vrijdag 29 januari 2016

Vandaag- Vagabondieren zu lassen

Het is als de roze olifant waar je niet aan mag denken. En dus denk je aan de roze olifant. Aan elk aspect van hem, inclusief het bizarre feit dat hij roze is. 1 januari verviel het auteursrecht voor Mein Kampf. En zat Duitsland met een grote roze olifant midden in de kamer.
De Duitse deelstaat Beieren, aan wie de geallieerden het auteursrecht hadden overgedragen, koos ervoor Mein Kampf opnieuw uit te brengen. Nu als wetenschappelijke uitgave. 3700 voetnoten moeten ervoor zorgen dat de klinkklare onzin die erin staat ook als zodanig wordt beleefd. In Nederland is het boek verboden. Via Duitse websites is het te bestellen. De Joodse vertegenwoordiging vindt dat het met voetnoten als tegengif kan dienen.
Ik zat me al weer op te winden. Over zoveel tegenstrijdige, politiek correcte prietpraat. Zes jaar heeft men aan de voetnoten gewerkt. Zes jaar! Zoveel eer verdient dit boek niet. Zes jaar wetenschappelijk werk had ook kunnen zitten in oplossingen zoeken voor de verdeling, de vervreemding, tussen vluchtelingen, autochtonen, allochtonen. Tussen mensen.
En toen hoorde ik een van de Duitse wetenschappers, in dat hoge Hoogduits zeggen: "Es ist undenkbar dieses Buch einfach vagabondieren zu lassen". Vagabondieren zu lassen. Prachtig. Saved by the words.
Vooruit dan. Zes jaar geleden in ieder geval alert genoeg om 1 januari 2016 tijdig te zien aankomen. Is dit een manier om te voorkomen dat het boek als een vagabond dwars door alle maatschappelijke geledingen gaat en aansluiting vindt.
Stel voor dat de Duitse wetenschap zich nu weer gaat richten op echt maatschappelijke vraagstukken.

donderdag 28 januari 2016

Vandaag- Stilte


Na een avond in een kapel praten over hoe communicatie moet aansluiten op de omgeving, en een ochtend overleg in een klooster doe ik precies dat. In deze omgeving zijn woorden niet nodig. De stilte zegt alles.
#morgenweer

woensdag 27 januari 2016

Vandaag- 50 ways

Paul Simon beschreef eens 50 ways to leave your lover. Ik heb altijd geleerd dat als je slecht nieuws te brengen hebt, er maar 1 manier is. Luid en duidelijk, gevolgd door een stilte.

50 schijnt wel een aantal te zijn wat aanspreekt. Het getal is groot genoeg om het gevoel te hebben dat er een overdaad aan keuze is, maar beperkt genoeg om ze alle 50 uit te proberen. Ik heb '50 tinten grijs' na de eerste 50 pagina’s teruggebracht naar de bieb. Ook in boeken is 50 een markant punt- als je dan nog niet geboeid bent, mag je het wegleggen.

Ik startte dit jaar met Benjamin Hardy’s “50 ways happier, healthier and more succesful people live on their own terms” (http://bit.ly/1RMPh8Z). Ik las alle vijftig manieren. En constateerde dat ik het nog niet zo slecht deed, op mijn pad naar happy, healthy en succesful. Van kleine dingen als 5 minuten per dag schrijven (;)) en dank je wel zeggen tegen serveersters, tot grote zaken als oprecht sorry zeggen tegen mensen die je onrecht hebt aangedaan en actief nadenken waar je over 5 jaar wilt staan in het leven. Ik kan ze √

Voor -ier and more startte ik met het nemen van koude douches elke morgen- een aanrader, besloot ik elke dag iets te doen wat me beangstigt- een overwinning en maakte ik mijn to-do lijst niet langer dan 3 onderwerpen- een verademing.

Dagelijks mediteren lukt me nog niet- geen tijd :),  en alle niet essentials uit mijn huis verwijderen, starten met mijn kleding… ? No zero way. 50 lijstjes zijn leuk, maar ik blijf wel leven on my own terms!

dinsdag 26 januari 2016

Vandaag- Don't move

Geen beter seizoen dan het winterseizoen voor bingewatchen. Met smart wacht ik op een nieuw seizoen van House of Cards, en ik dwing mijzelf Suits seizoen 4 niet weg te schrokken. Natuurlijke smul ik van de politieke hoogstandjes, de juridische twists en de bizar harde onderhandelingen. En lach ik om Lois Litt, de verpersoonlijking van het rattensmoeltje uit Harry Potter. Maar dat alles is niet wat de series zo aantrekkelijk voor mij maken. Het zijn de kleren van de vrouwen. Ik droom al jaren van een Claire Underwood blouse en verlekker me aan de strak gestylde outfits van Jessica Pearson.

Deze uitverkoop liep ik tegen een kokerrok aan. Kokerrokken zijn symbool voor succes. Ze kleden af, ze geven lengte, allure, eenvoud en daadkracht. Allemaal dankzij een taps toegesneden stukje stof.

Ik kocht de kokerrok. Uiteraard kocht ik de kokerrok. Vandaag draag ik hem voor het eerst echt. Echt als in de zin dat ik erin moet bewegen. Tot nu toe was ik niet verder gekomen dan drie stappen uit de paskamer, twee twirls voor de spiegel in de winkel en weer drie stappen uit de rok.

Laarzen aantrekken bleek mijn eerste challenge. Ik moest op de grond gaan liggen om bij mijn voeten te kunnen. Zo strak zat de kokerrok. Mijn benen op de trappers van mijn fiets krijgen bleek niet te doen zonder de rok tot mijn bovenbenen omhoog te stropen. Zo strak zat de kokerrok. Om te stoppen voor een langsrazende auto bij een zebrapad moest ik mijn fiets en gewicht naar links gooien. Simpelweg mijn voet op de grond zetten lukte niet. Zo strak zat de kokerrok. En zelfs de trein in stappen deed ik als een gemankeerd mens, de tredes waren te hoog. Zo strak…

Ik begrijp nu waarom de actrices in mijn bingewatchseries deze kleding wel kunnen dragen. Ze zijn standstills. Meer dan drie stappen zie je ze niet zetten.

Het wordt een misschien succesvolle, maar in ieder geval uitdagende dag…

maandag 25 januari 2016

Vandaag- Saaidagen

Soms zitten ze erbij. De Saai Dagen. Saaie mensen in saaie kleren, spijkerbroeken waar ik ook kijk. Saaie conducteur. Geen kwinkslag, geen empathie. Saaie natuur. Geen blad, geen beweging.

Elke stop biedt perspectief. Tenminste op nieuwe mensen. Mensen die als individu het aanstaren waard zijn. Mensen die als collectief de coupe veranderen in een fijn-dat-we-op-reis-zijn.

Ik heb drie stops. Drie kansen. De eerste stop is als de dartpijl die het bord niet eens raakt. Ram de muur in. 0 punten. Drie instappers, geeuwend, slapend, saai. Ongeduldig wacht ik op mijn tweede gooibeurt. Ik werk aan de losheid van mijn pols, pijtjes gooi je uit de pols, niet uit de arm, en sluit mijn ogen ter meditatie.

De tweede stop is als het pijltje dat afketst op een van de metalen ringen van het bord. Potentieel twee gangmakers lopen de coupe in, maar bij gebrek aan ruimte trekken ze verder. Onehundredandeighty gaat het vandaag niet worden. Op Eindhoven Strijp S wordt alleen uit- en zelden ingestapt.

Ik bewaar mijn laatste pijltje. Gooi ik die topscore #morgenweer. 

vrijdag 22 januari 2016

Vandaag- Bircher

Ik voel mij als een auto die een nacht alleen buiten in de vrieskou heeft gestaan.

Met niemand in huis om samen mee te ontbijten besloot ik buitenshuis de belangrijkste maaltijd van de dag te nuttigen. In de trein. Ik had het mensen eerder zien doen. Koffie drinkend uit niet-warmhoudbekers, boterhammen eten uit schreeuwerige broodtrommels waar de kinderen zijn uitgegroeid en yoghurt lepelen uit in enthousiasme aangeschafte tupperwarepartybakjes die nergens anders goed voor zijn.

We moesten naar Maleisië reizen om de Zwitserse Bircher Muesli te ontdekken. In de buitenlucht uitkijkend over de Adaman Zee lepelden we ons eerste bordje weg. Havermout een nacht in welke melk dan ook geweekt (rijst, soja, amandel) met een gesneden appeltje, handje noten, wat citroensap en afgetopt met twee lepels kwark of yoghurt en wat honing. Elk ander restje fruit mag er ook in. Het leven was mooi. Ik stelde mij vandaag voor dat mijn bakje kwark precies dat was.

Het wilde niet. Ontbijten in de trein. Ik realiseerde me dat mijn ontbijt onderdeel is van mijn dagelijkse rituelen, mijn routine. Het aan de eettafel zittend met havermoutpap met fruit en een kopje koffie tegenover mijn geliefde de dag starten, doet mijn dag starten. In een trein met vreemden biedt zelfs de fantasie van de Bircher Muesli onvoldoende compensatie.

Ik voel mij als een auto die een nacht alleen buiten in de vrieskou heeft gestaan. Ik wil niet starten.

#‎Maandagweer‬.

donderdag 21 januari 2016

Vandaag- Awareness day

Gisteren was het penguin awareness day. Daar was ik me niet van bewust. Het feit dat er naast de penguin awareness day ook nog twee world penguin days zijn, zegt me dat ze het zwaar hebben, die penguins.

Dankzij hun outfit ogen ze belangrijk en druk. Altijd netwerkend, tegen elkaar opboksend, verbindingen zoekend gaan ze door het leven. Ze staan zelden stil en vergeten om zich heen te kijken. Terwijl de schoonheid van het leven pal voor hun ogen ligt. Kijkend naar de jonkies weet je dat de ouders eigenlijk niet meer dan kuikens in een strak pakkie zijn. Het zijn net mensen…

De NS heeft het vandaag ook zwaar. Een gebroken bovenleiding. Terwijl ik gisteren voor het spoor stond, realiseerde ik me dat ik vaker moet stilstaan. Niet alleen om de schoonheid van het leven te zien, maar vooral ook om me er van bewust te zijn.
Human awareness day.
Ik wens je een mooie bewuste dag en raad je Kotter's: "Onze ijsberg smelt!" aan.
Hierbij vast een tipje ervan: http://bit.ly/1WwIjUO

woensdag 20 januari 2016

Vandaag- A small new world

Net als ik aan kom, gaan de bomen van de spoorwegovergang dicht. Als een konijn in de koplamp word ik gevangen door het rode licht. Het dringt diep in me en verspreidt een roodoranje gloed over alles wat in mijn zicht ligt.

Van links komt een monster goederentrein aan denderen. De wagons kleuren alle tinten oranje en nemen steeds wisselende vormen aan. Rechts rolt een dubbeldekker intercity over de overgang. Soepel en snel.

Ik weet dat op het snijpunt van hun kruising, daar waar de wind van beide kanten je weg blaast, precies in het niemandsland tussen twee sporen in, er een mini habitat is ontstaan. Een cocon waar alles stilstaat, waar het gedurende die paar seconden paradijselijk toeven is in de warmte van het licht, in de stilte van de lucht. Als eendagsvliegen groeien er bloemen, bloeien er liefdes. Een wereld die verdwijnt nog voordat de treinen oplossen in het donker van de ochtend.

Ik stap weer op mijn fiets en begrijp hoe in het hoofd van J.K. Rowling in de Harry Potter reeks ‘Perron 9 ¾’, en bij Hariku Murakami in de 1Q84 trilogie de ‘pop van lucht’ is ontstaan. Het gebeurt als je stilstaat.

#morgenweer

dinsdag 19 januari 2016

Vandaag- Warm welkom

Het zijn dagen waarop je het beste een panty kunt dragen. Paradoxaal genoeg voor het beeld, zorgt de panty voor de meeste warmte op de fiets. Mijn leren broek van vandaag was een domme keuze. Als een stijve plank zit hij tegen mijn benen aan, bevroren, onwelwillend.

Het zijn dagen waarop ik me voorstel dat de communicatieafdeling van de NS elfstedentochtachtige kriebels krijgt. Je hebt het voordeel dat jouw reizigers niet hoeven te krabben in de ochtend. Toch zijn ze koud als ze je trein instappen, want ze hebben of gefietst, of minimaal enkele minuten staan koukleumen op je perron. En dan is daar dat moment dat die trein het station binnenrijdt. Ze stappen in. De communicatieafdeling schetst het volgende klantvriendelijke beeld: Laten we onze reizigers verwelkomen met stoelverwarming. Met een vrolijke stagiair die gratis warme chocolademelk met een sneetje suikerbrood uitdeelt. Met gratis lectuur naar keuze. Met een voetverwarmslofje en een verwarmd kapstokje om je handschoenen weer klaar te maken voor de reis na de trein. Met liefde.

De realiteit is vrees ik een andere. De communicatie afdeling van de NS houdt haar fingers crossed dat alle treinen blijven rijden met deze vorst. Dat niks ontspoort en dat er geen reizigers stranden.
Bare necessities versus een ware beleving creëren. These are tough times.

#morgenweer

maandag 18 januari 2016

Vandaag- Vrouwen


Ik las dit weekend dat aan vrouwen gevraagd wordt of ze banger zijn geworden voor aanranding, verkrachting of gedwongen seks. Het beangstigt me dat we zoveel verschillende woorden nodig hebben om te voorkomen dat de daders die “NEE, blijf van mij af” genegeerd hebben, niet tussen de mazen van de wet doorglippen.
Ik geloof niet dat ik banger ben geworden. Alhoewel. Vorige week verkocht ik een Iphone via marktplaats. Ene ü–anderhalf jaar actief op marktplaats- reageerde met een acceptabel bod. Ik mailde hem of haar dat ik de telefoon zou opsturen. Ü reageerde geïrriteerd, ü wilde de telefoon zelf komen halen. Effe checken of hij wel functioneert, iets wat ik me kan voorstellen.

Toch aarzelde ik. Wie was ü? Durfde ik mijn adres te geven? En hoe zorgde ik ervoor dat we een tijdstip overeenkwamen kwamen waarop ik gegarandeerd niet alleen thuis zou zijn?
Vrijdagavond zou de overdracht plaatsvinden. Ik zat met heel het gezin op de bank. Veilig. Rond zeven uur zag ik drie gesluierde vrouwen door ons anders geheel autochtone straatje lopen. Op zoek naar mijn huisnummer. Klaarblijkelijk ervoer u hetzelfde als ik. Kwam ze niet voor niets met drie.

Ik keek naar hen en mij terwijl we de overdracht deden. Vier vrouwen. Vier vrouwen die allemaal nee zouden zeggen tegen aanranding, verkrachting of gedwongen seks. Die zouden toch niet bang hoeven te zijn voor elkaar…
#morgenweer

vrijdag 15 januari 2016

Vandaag- Verdwenen

Op twitter volg ik @taalvoutjes, een account dat taalfouten in teksten blootlegt. Soms is het puzzelen waar de fout zit, simpelweg omdat we denken te weten wat we willen lezen: “… nog 9 dagen tot de insluiting schrijft! Heb jij je nog niet ingeschreven, doe dat dan nu…” is daar een mooi voorbeeld van. 

Grammaticaal is het juist, maar er is wel iets raars met de woordkeuze in de Metro vandaag: “144 wethouders verdwenen afgelopen jaar tijdelijk of definitief uit het gemeentehuis.”

Ik weet wat ik moet lezen, maar lees wat ik wil lezen. Ik zie een gemeentehuis voor me waar honderden wethouders zitten. Dag in dag uit. En als Agatha Christie’s ‘And then there were none’ verdwijnen ze. Bij bosjes, een voor een, zonder dat iemand het merkt. Niemand weet waar ze gebleven zijn, en hey, het zijn wethouders, wie gaat er naar ze op zoek?

De enige reden dat we achter hun verdwijning gekomen zijn, is het grote wethoudersonderzoek dat door Binnenlandse Zaken is uitgevoerd. Het grote wethoudersonderzoek. Wie wil daar nu niet aan meedoen. Heerlijk. Stof voor een Christie wannabe.

Fijn weekend, #writeaway

donderdag 14 januari 2016

Vandaag- Karma


De kerstvakantie bracht ik door in Bangkok. Stad van wereldformaat. Sinds een aantal jaren is Bangkok een skytrain rijk, boven het wegdek waar de spits zich uitstrekt van vier uur in de middag tot 22 uur ’s avonds, zoeft de bevolking Gotham style door de lucht.
Thai zijn vriendelijk. Behulpzaam. Bezig met het goede doen. Wetend dat elke daad een gevolg heeft. Karma. In dit of een volgend leven.
De skytrain komt het perron binnen. De deuren openen zich op de exacte plek waar twee pijlen op de grond staan geschilderd die richting perron wijzen. Voor de uitstappers. Links en rechts daarvan elk een pijl op een stoeptegel wijzend richting trein. Voor de instappers.
Elke verkeerskundige kan dat bedenken. Ook in Nederland. Opmerkelijk is dat de Thai ook in de spits van de skytrain is wie hij is. Op elke stoeptegel achter de eerste pijl staat een Thai. Zo vormt zich een ordentelijk lint van wachtenden. Dat tegel voor tegel beheerst en vriendelijk oplost bij het instappen. Uiteraard pas nadat iedereen is uitgestapt.
Ik probeer het vakantie gevoel nog even vast te houden. En doe als de Thai bij het instappen van een NS coupe. Het geduw en de gefronste blikken van collega reizigers negeer ik. Dat is hun karma.
#morgenweer
 

woensdag 13 januari 2016

Vandaag- Bloem

Ik las dat vluchtelingen vrouwen op het station in Berlijn een bloem aanbieden. Om afstand te nemen van Keulen. Het is belevingscommunicatie in de puurste zin van het woord. Het prikkelt de zintuigen, is persoonlijk, authentiek en memorabel. Ik vind het bovendien een mooie geste, hartverwarmend.

Toch knaagt er iets aan me als ik het lees. Noch het christelijke geloof, noch de islam is van mening dat je de zonden van een ander kunt overnemen. Geldzonden wel, maar zedelijke zonden niet. In de islam spreekt men van een zwarte stip op het zuivere hart die wordt aangebracht door het begaan van een zonde. Je raadt het al, te veel zonden begaan en het hart is pikzwart.

Het uitdelen van de bloemen voelt bijna alsof de goede vluchteling de zonde van de kwade wil overnemen. Om daarmee zijn eigen indirect besmette blazoen te reinigen. De schaduw van de zwarte stip die wij bij hem zouden kunnen denken te waarnemen, bij voorbaat al weg te poetsen. Ik snap die behoefte. Ieder mens zou op zijn eigen merite beoordeeld moeten worden. Toch scheren we vaak over een kam, omdat we nu eenmaal niet ieder mens persoonlijk kunnen leren kennen. En welke we persoonlijker leren kennen, zijn vaak degene die wegens misstanden en zonden in het nieuws komen. We weten meer van Bin Laden en de terroristen van de aanslag in Parijs, dan van de willekeurige vluchteling in het AZC om de hoek.

Misschien moet ik stoppen met knagen. Geven de bloemen zij die zonder zonden zijn een gezicht. En dat is een groot goed.

dinsdag 12 januari 2016

Vandaag- Geboden

Moet naar een conferentie over bedrijfsvoering. Wat zijn leidende principes voor onze dienstverlening? De kunst van het principe is dat het precies genoeg zegt. Niet te obligaat hoog over, niet te dichtgetikt concreet.

Terwijl ik in mijn hoofd nog aan het puzzelen ben op het juiste niveau kom ik op Eindhoven Centraal aan. Op naar de bus die mij naar de bestemming brengt. Althans, dat hoop ik. De eerste bus chauffeur roept mij toe dat hij een stadsbus is. Ja, en? Hij rijdt hard weg. De tweede buschauffeuse antwoord op de vraag: "mag ik iets vragen?" Bruut "nee".
Dienstverlening?

Opeens weet ik mijn leidend principe voor vandaag: altijd bereid zijn te helpen en je te verplaatsen in de ander. Klinkt als een van de tien geboden...zouden leidende principes zo simpel zijn? ‪#‎morgenweer‬

maandag 11 januari 2016

Vandaag- Maandag

Wat is het toch met maandagen?

Is het het onbewuste overpowering effect van de zondag dat de dag van de maan altijd minder licht lijkt?

Is het de week die je aanstaart als een heavy weight in de boksring waardoor jij je realiseert dat je in de verkeerde klasse bent ingedeeld?

Maandag zit ook in de trein: “Ik heb zo geen zin”. En dan dat standaard antwoord dat je je kinderen ook geeft: “Als je er eenmaal bent, is het zeker leuk.”
Het helpt niks. Geen zin zeurt door. In een stiltecoupe notabene. Ze legt een doffe deken van geen zin over de hele coupe. Ik wil het niet horen. Muziek maakt vrolijk vertelde de radio mij gisteren. Ik draai het volume omhoog tot gevaarlijke rode streepjes en brul mentaal mee met the Boomtown Rats: ‘I don’t like Mondays’ ;)

#merrymonday #morgenweer

vrijdag 8 januari 2016

Vandaag- Nuance

Soms blijven woorden hangen. In een Amerikaanse artsifartsi film gebruikte de vrouwelijke hoofdrolspeelster, verblijvend in Parijs, het woord dépaysement. Amerikanen kauwen en knauwen, dus het duurde even tot ik "deeepeeesimond" zonder ondertiteling thuis kon brengen.

Thuis is precies wat dépaysement niet is. Deze week begon de documentaire ‘Rot op naar je eigen land’, waarin ik ook een fijn staaltje kauw- en knauwwerk hoorde. Jonge mensen “die grenzen dicht, het maakt niet uit dat er iemand verdrinkt, het raakt me niet”, zonder enige nuance verkondigen voor de camera. Geluiden die ik ook vaak hoor op de terugweg, wanneer scholieren en studenten de trein bevolken.

Eigenlijk laat dépaysement zich niet met een woord vertalen. Wat het sterk maakt, als woord, want het gevoel van niet in je eigen omgeving of niet thuis te zijn, is ook moeilijk te bevatten. Het Nederlands zegt dan ontheemd. Waarvan een betekenis ‘helemaal alleen’ is.

Voelen dat je niet thuis bent, maar daar geen verandering in kunnen brengen. Omdat je niet terug naar huis kunt, maar ook nog geen nieuw thuis hebt. Ik gok dat de deelnemers van ‘Rot op naar je eigen land’ heel snel dépaysement aan den lijven gaan voelen. Benieuwd wat helemaal alleen voelen met ze doet. Je durven uit te spreken is mooi, maar je genuanceerd durven uit te spreken nog mooier.

Fijn weekend. Dat je je thuis mag voelen.
#maandagweer

donderdag 7 januari 2016

Vandaag- World peace

Vlak voor de Kerst werd de nieuwe Miss Univers bekend gemaakt. Een Filipijnse schone -die aanvankelijk werd verward met haar Colombiaanse concullega- ging er met de roem vandoor. De missen staan bekend om hun vasthoudendheid in beantwoording van ongeacht welke vraag dan ook met het legendarische worldpeace. “I believe, world peace”, “I think, world peace”, I would say, world peace”. 

Staatslieden kunnen het Midden Oosten conflict, de oorlog in Syrië, de vluchtelingenstroom en de eeuwige Afrikaanse stammenstrijd niet oplossen. Missen doen aan wereldvrede voor dummies.

Ik kijk in de trein om me heen. Allemaal mensen. Individuen. Onderdeel van een gemeenschap. Die vanaf 00.01 op 1 januari bezig zijn geweest met het verbaal uitdelen van gezondheid, geluk, voorspoed. Geen een zal tegen zijn. Tegen die wereldvrede.

Misschien hebben die missen het nog niet zo mis. Vrede op aarde. Ergens klingelt er tussen de verloren jinglebells een herkenning van een kerstgedachte. Misschien moet je het hardop blijven zeggen om erin te kunnen blijven geloven. Een jaar na de aanslag op Charlie Hebdo miss ik mee. Ik wens je world peace. Maak er een vreedzaam jaar van!

#morgenweer