Vandaag- Afschakelen

Er vliegen duizend beelden langs. Twee kinderen in PSV tenue die in de vroegste ochtend klaar zijn voor hun training. Daarna nog naar school. Ze spreken wijselijk over ‘het is toch je leven, wat het ook brengt’. Voetballers zijn jong oud. Een meisje met open koffer, make uppend zichzelf klaarmakend voor het weerzien met haar geliefde. Mensen zonder jas omdat het weer ultrazacht is. Een rij lichtjes in de verder donkere ochtend, de zon worstelt met het wolkendek, de winnaar nog ongewis. Een advertentie op station StrijpS: niet storen, ik lees. Het lezen voelt als storen...

Ik laat alle beelden langs razen. Het is tijd om af te schakelen. Twee weken zonder trein. Op naar fijne dagen en een goed begin van een nieuw jaar. Dat wens ik een ieder.
Hannekeschrijft in 2016 weer.

Vandaag- Gevangen

Plato’s ideeën leer stelt dat wij gevangenen in een grot zijn die met de rug naar het licht de schaduwen op de muur voor de echte werkelijkheid houden. We kijken naar de schaduw en vormen ons oordeel op basis van schijnkennis.

Wachtend op vertrek bekijk ik het leven rond de stationskiosk. Een groepje gesluierde vrouwen zitten o zo stereotiep met grote plastic Aldi tassen op een bankje. Druk gebarend roepen ze naar hun kinderen. Ik versta ze niet, maar kan me universele moederwaarschuwingen voorstellen.  Wanneer een kind te dicht langs het spoor scheert, voel je iedereen zijn adem inhouden.

Ik aanschouw het tafereel als de gevangene in de grot. Ik heb niets meer dan schijnkennis. Ik vul in en doe aannames. En vorm me op basis daarvan een mening. Ik vind iets van de kleding van de mensen die bekijk, van wat ze eten en de manier waarop ze zitten. Ik vind iets, maar zodra de trein wegrijdt is het onvindbaar.

Niet helemaal. Mijn bevinding heeft een printje achtergelaten. En de volgende keer dat ik het beeld weer zie, drukt de inkt van de print weer wat dieper door. Zo ontstaan de ingesleten beelden, de vooroordelen en de ongefundeerde meningen. Het is bijna Kerstmis. Ik beloof het mijzelf en de ander: met mijn gezicht naar het licht zitten doe ik morgen weer.

Vandaag- Een leven lang

Woensdag, kindertreindag? Ik zit in een coupe vol met brugklassers. Hun exacte leeftijd is lastig te peilen, ik ontleen mijn schatting aan hun gegiechel en hun licht schuldbewuste blik wanneer ik ze per ongeluk recht in de ogen kijk. De rugzakken doen een heuse schooldag vermoeden, geen spannend schoolreisje naar strijpS.

Ik las vandaag in de krant een interview met Pechtold die fijntjes stipuleert dat Wilders al zijn hele leven leeft op belastinggeld. Wilders loopt al langer op het Binnenhof rond dan wie dan ook, en wordt daarvoor door ons allen betaald. Een leven lang Binnenhof, dat klinkt als levenslang.

Ik kijk nog eens naar de kinderen in de trein. Hun nog ongeschonden snoetjes. Stuk voor stuk zeggen ze beleefd ‘dank u wel’ wanneer ze een snoepje krijgen van een medereiziger.

Hoezeer ik ook voor het milieu, de uitkomsten van de klimaattop en delen ben, ik gun deze kinderen later een eigen auto. Stel je toch voor, je hele leven forensen. Je hele leven vervoer delen met vreemde mensen op verplichte vertrektijden. Waar ik het zou verafschuwen voor deze kinderen, zou ik het Wilders juist gunnen. Met mensen in een trein zitten die er anders uitzien, anders praten, anders denken dan hij. Luisteren, echt luisteren in plaats van populistisch schreeuwen. Daar heb ik zelfs nog wel belastinggeld voor over. Ook morgen weer.

Vandaag- Dream on

Hij maakt ook het geluid van een vliegtuig. Diep ronkend. De instap is hoog, hoger dan normaal in een dubbeldekker. Ik verwacht een stewardess, maar bots tegen een trage uitstapper op. Vier tredes klim ik omhoog, een glazen deur met gouden handvat geeft mij toegang tot de tweede klas. Die oogt en voelt als vip. De beenruimte is waanzinnig, een houtige vloer doet gezelligheid en warmte vermoeden, verdiepte lampen geven een helder edoch rustig licht. Niks schreeuwende TL. Ik kijk uit over het nog donkere landschap en waan mij in een vliegtuig naar de zon.

Met een beetje fantasie klinkt Boxtel als Bangkok. Ik droom weg.

“This is your captain speaking. We are reaching our destination. Local time is 7.38 am, weather conditions are cold, wet and windy. This is Eindhoven, station Eindhoven.”

Daar kan ik niets exotisch van maken.

Vandaag- Puzzled

Op een of andere manier vindt ze altijd een lege. Heeft ze ook altijd een pen en lukt het haar altijd om hem te vullen. In alle rust. De metro. Geen pretentie van kwaliteitskrant. Schreeuwend met grote koppen net genoeg nieuws biedend om de eerste gesprekken bij de koffie automaat te kunnen volgen.

Ze maakt alleen de woordpuzzel. De sudoku laat ze voor een ander. Ik denk dat je er slimmer van wordt. Elke dag een puzzel. Het zet je brein op een manier aan het werk, die anders ...is dan gewoon een boek lezen. Acht horizontaal, zeven letters: “Een liefje dat de wind eronder heeft, is onder de pannen”. Wie het weet mag het zeggen. Gasvlam...Ik ben er te stom voor.

Het is een bepaald slag. De puzzelaar in de trein. In zichzelf gekeerd zonder asociaal te zijn. Afwezig en aanwezig tegelijkertijd.

Deel van de dag, de dag hierna, Duitse meisjesnaam, binnenkort, oude oppervlaktemaat; 6 letters horizontaal.
Toestand in de dampkring, opnieuw, vistuig, uitgebeend deel tussen de ribben, verdediging, hoeveelheid grond; horizontaal 4 letters.
Juist: …… ….

Vandaag- In control

Er zit een meisje in het viertje schuin tegenover me. De akoestiek in de trein is bijzonder. Je hoort viertjes achter je wel, viertjes voor je veel minder. Misschien heeft het met achteruit rijden te maken;).

Ik luister al enkele minuten naar haar. Althans, ik probeer al enkele minuten te ontwaren welke taal ze in spreekt. Is het Engels met een heel sterk oostblok accent? Is het gewoon Nederlands ernstig verhaspelt? Of spreekt ze een heel andere taal die ik niet kan thuisbrengen?

Gesprekken in het viertje naast me kan ik volgen wanneer ik dat wil. En daarmee is meteen mijn interesse weg. Haar gesprek fascineert met mateloos. Omdat ik niet kan kiezen of ik het wil volgen of niet.

Controle is een natuurlijke behoefte van de mens. We behoeven in gradaties. De een wil absolute controle en flipt wanneer blijkt dat de wereld en het leven onlogisch en dus oncontroleerbaar zijn, de ander laat zich leven om soms na jaren te constateren dat het leven niet het zijne was. Het CPB laat weten dat doorslaggevend voor ons geluksgevoel de mate van controle is die we ervaren. Iedereen heeft voor zichzelf te beoordelen wanneer controle obsessie wordt, zowel in het opzoeken of het juist ontlopen ervan.

Het onverstaanbare meisje stapt uit de trein. Ik controleer mijn behoeftes. Ik voel geen neiging achter haar aan te rennen, ik sta ook niet op om haar gespreksgenoot te vragen welke taal ze spraken. Ik ben in controle en geef volgens "De sociale staat van Nederland" mijn leven een 8,5. In het weekend is mijn behoefte aan controle kleiner. Live al little! En dan waardeer ik het leven met een 6,6, zegt datzelfde onderzoek. Nooit geweten dat ik door de week gelukkiger ben dan in het weekend ;).

Ik ben in control maandag weer.

Vandaag- #durftevragen

Ik was het vergeten. Na jaren fietsen. Maar de NS past twee keer per jaar haar dienstregeling aan. Alsof de klok wordt teruggezet. Het zijn wijzigingen die ik nooit begrepen heb. Noch van de klok, noch van de NS. Op station Boxtel lees ik de full color advertentie van de NS: vanaf 13 december 3 minuten minder lang twijfelen. Ik zie een foto van een vrouw die aarzelt over welk paar schoenen passen bij haar outfit. Daar heb ik nou nooit last van.

Voor 3 minuten verschil tuigt de NS een dure reclamecampagne op? Adverteren op de eigen perrons zal niet de hoofdprijs kosten, maar toch? We passen alles aan, elk geprint bord, elk computersysteem voor een wijziging in vertrektijd van 3 minuten? Voor wie doet de NS dit? Bezigheidstherapie? Efficiëntie winst?

Communicatie afdelingen pleiten voor het maken van communiceerbaar beleid. Dus niet eerst (onzinnig)beleid bedenken en dan zeggen tegen de communicatie afdeling: “Succes, communiceer dit maar!”, maar samen met communicatie kijken naar beleid dat uit te leggen is aan betrokkenen. Ik vrees dat bij de NS de communicatie afdeling nog niet aan de beleidstafel zit. Spijtig. Vooral voor ons, de reizigers.

Ooit was er een hashtag #durftevragen: Beste NS, hoe laat vertrekt mijn trein morgen weer?

Vandaag- Op naar winterwonderland

Er staat een bosje schapen in de wei. Geen enkel beest beweegt, waarschijnlijk zijn hun poten net zo bevroren als mijn vingers. Ze vormen een bijzonder stilleven in de natuur die langs raast. Even verder staan vijf koeien verzameld rond een drinkput. Ook zij staan stil, geen staart die beweegt. De mensen op het perron vertonen een soortgelijk beeld. Diep in hun vachten gedoken wachten zij verstijfd op de warmte van de trein.

De afgelopen weken hoorde ik iedereen klagen over de seizoensoneigenlijke warmte. De weervrouw op 3FM die dagelijks haar kleidingkeuze deelt, sprak over een t-shirtje met een dun truitje. Collega’s die hun zomerjassen maar weer van stal hadden gehaald. Boeren behandelden hun vee alsof het voorjaar is; kom jongens, lekker naar buiten!

Vandaag lijkt de winter dan toch daar. Op naar winterwonderland! Kerstboom optuigen, handschoenen aan, vee naar binnen, wollen coltrui over het hoofd, glühwein bij de open haard en stamppotten.

Winter is here to stay? We voelen morgen weer.

Vandaag- Brabant

Het is een groot verschil.

In de sprinter sprint de conducteur naar het machinistenhok zonder ons een blik waardig te keuren. Een blikkerige stem vertelt ons welk station we naderen.
In de sprinter denk ik aan Japan. Aan futurity waarin we met een chip in onze arm genetisch gemanipuleerd uitstappen om ons werk volledig geanonimiseerd te doen. Voor mij zillion anderen. Het leven is in utopia, de wereld die ons wordt voorgehouden voor later. De mix van the matrix, the island, cloud atlas. Wanneer ik mijn ogen sluit brengt de stem me in een metropool. Rij ik als een ware Parisienne, Londonlady of NY-sex-and-the-city-chick door Brabantstad.

In de hondenkop wandelt de conducteur met kerstmanformaat snor langs zijn passagiers. Wenst ons met zijn vrolijke stem een vrolijke dag bij het uitstappen.
In de hondenkop waan ik mij decennia zo niet eeuwen terug. De dagen waarin reizen een noviteit was, je niet wist hoe snel je je ogen langs de verschietende woningen kon laten gaan. Terwijl je telspelletjes deed. Landschappelijk, groen, zie ik Brabantse dorpjes met mini stationnetjes langstrekken.

Vandaag reed ik door Brabantstad. Zijn het de Brabantse dorpen morgen weer?

Vandaag - File

Etomology. De geschiedenis van woorden. Prachtige vondsten zitten erbij. Auto. Ontleend aan het Frans automobile, zichzelf voortbewegend. Vandaag zit ik erin. Muurvast.

Waar klein gekoppeld is aan kleineren, en zelfs doos te herleiden is uit doseren, is file en fileren etymologisch bijzonder... In 1160 waren de twee woorden door draad verbonden.

Fileren associëren we met goed eten, mooi december gevoel. Fileren begint bij fil, draad. Fil wordt filet, vlees zonder been. Heerlijk.

File daarentegen heeft niets met goed gevoel te maken. File: "By yeder File zal wesen een Chef de File". Maar ook, Oudfrans: "filer" ‘in een rij lopen’, en ‘spinnen, tot draden trekken’.

Niks in een file is wat het zou moeten zijn volgens de etymologie: de auto beweegt zichzelf allesbehalve voort, de chef de file is standaard niet te vinden en lijkt bovendien op te lossen in het niets.

Ik kan ‘m wel fileren, die file. Gelukkig trein ik morgen weer.

Vandaag- Zo'n dag

Zo’n dag.
Zo’n dag waarop je je een dag verslaapt en denkt dat het weekend is.
Zo’n dag waarop je band lek is, je daardoor de eerste trein mist en moet rennen voor de tweede.
Zo’n dag waarop niemand op het knopje drukt om de deuren van de trein te openen.
Zo’n dag waarop je je laptop niet uit zijn hoes krijgt, omdat een usb stick blijft hangen aan de stof.
Zo’n dag waarop je klep van je laptop klemt en je als een klein kind peutert aan het deksel van de snoepdoos.
Zo’n dag waarop je je paswoord tot 2 x toe verkeerd intypt, wetende dat hij bij de derde foutieve poging 30 minuten blokkeert.
Zo’n dag waarop je computer ook zo’n dag heeft en begint met updaten waardoor jij moet wachten.
Zo’n dag waarop die laatste zinnen van dat laatste Sinterklaasgedicht verre van op het puntje van je tong liggen.
Zo’n dag waarop er en een berg was en een berg strijk op je ligt te wachten als je thuis komt.
Zo’n dag waarop je bij thuiskomst eerst lopend met de fiets in de hand naar de fietsenmaker moet.
Zo'n dag waarop je vergeet een foto te maken.
Zo’n dag waarop driekwart in de reis het gedengedeng van de trein eindelijk meditatief gaat werken…
Zo’n dag is nuttig en nodig. Zo’n dag doet je beseffen hoe mooi gewone dagen zijn.
Ik wens je een mooie dag. Hannekeschrijft maandag weer.

Vandaag- Alcohol

Zonder naar zijn gezicht te kijken weet ik het. Ruik ik het. Aan zijn jas. Uit zijn poriën. Mijn treinbuurman is niet sober ingestapt.

Alcohol stinkt.

Ik kan dit in alle rust typen. Ik hoef niet bang te zijn voor meelezende ogen. De opgewekte stem van de conducteur deed hem ontwaken en geïrriteerd naar zijn ov kaart graaien. Inmiddels zijn de ogen al weer gesloten.

Alcohol versuft.

Ik stel me voor hoe hij straks, waar dan ook, uitstapt. Niet helemaal vast op de benen, maar net stevig genoeg om geen flater te slaan.

Alcohol vereenzaamt.

Ik was heel vroeg vandaag, was het voor hem gewoon heel laat? Ik vrees het niet als ik naar hem kijk.
Hij drinkt gewoon morgen weer.

Vandaag- Groentepops

Ik ben bekend met de theorie van appelmoes-broccoli-appelmoes. Toepasbaar op kinderen in de dagelijkse dinerpraktijk, maar ook op volwassenen in management en communicatie. Je voert ze iets wat ze lekker of leuk vinden, komt dan met de wat stronkige, licht bittere boodschap en verzacht dan het effect daarvan met weer iets aantrekkelijks. Wanneer ik erop google kom ik overigens niet verder dan pagina’s vol recepten. Klaarblijkelijk zijn er geen bittere boodschappen meer te verkondigen.

In Groningen geeft de provincie (misschien wel net zo’n out of date recept als appelmoes-broccoli-appelmoes) subsidie aan een bedrijf dat groentepops gaat maken. Groentewat?

Afgedankte groente van de veiling (niet de juiste vorm volgens de EU norm) worden omgevormd tot hagelslag en cornflakes. De proefpanels moeten nog aan de slag… ik maak mij ernstige zorgen. Desgevraagd deelt het bedrijf mede dat de groentes die verwerkt gaan worden, die soorten zijn die veel mensen lusten. Wortel, sperzieboon en rode biet. #really?

Ik kan me er geen voorstelling van maken. Groentehagel op je boterham? Groentecornflakes in de yoghurt of melk als ontbijt? Smaakt dat dan zoet, of bitter? To-matig?

Ik weet ook niet welk probleem we oplossen met de groentepop. Afgedankte groente van de veiling zou ik per direct aan nooddruftigen geven. Goed en gezond, ook al is de banaan niet recht of krom genoeg. En voor diegene die met groentepops verleid moeten worden om gezonder te eten… ik zeg: zelfgemaakte afgekeurde veiling appels-moes, broccoli, appelmoes. Welk recept volgen we morgen weer?

Vandaag- Kus

Griet op de Beeck- Kom hier dat ik u kus- is hip en happening. Ik ben een biebkind, dus wacht in de regel tot een boek in de bibliotheek verschijnt. Hip en Happening word je niet zomaar. Meestal gaat daar een boek of wat aan vooraf. En die vind ik met alle gemak in de dorpsbiblio.

Vele hemels boven de zevende, heet de voorganger van de hip en happening hit. Mooie titel. Ik begin te lezen. Korte hoofdstukjes, steeds wisselend perspectief. Prettig voor in de trein. Op 40% denk ik, wat doen we? Doorlezen of wegleggen? Ik zit er net genoeg in om door te lezen. Zou zonde zijn om te stoppen denk ik nog. Ik kan maar niet wennen aan het Belgische ge en gij , maar wordt wel geraakt door prachtige woordvondsten en verfrissende gedachtekronkels.

En dan, op dat punt dat ik het niet meer verwacht, dat ik denk dat het mooi doorrolt tot het einde, een waanzinnige wending. Bam. Uit het niets. Zo knap. Zo briljant. Nog twintig pagina’s stuiter ik door.

Als de hip en happening hier ook maar een beetje op lijkt is het boek verkocht. Naar de bieb ga ik morgen weer.