadviseerd rauwer te schrijven. Nog dichter op mijn karakters te gaan zitten en hun zwarte kant niet te schuwen. 

Ik leerde ook veel techniek. Over perspectief. Het weglaten van dialecten en andere vormen om verschil in taal te laten zien. Als je het karakter scherp maakt, snapt de lezer heus wel dat de jongen van de straat geen ABN spreekt. Maar van elk 'een' 'un' maken leest zo beroerd. Ik stak ze in mijn zak maar dacht, als je echt briljant goed kunt schrijven, kom je daar zelfs mee weg. 

Deze dagen lees ik J.K.Rowling. Niet de Potter serie maar haar eerste volwassen boek. En hoewel rock bottom, doorgebroken, briljante reeks, miljonair, zit het boek vol met techniek missers. Waardoor ik niet weet wie spreekt, ik doodmoe wordt van de dattun-s en kannie-s en ik de karakters als holle poppen blijf zien, waardoor ik steeds moet terugbladeren om te kijken wie wie was.

Na dit boek is ze onder pseudoniem gaan schrijven. Om weer eens eerlijk op haar merite beoordeeld te worden. Robert Galbraith heet ze nu. Ik stel mijn oordeel nog heel even uit, tot ik de eerste van Galbraith gelezen heb. Maar zou ik nu tot haar moeten spreken? Dan is de inkopper snel gemaakt. Ik zou haar  een goede raad geven...

Vandaag- Boerenklusverstand

 Ik ben er altijd helder over. Dat ons huis bevolkt wordt door vier linkerhanden. In elke bouwmarkt vraag ik hulp, zelfs het nietswetende knulletje van dienst weet meer dan ik. Heeft wel boerenklusverstand. Een gen dat bij mij volledig ontbreekt. 

Dit weekend heb ik het bijzonder bont gemaakt. Snap ik nu ook, in hind sight. Van achteren kijk je de koe in zijn kont zal het boerenklusverstand zeggen. 

Ons buitenkraantje begon scheurtjes te vertonen. Vraag me niet om termen. Verder dan aan het draaiding, hendeltje, handvatje kom ik niet. Het heet ongetwijfeld anders. 

Door de lokale mkb-er die niet in sanitair doet -wist ik veel- werd ik doorverwezen naar de lokale mkb-er die wél in sanitair doet. Naar ik aan zijn onder- en voorkomen kon vermoeden stond ik op het erf van de ruwe kant van de maatschappij. Luitjes waar je geen grappen mee maakt. Categorie grap=klap. 

Ik probeerde zo goed mogelijk uit te leggen wat er aan scheelde. Had het draaistuk meegenomen en foto's gemaakt van de buitenkraan. Ik ken mezelf, in dit vakgebied zeggen beelden een miljoen keer meer dan mijn woorden. 

Alleen het hendeltje om de kraan open te draaien vervangen bleek niet te kunnen. Er moest een hele nieuwe kraan op. En daar was ie hoor. Mijn vraag. "Hoe moet dat?"

Hij van het erf keek me vol ongeloof aan. "Je loopt me te dollen?" Vroeg hij licht dreigend.  "Is het een grap? Maak jij een grap met mij? Is dit een serieuze vraag?" Ik verzekerde hem dat ik echt oprecht geen idee had. Stamelde nog wat over touwtjes en liet gauw foto's zien. Hij begon het me uit te leggen. Ondertussen steeds checkend wanneer ik zou zeggen: gefopt! 

Het legde het mij pijnlijk traag uit. Omdat hij werkelijk moest denken dat ik stommer dan stom was. Hetgeen ik had uitgelokt met mijn stomme vraag. Want ja, die bestaan gewoon. "Dus dan draai je naar links, links is open. En dan zet je de nieuwe erop en draai je naar rechts. Rechts is dicht." 

Het is zo simpel dat het niet grappig meer is. Ik kan nog steeds niet klussen. Maar categorie deksel op een potje jam draaien, lukt zelfs mij met links. 

#schaamte

Vandaag- Über

Deze week ben ik Über. En aangezien er maar zoveel bijbaantjes zijn die je in de ochtend tegelijkertijd kunt doen, is bloggen deze week Über de Top. 

#volgendeweekweer

Vandaag- Stappenteller

Soms gaat er in het leven ongewenst een wereld voor je open. De wereld van het ziekenhuis. 

Het contrast op de afdeling die ik bezoek kan niet groter zijn. 

De patiënten liggen in hun bed. Te liggen. De hele dag, de hele nacht. De uren die ik er ben zie ik nauwelijks beweging.

De artsen en verpleging daarentegen bewegen. De hele dag. Met een glimlach constateren ze dat die pleister die nodig is het infuus uit de arm te halen, niet op voorraad is. Toevallig. Ze lopen naar de andere kant van het gebouw. De afdelingszorg biedt ook mij een kopje koffie aan, niet patiënt, dus eigenlijk niet toegestaan. Ze doet dat met een kwinkslag naar de patiënt: "U drinkt toch altijd twee kopjes koffie? Enne, allebei zwart?" De knipoog is voor mij. De arts die beloofd had langs te komen wordt ergens midden in de dag opgehouden. Ze werkt niet in uren maar in patiënten. Beloofd is beloofd dus misschien ruim na haar werktijd, maar ze meldt zich. Neemt de tijd en vertelt ons wat ze weet en wil vertellen. 

Ik kan niet nalaten een opmerking te maken naar de verpleging over wat ik zie langskomen op een middag.  "Jullie maken wat meters." Ze glimlacht. Ik zit er helemaal naast. Ze toont me haar stappenmeter. Haar dienst zit er bijna op. We zijn 10 kilometer verder.

#respect

Vandaag- Take no seat

 Er zal vast een studie voor zijn. Logistiek Zit Management, of zo. Hoe optimaal gebruik te maken van beschikbare openbare ruimte. Casus: het station. 

Ik stel me zo voor dat iemand bedenkt dat een lange houten bank het meest efficiënt is.   Geen losse zitjes. Zeker in een tijd van obesitas kan dat alleen maar verlies opleveren. "Op zo'n doorlopende bank kan dik en dun door elkaar zitten". 

De realiteit is de volgende. Mensen gaan een gemiddeld mens breedte uit elkaar zitten. En omdat onze aura nu eenmaal een bredere personal space kent dan onze heupomvang, is het gevolg dat er in de breedte van de bank heel veel ruimte onbezet blijft. Theoretische zitplekken die wellicht wel gevuld waren als het losse zitjes waren geweest. 

Logistiek zit management. Je staat er van te kijken. Of in mijn geval: naar te kijken 😉

Vandaag- De elektronische sigaret

 

Tips voor een gezond, stressloos, uitgerust leven bevatten altijd een email ban. 's Avonds voor slapen gaan om twee redenen: het licht van het scherm schijnt wonderlijk slechte dingen met je te doen in aanloop naar slapen- te fel, te spannend- en vooral werk emails leiden in de regel tot gedachten die niet bepaald rustgevend zijn. Om nog maar te zwijgen van wat de beantwoording van opruiende e-mails met je doet.

Ook in de ochtend is het devies minimaal 30 minuten na ontwaken emailloos te leven. Voor menig mens ondenkbaar. 'Effe lekker door mijn email scrollen met een kopje koffie'. De email is daarmee de nieuwe sigaret, de dag is pas begonnen als de eerste haal van de elektronische peuk binnen is. 

Ik ben een sucker voor gezondheidstips. Mag graag starten met een koude douche- want gezond- iets wat ik dan 3 maanden vol hou. Paradoxaal genoeg in de winter. 's Zomers douche ik lekker heet. Ik ontbijt, alhoewel ik laatst las dat ontbijten geen noodzaak meer is- en ik lees geen e-mails. Behalve vandaag. 

Dom dom dom. De dag eindigen met mail is slecht voor je slaap, hem ermee beginnen is slecht voor je blog. Ze hangen daar in mijn hoofd, die twee werkmails die alle seinen op rood zetten vanochtend. Ze verduwen fantasierijke verhalen, treinobservaties en maatschappelijke beschouwingen. Het kan maar over een ding gaan vandaag. Email. 

Ik ben al laat. Ik heb al stress. Ik moet naar Outlook. Tot morgen 😉

Vandaag- Schimmen

 

In een Lars Kepler, pseudoniem voor een of ander ongetwijfeld Scandinavisch schrijversduo, las ik over bijna dood ervaringen. De hoofdpersoon krijgt een auto ongeluk. De twee minuten waarin haar hart stil staat beleeft ze als enkele dagen in een Chinese schimmenstad waar wreed wordt geoordeeld over wie terug gaat en wie op een boot wordt gezet naar het echte dodenrijk. Niks tunnels met mooi licht. Niks weerzien met geliefden. In een terminal wordt elke beleefde dag met behangselplak een plakkaat opgehangen met de foto's van de gelukkigen die weer tot het leven komen. Sommigen wachten voor hun gevoel een eeuwigheid. Elke dag bang om opgepakt en verscheept te worden. In de eerste fase voelt de dood als een voortzetting van de bruutste vorm van leven. 

Ik kan niet anders dan een parallel trekken met de talloze vluchtelingen die vandaag door Europa zwerven. Voor vele van hen was de boottocht een vertrek uit hun schimmenrijk dat Syrië of Dramatië heet. Geen plek waar je lang wilde zijn. En dan gearriveerd in Europa, hopend op die tunnel van prachtig zacht licht, belanden ze in een wachtkamer. Onduidelijk over waarheen. Wie wel, wie terug. Wreed. Ongewenst. Wanneer perspectief ontbreekt voelt elke seconde als een minuut. Een minuut als een uur. Een uur als een dag. En dagen als eeuwigheden.

In mijn boek begint na twee minuten het hart van de hoofdpersoon weer te kloppen. She is back. Ondersteboven in een gecrashte auto, maar toch. Aangezien ze de hoofdpersoon is, zal het wel goed komen met haar. Hoe zou het boek anders verder moeten..

De tragiek van de vluchtelingen crisis is dat geen van hen door ons als hoofdpersonen wordt beleefd. Ze zijn bijfiguren in ons leven, we lezen erover, zeggen ach en wee en leven verder. Er is voor hen no escape uit het schimmenrijk. Europa blijkt niet in staat hun leven weer te willen laten kloppen. 

Vandaag- Vergeten

Vandaag was ik bijna vergeten dat hannekeschrijft. Vergeet het maar vandaag. Dat hannekeschrijft.

#schrijfsnipperdag

#morgenweer

Vandaag- Just in time

Ik leerde eens in lean management dat het enige moment in het tank proces wat waarde toevoegt, het moment is waarop de brandstof je auto in vloeit. Alle overige stappen, van parkeren tot de tankdop opendraaien tot betalen is ballast. 

Met de trein is het niet anders. Alleen de rit van A naar B is waardevol, de rest nodeloos gedoe. Bovendien is het een wonderlijk feit dat hoewel vaste klant, de trein nooit op mij wacht. En ik wel op hem. Anno 2016 mag daar wel eens iets op gevonden worden. 

Standaard ben ik 10 minuten te vroeg op het station. Om niks waardevols te missen. Ik fiets er maar zeven, dus kan echt 7 minuten later van huis. 

Vandaag doe ik het gewoon. Ik dwing mijzelf om nog even dat wasje op te hangen. Er blijken veel meer kledingstukken in de trommel te zitten dan ik dacht. Het oud papier weg te doen. Halverwege naar de garage valt het folderpakket uiteen op de grond. Rapen. Het plastic omhulsel wat nog om een ongelezen magazine zat moet in de plastic bak. Terug naar binnen. Het slot hapert. 

Op de fiets word ik opgeschrikt door slagbomen die evenwijdig aan mijn fietstocht dichtgaan. Dat is de intercity die 2 minuten voor mijn trein langs raast! Bij het stallen van mijn fiets zie ik mijn trein voor mijn neus wegrijden... Ik kijk nog eens goed. Hij gaat de verkeerde kant op. Diepte zien valt niet mee op de vroege ochtend, het blijkt de trein van het andere perron.

Ik check 4 minuten voor vertrek in. Mensen kijken me bevreemdend aan. Ik check mijzelf. Klotsende oksels, een natte rug, zweetdruppels op mijn gezicht waardoor mijn make up overal en nergens zit, en heb ik nou mijn broek bevuild van de spanning? 

Ik check out. Terug naar huis. Voor de zekerheid schone broek, schoon shirt, deo, nieuwe make up. En dan ruim op tijd van huis...

Ps: ik bespaar mijn lezer vandaag het beeld 😉

#freakyfriday

#fijnweekend

Vandaag- De waarom vraag

 Terwijl ik op de sportschool zonder geluid de beelden bekijk van de wateroverlast van afgelopen nacht- we zijn in Frankrijk want subtiel de Eiffeltoren op de achtergrond, we switchen naar degelijk Duitsland, je herkent een Duitser aan alles, het hoofd, de blik, de kleding, om dan naar Nederland over te stappen. Symbool voor ons land? Kinderen die door het water fietsen...staan naast mij twee mannen te lopen op de loopband. Stevige helling, iets minder stevige pas. 

'Waarom zou ze erom liegen.' Hoor ik de een tegen de ander zeggen. Ik dacht dat alleen vrouwen dat soort zichzelf voor de gek houdende zinnetjes zeggen. De maximaal wegkijkend van de waarheid zinnen. Elkaar bevestigend dat inderdaad, het zeker niet is wat zij denkt. Hoe ze er bij komt. 

Waarom zou ze erom liegen. Het is een vraag die een ander antwoord krijgt. Een retorisch antwoord op een niet gestelde vraag zo je wilt. Deze vraag stellen is weten dat ze liegt. Waarover en waarom doet er niet toe. Ze liegt. De buik weet het. Door deze vraag te stellen weten wij het nu ook. 

Ik hoop dat mijn loopband buurman hard doorloopt op die band. Zodat hij veel endorfine aanmaakt. Toch nog wat geluksgevoel...

Vandaag- De Z is in de maand

 Ik sprak eens een vrouw die vanaf de voorjaarsvakantie geen panty's meer droeg. Pas na de herfstvakantie mocht ze ze weer aan. Je mag dan toch hopen dat je ook leuke broeken in je kast hebt hangen. 

Ik zie dagelijks een man wandelen met zijn hond. Ook hij leeft de seizoenen. Zodra de L in de maand zit schiet hij in een korte broek. En loopt zes maanden, of zoveel langer als de herfst het hem gunt, blootbeens door het dorp.

Het is een feest om hem tegen te komen. Met de week zie je de teint van zijn benen donkerder worden. Hartje zomer is hij chocoladevla bruin gekleurd. Mening vrouw zou jaloers zijn. 

Vandaag start de meteorologische zomer. De voorjaarsvakantie al ver achter ons, en de L verruimt voor de Z durf ik het ook aan. Pantyloos op de fiets. Elke dag 14 minuten, startend met blanke vla benen... Over drie maanden zijn ze hopelijk karamel. Tot die tijd is het geen gezicht. Ik kijk er professioneel van weg. Hopelijk mijn omgeving ook 😉 

#happysummerday

Ps: er is natuurlijk niets echt aan deze foto. Volledig geretoucheerd.