Vandaag- Staar

 We hebben last van collectieve staar. Telefoonstaar. Krommenekke staar. Het is vrijdag, er is geen kip op het station. Het handje vol wat er staat staart. Staart naar het ienie minie scherm in zijn of haar hand. 

Er is een woord voor. Voor de irreële angst dat je zonder moet. Dat het leven dan waardeloos is, dat je dan onthand bent. 

Nomophobia. 

Stel je voor, dat je de wereld weer zou moeten bekijken met je eigen ogen, zonder de filter van het scherm. We zouden er niet in kunnen overleven. 

Recent boekten we een huisje voor de wintersport (vakantie leidt tot vakantie- je kunt niet vroeg genoeg zijn ☺️). Een huisje zonder WiFi. The next generation kreeg een hartverzakking toen ze het hoorden. Een week lang zonder WiFi???? 

Ik kan alleen maar hopen dat ze dan de wereld weer gaan zien. Sneeuw, sleeën, bevroren tenen, goede gesprekken (met pubers van 15, yeah right) en warme chocolade..

Mophobia is net zo suf als Nomophobia. Ik kan nostalgisch en analoog doen wat ik wil, ook ik ben van deze wereld. De Nomophobia staar wereld. 

Zo, nu weer even mijn nek strekken 😉