Verhuisd

De Ochtend Ritjuweeltjes van hannekeschrijft zijn verhuisd naar www.hannekeschrijft.com

Ik zie je graag daar!

Vandaag- Some things never change

 

Vier viertjes vol scholieren. Ze praten alle zestien. Tegelijkertijd. Luisteren alle zestien. Niet. Een kakofonie aan klanken. Alles komt langs. Trump. Mentale gezondheid. Wiskunde B. Black-outs. Hercules. Instagram. 

Ik probeer er iets van te bakken. Om te snappen hoe je zo in een trein kunt zitten en toch nog fris uit kunt stappen. 

Praten ze over Trump als de Hercules van onze tijd, making america great again door twaalf machtige daden uit te voeren, stuk voor stuk te zien via Instagram? 

Of 

Verontwaardigen ze zich over Trump als de mentaal niet helemaal gezonde die in black outs zich vergrijpt aan vrouwen en zelf niet doorheeft dat dat totaal onacceptabel is? 

Voerden de zestien scholieren wel samen één groot gesprek?  Luisterden ze stiekem wel naar elkaar? Is dit converseren anno 2016? 

Zit ik alleen nog met wiskunde B.

(Some thing never change. Daar zat ik op de middelbare school ook al mee. 😉)

#heheweekend

Vandaag- Seconds to none

 

Er is een hele industrie ingericht om ons te helpen in het moment te leven. Niet met je hoofd bij gisteren of volgende week, maar hier en nu. 

De trein aan de overkant van het perron is net vertrokken. Stond ik eerst nog naar een mensenmassa te kijken (ok, we are talkin' Vught here- een groep mensen), aanschouwde ik daarna door de raampjes de volstromende trein, is met het optrekken van de trein de verstilling daar.

Het moment is van hele korte duur. Enkele seconden hooguit. In de stilte vibreert nog een fractie van de drukte. De laatste die zijn fiets van het slot haalt. Die langzaam de trappen af loopt. 

Na enkele seconden, zelfs al wil de fiets niet open, is de luchttrilling verdwenen. Voelt het perron gewoon leeg. In leegte weerklinkt niets. 

De verstilling. Het ene moment op de dag waarin ik er in slaag om hier en nu te zijn. 

Nu die andere 86.390 seconden nog. 

Vandaag- All black

 

Poor powermanagement.

Zit ik gisteren nog aan iemand op het werk uit te leggen dat zeker voor de generatie na ons leven zonder smartphone ondenkbaar is, prijs ik mij gelukkig met een merk dat niet in de fik vliegt, heb ik vandaag geen spritz. Katsdood. Die telefoon. 

Het is de aloude reclame: "...of je stopt de stekker erin."

Vergeten. Poor powermanagement. 

Zonder smartphone geen ochtendritjuweeltje in de trein. Heb 'm net weer aan de praat voor 3 hele procenten... en weg viel ze.

Morgen weer opgeladen. 

Vandaag- Coming out

 

Enkele weken geleden was er gedoe over Amalia. De prinses zou duizenden euro's per dag gaan toucheren op het moment dat ze achttien wordt. De meningen waren verdeeld over hoe erg dat is. 

Met het Koningshuis als vertegenwoordiger van een moderne maatschappij zou ik denken dat het proportionaliteitsbeginsel opgeld zou moeten doen. Down geld in dit geval. Het kan wel ietsje minder.

Wat me meer schokte was het bericht dat haar vader geen belasting betaalt. Als zij al duizenden euro's per dag binnentikt, dan zal de hele familie wel niet onbemiddeld zijn. Over dat complete vermogen geen belasting betalen klinkt niet alleen Trumpiaans, maar ook behoorlijk ongehoorzaam.

Ik leer dat het een afspraak is. Een oude afspraak. Uit de tijd dat burgerlijke ongehoorzaamheid bestraft werd met galgje. En dan bedoel ik niet de papieren variant.

Onze premier is met een motie al eens aangesproken. Om de koning aan te spreken. Maar de MP heeft een aartje naar zijn landsvaartje en weigert de koning op het belastingmatje te roepen. 

Modern land? 2016? Koningin en premier van en voor alle Nederlanders? 

Het is vandaag coming out day. Geen mooier moment om eerlijk te worden naar jezelf en je omgeving, waarde Koning, beste MP.

#eerlijkduurthetlangst 

Vandaag- Razend

 

Ik zag hem staan. Met de rug naar de mensheid. Wegkijkend in de mist.  Alsof hij erin wilde verdwijnen. 

Waar ik van het geweld wegdraai, draait hij zich er naar toe. Zet een stap. En nog een. De intercity raast langs. 

De stoptrein arriveert. Wij stappen in. Hij niet.

In zijn ogen zie ik angst. En het verlangen naar opgaan in het niets.

Hopelijk stapt hij op zijn fiets. En laat hij ook de volgende intercity langsrazen.

#stapvoorstap #naar #geluk

Vandaag- Behind the scenes

 

Mijn blogbrein gedraagt zich vandaag als het darmstelsel van een coeliakie patiënt. Er zit zo weinig reliëf in dat ik geen voedingsstoffen weet te halen uit de beelden en gedachten die langskomen. Zou ik ze aan het web toevertrouwen dan kwam er niet meer dan een diarree aan woorden uit. 

Moesten we maar niet doen.

Ik ga vandaag op een blogvrij dieet. 

#fijnweekend #maandagweer 

Vandaag- Mr. Kroket

 

Hij zit tegenover me. Ik gok een hbo kandidaat die nu in de master is ingestroomd. Klein van stuk- waar hij door zijn vrienden mee gepest wordt- knap koppie. Dat heeft hij dan weer mee.

Hij heeft op het station een kroket uit de muur getrokken. Zodra hij zit, ontvouwt hij het papiertje en openbaart het gefrituurde wonder zich aan hem. Heel voorzichtig neemt hij een eerste hapje, even daarna een tweede. Hij houdt de kroket goed vast, hij zal hem niet ontglippen. Maar kneuzen wil hij dit moment ook niet, zijn aanraking is bijna liefdevol. 

Hij staart wat uit het raam terwijl zijn vrienden door gij en gullien over hun dag op school, de uni. Hún snack allang weggeschrokt.

Weer een klein hapje, nog een. 

'Het oew mam nog steeds het eten om 5 uur klaar staan?' 

Hij knikt. 

Met de kroket in zijn hand kan hij dromen. Dat hij niet op weg is naar ons mam waar hij moet eten wat de pot schaft, maar naar zijn eigen studentenkamer. Waar hij de pizzadoos van gisteren ook vandaag links laat liggen. Waar hij alleen boodschappen doet als het echt niet anders kan, waar hij leert een plee te ontstoppen, waar hij de waarde én de eenzaamheid van alleen zijn ontdekt. 

In een dorp op de route stapt hij uit. De kroket is op. Het vette papiertje gooit hij netjes in de prullenbak. Van ons mam geleerd.

Vandaag- Dag uniek mens

 

Aan de overkant van het station staat een meisje. Dikke shawl om. Stoffen biebtasje over de schouder. Platte schoenen. Uiteraard, zou ik bijna zeggen. Prachtige blonde pijpenkrullen hangen nonchalant om het hoofd. De thuis gezette koffie in een warmhoudmok. In grijs en zwart gekleed. 

Het is een type. Het type duurzaam, tikje onopvallend maar met een eigen smaak die net buiten modern valt. 

Ik vind er niets van.

Want we zijn allemaal een type. Zoals ik lopen er meer rond op deze aarde. Ik ken ze niet, maar ze zijn er zeker. Dezelfde levensbeschouwing, dezelfde bouw, en daarmee dezelfde voorliefde voor een bepaald uiterlijk. 

Zoals jij lopen er ook meer rond. 

Weg illusie van uniek. We zijn identiek.

Heb je jezelf al gevonden?http://www.exactitudes.com/

Vandaag- Wat een beestenbende

 

Ik weet dat ik van een mug een olifant maak. Dat ik wellicht op slakken zout leg. Maar ik wil niet als een kat om de hete brij draaien. Dus ik waag me in het hol van de leeuw. Ik gooi de knuppel in het hoenderhok:

Behandel dieren niet als mensen. 

De dierenpolitie die met drie man sterk een kitten red. 144 bellen met noodoproep omdat je een verwaarloosde hond vindt in het bos. De handelingen van dierenartsen vastleggen in strakke regels waardoor ze niet meer effectief kunnen opereren.

Behandel dieren niet als mensen.

Het leven van die kitten in het asiel is net zo min een pretje als dat van de immigrant in een AZC. De verwaarloosde hond krijgt voeding, sterkt fysiek aan en is daarna mentaal zo van slag dat hij gaat bijten als een Tbs-er op verlof. En dieren met menselijke egards opereren doet het lijden slechts vergroten. Zo leerde ik van dr. Pol.

Behandel dieren niet als mensen. Misschien juist als je ze lief hebt.

#werelddierendag

Vandaag- Coupe walk

 "Goeiemorgen!" 

Zacht en toch heeel erg aanwezig. Ik denk dat ze vanochtend om 3 uur is opgestaan. Er vanuit gaande dat haar shift om half zes begon. Strak in de make up. Maar dan ook echt strak. Lippen gestift in de kleur waarin haar nagels zijn gelakt. Geen stukje vergeten, geen randje geraakt, geen hoekje getsjipt. Haar haar geföned tot Beatrixicale hoogte, in een oranje blond. Het plaatje 'Hoofdconducteur' keurig recht op de blazer gespeld. Schoenen gepoetst. 

Ze loopt door het gangpad. Hoofd recht, er blijft een hele boekenkast op staan, zo recht, voet voor andere voet, knie steeds licht geboden. Zoals het in de boeken staat. Aan het einde can de coupe kijkt ze nog even over haar schouder, glimlacht, maakt een semi draai, draait dan terug om weer kaarsrecht vooruit naar de volgende coupe te lopen. 

Ze heeft haar eigen coupe walk. Van Deurne tot Nijmegen. Ik denk dat ze stiekem hoopt dat de trein zuidwaarts doorrijdt. Doet ze vanmiddag haar loopje nog eens. Tijdens de Paris Fashion Week. 

#dromen #geloven