Vandaag- Walhalla

Best. Station Best. Station Best zit onder de grond. Uit het zicht en het gehoor van de Bestenaar. Wat Best heeft wil ik ook. Wonend pal aan het spoor is een trein die onder de grond verdwijnt en daarmee geluidloos door mijn achtertuin kan trekken een waar walhalla. In mijn dorp hebben ze al jaren toekomst plannen. Plannen die, zoals Acda en De Munnik zongen, nooit stroken met het leven. Het leven is wat je gebeurt terwijl je andere plannen maakt.

Net voordat we de tunnel inschieten, zie ik een rijtje nieuwbouwhuizen. Keurig opgelijnd parallel aan het spoor. De auto’s op de stoep verraden welvaart, of leasecontracten. Banen in de bloei van hun leven. Bestenaren die misschien net als ik, jaren gehoord en gehoopt hebben. De tunnel die het treinleven zou veranderen. Bleek dat toen ie gebouwd werd hij net na hun rijtje startte. Zij pre tunnel tuinen hebben.

In Vught ben ik na negen jaar overheidsinformatie de draad volledig kwijt. Heb ik zo’n tunnelvisie ontwikkeld dat ik mijn kop diep in het bouwzand steek. Vanavond is er opnieuw een raadsvergadering over de toekomst van het spoor in Vught. Ik rij de tunnel in en waan mij in Walhalla. De pretunnelnachtmerrie droom ik morgen weer.

Vandaag- Nulletje

Denksport. Ik doe het elke werkochtend. De mail pingt binnen. Eerst beterrekenen.nl. omdat mijn smartphone lijkt te weten dat ik dat minder leuk vind. Minder leuk dan de mail die daarna verschijnt: beterspellen.nl. Niet meer dan 4 meerkeuze antwoorden op 4 vragen. Ik train mijn brain. En constateer dat hoe precies ik ben in het spellen, hoe precies ik weet waar wel een trema, waar geen verbindingsstreepje, waar wel een d en geen t, zo slordig ben ik in de beantwoording van de rekenvragen. Nulletje te veel met alle gemak, komma plaatsje opgeschoven, optelfoutje.

Dus zit ik met beterspellen op het hoogste niveau en doe ik beterrekenen op niveau 2 van 3. Het is een confronterende aanblik in de spiegel. Forty something en aan jezelf moeten toegeven dat rekenen nog steeds voelt als op de lagere school, maandagochtend juffrouw Knijnenburg: laat deze les snel voorbij zijn. Laat ze me mij geen beurt geven. Want elke dag denk ik bij het openmaken van de beterrekenen.nl mail: laat het snel voorbij zijn. Om te constateren dat ik weer te slordig ben geweest en weer maar 50% van de vragen goed heb. Hiephoi bijna weekend. Hoofdrekenen, juffrouw Knijnenburg… maandag weer.

Vandaag- Vergeten worden

Hoewel we allemaal weten dat we slechts nietige pixels op het grote geheel zijn, vormen we met elkaar wel een kleurrijk beeld. En hopen we dat zelfs wanneer wij er niet meer zijn, iets van onze kleur behouden blijft. In verhalen, in onze kinderen. Ik denk dat ieder mens iets wil bijdragen, van betekenis wil zijn geweest. Voor iemand. Het zou zo zinloos zijn als het leven zonder zin was.

Net als het spelletje met de handdruk- hoeveel handdrukken ben jij van een grootheid verwijderd- doe ik ook wel eens het minder opbeurende gedachtenexperiment: hoelang duurt het voordat je vergeten wordt? Hoelang blijven de kinderen die niet mijn genen dragen nog praten over mij na mijn dood? Wat is de levensduur van een boek of een verhaal?

Ik schijn daar wel uitzonderlijk in te zijn. Meer dan 348.000 mensen willen vergeten worden.

Ik lees online dat ze online vergeten willen worden. Sinds het Europese Hof de Europeaan dat recht heeft gegeven, zijn er bij google massaal verzoeken toe ingediend. Ruim 1,2 miljoen internetpagina’s de prullenbak in.

Ik snap het, begrijp me niet verkeerd. Wanneer je zelfs tot na de dood je scheidt van het internet je te boek staat als crimineel, terwijl de rechtbank anders heeft geoordeeld, wanneer je gepest bent, wanneer je meer wilt zijn dan slachtoffer van een misdrijf, dan heb je recht op een clean slate. Natuurlijk. Maar vergeten worden? Dat gun ik niemand. Je blijft in mijn gedachten, ook morgen weer.

Vandaag- Hard

Soms kun je niet anders dan een gesprek afluisteren. Het Engels is mooier: overhear a conversation. Over is minder beschuldigend dan af. Ik kon niet anders dan het gesprek van de vier jongemannen in de coupe achter mij afluisteren. De centrale vraag luidde: waarom worden je tepels hard als je het koud hebt? Duidelijk geen Technische Universiteit Eindhoven materiaal. Twee woorden en instant gegiechel. Harde tepels. De vragensteller herhaalde zijn vraag. Om een tweede maal gegniffel als compliment in ontvangst te nemen. Geen van de coupe genoten antwoordden. Het leek alsof ze in stilte zich allemaal een voorstelling maakten van harde tepels.

Hoezo is het leven van adolescenten complex? Wat nou, pubers kunnen niet focussen? Vandaag in de trein ging dat uitermate goed. Er waren niet meer dan twee onschuldige woorden nodig om hun brein, en wellicht andere lichaamsdelen, in focus te krijgen. ‘T wordt zachter morgen weer.

Vandaag- Rick

Het nieuws vertelt me dat hackerscollectief Anonymous de communicatie van terroristen verstoort met een nummer van Rick Astley. Rick Astley. Meer jaren tachtig dan dat wordt het niet. Ik dacht altijd dat hij een eendagsvlieg was, maar wat een comeback is dit.

Anonymous plaatst het liedje onder hastags die veel door de jihadisten worden gebruikt. Klik je op de hastag die niet al te vrolijk en vredelievend van toon zal zijn, zo schat ik in, hoor je het uber vrolijke ‘Never gonna give you up’ van Rick. Rickrollen heet het. Ik vind het ronduit briljant.

Bestrijd je vijanden met woorden, zeggen we daarmee. En keer ze de andere wang, immers Rick zingt hoe we de ander nooit op zullen geven, nooit teleur zullen stellen, nooit zullen verlaten, nooit pijn zullen doen. Er zit een diep geloof in verscholen dat mensen als individu te redden zijn, wanneer je ze maar liefde geeft.

Ik zie het wel voor me. Jihadisten schijnen in minder dan een jaar te kunnen radicaliseren. Waarom zou dat ook niet de andere kant op kunnen werken? Tien keer Rick Astley in een uur en je realiseert je opeens dat je niet dood wilt, geen haat wilt zaaien. Dat je geen stranger to love bent.

Ik zeg, volhouden, Anonymous. Dan zien we over enkele weken filmpjes op tv van kleuters in Syrie die niet langer antwoorden ‘zelfmoordterrorist’ op de vraag 'wat wil je later worden', maar volmondig roepen: Rick Astley!

Zing mee, morgen weer.

Vandaag- Raak

Heb drie pogingen gedaan. Om te horen en zien wat er langskomt. In de trein. In mijn hoofd.
Poging 1: Vandaag de opening van het krabseizoen. Wat voor krabber ben jij? Doe de test. Poging 2: wanneer je hoofd elders is, is het niet hier (Cruijffiaanse wijsheid). Poging 3: Waarom wel een zelfrijdende auto en geen innovatie op het spoor?
Niets is de moeite van het delen waard. Mijn hoofd leeg, mijn lijf is nog aan het opwarmen. Ik wist dat ze er zouden zijn, de dagen waarop ik niets en niemand zou raken. Toch raakt het me. Ik probeer het morgen weer.

Vandaag- Hello

Toch is het bijzonder, dat wanneer we bij elkaar in een auto stappen we denken te moeten praten. Wanneer we daarentegen in een trein stappen we niet durven te praten. De meeste van ons doen er alles aan om het contact te vermijden. Lang leve de mobieltjes, geen plek waar er dieper in de ziel van de mobiel wordt gedoken dan in de trein. Anderen verkiezen de laptop (zoals ik) of erger nog de Dr. Beats headphones. Je ziet dat er van binnen iets gebeurt, maar hebt geen idee in welke hoek je het moet zoeken.

Heel soms is er even contact. Ik keek op van mijn toetsenbord net toen zij haar headphone verschoof. Onze ogen kruisten elkaar. En we glimlachten. Heel kort. Ik weer terug in mijn laptop, zij in haar Dr beats. Wij ‘beaten’ Lionel en Adele met ons woordeloos Hello. Spreken we elkaar maandag weer?

Vandaag- Hoest

Wanneer ik er een hoor, probeer ik me er een fysieke voorstelling van te maken. Misschien komt het door te veel reclame kijken, waarin ter verduidelijking fluim en bacillen getoond worden als venijnige rode pacmannetjes die door je luchtwegen klauwen.

In de trein zijn ze niet te missen. De hoesters. Niet het schaapachtige kuchje, maar de roker met najaarsgriep die verzuimd heeft te verzuimen. Je voelt hoe de hoest van heel diep van binnen komt, hoe het net wat natte slijm onderweg alles op schraapt wat hij vinden kan, de toon ontwikkelt zich, er komt iets ronds bij, als een golf die onderweg plankton verzamelt en en passant een school kleine vissen meeneemt. Een voor een rollen ze de mond uit in een donkere, brokkerige toon.

Heerlijk klinkt het. Vooral de hoesten die zich laten afronden. Als luisteraar zou ik zo’n hoest willen hoesten. Zo’n voldane hoest, eenmaal eruit en we kunnen door met ons leven hoest. Als het hoge woord in een ruzie. Alles verzameld, we zijn weer clean.

Ik zal zo’n hoest nooit hebben. Ik rook niet. En ik weet dat als ik griep, ik het type hoest heb wat je niet wilt hebben. De keelhanger, de net niet doorzetter. Vandaag zit ik tegenover de rokergriephoester. Bij de aanblik gok ik sigaar en shag. Een killer combinatie. Ik genoot van zijn toon. Ik wens hem alle gezondheid morgen weer.

Vandaag- Licht

Ik kijk uit het raam. Het stormt. Het lijkt alsof je de wind harder langs de trein hoort zingen. Hoor de wind waait door de bomen, hier in de trein zelfs waait de wind. Ik trein langs een bos, een donkere rij bomen, ze ontnemen elk spoortje licht. Het stormt. In de natuur. In de wereld.

Ik kijk uit het raam. Er is hoop. Grijze wolken worden weggedreven. Hun plek wordt ingenomen door babyblauwe luchten gelardeerd met heldere, lichtgevende strepen. Je ziet het luchtruim winnen. Ik stap uit en waai mijn kop leeg. De zon schijnt morgen weer.

Vandaag- Skatertje

Hij of zij, ik kan de sekse niet ontdekken onder de bril, de muts, de hoody, de jas met bontkraag en de koptelefoon, zit in het viertje naast me. Bij eerste aanblik dacht ik een paar ski’s te zien. Misschien omdat ik weet dat het vannacht in Idaho gesneeuwd heeft, of omdat we dit jaar niet op wintersport gaan. We zien wat we willen zien.

Het blijkt een skateboard. Ongetwijfeld heet het anders, want aan de uiteinden is het board smaller dan in het midden, de wieltjes zijn met een kleine as aan elkaar verbonden en daardoor juist stabieler of flexibeler. Ik roep al ‘oeh’ als ik erop ga staan. Laat staan wat er gebeurt als het ding snelheid zou krijgen.
Naast het board een rugzak en een volle camo weekendtas. Terwijl het pas dinsdag is. Mijn brein slaat op hol. Waar gaat het heen? Is het weggeskate van huis? Onderweg naar een zwervend bestaan? Waar heen zou je zwerven als je skatend kon gaan? Is het de eerste keer, of mislukt de poging, eet het vanavond thuis- lekker stamppot met worst-  en poogt skatertje het morgen weer…

Bij het verlaten van de trein, zie ik het, hij is nog zo klein. Hij durft dit geen tweede keer, hij doet dit niet morgen weer ;)

Vandaag- Angst

Het is nog donker als ik voor de eerste keer naar het station fiets. Normaal geniet ik altijd erg van de ontluikende ochtend. Beauty is in the eye of the beholder. Angst ook. Zie ik daar in de bosjes iets bewegen? Waarom staat die auto zonder bestuurder op de hoek van een kruispunt?

Wanneer ik op het station aankom wordt er 5 minuten later omgeroepen dat wegens een wegversperring de trein niet rijdt. Wat versperde de weg? Een bom? Dicht bij het station wonend fiets ik terug naar huis voor een tweede kopje koffie. Nipt op tijd voor de volgende trein arriveer ik weer op het stationnetje. Het staat er meer dan bom vol. Passagiers van twee treinen in een sprinter proppen, dat wordt nog wat. De angst slaat toe. Zo’n vol perron was er hier nog nooit. Wat als een het vooropgezet plan is? Waarom zouden aanslagen alleen in hoofdsteden plaatsvinden?

Eberhard van der Laan zei dit weekend wijs dat angst een normale emotie is. We zouden moedig moeten zijn. Moedig is niet vrij van angst zijn, maar omgaan met je angst.

Vandaag is er gewoon nog even angst. Moedig zijn we morgen weer.

Vandaag- Gezegend

Toen ik afgelopen maandag begon met hannekeschrijft morgen weer, kon ik niet bevroeden dat ik na twee posts geveld zou worden door de griep. Ik was het aan mijn eigen voornemen verplicht om door te schrijven. Niet na twee dagen te stoppen. Het betekende vooral dat de brown bag met onbekende dingen die langs zouden komen om over te schrijven, opeens akelig leeg bleek. Waar schrijf je over als er niets is om je over te verwonderen? Als de wereld niet groter is dan je bed?
Ik kan redelijk kleinzerig zijn als ik ziek ben. Uiteraard nooit zo dramatisch als mannen dat zijn ;), maar toch. Vol respect denk ik aan mensen die echt ziek zijn. Die weken of maanden lang aan hun bed gekluisterd zijn. Niets meer meemaken dan dat wat er zich tussen de muren van hun slaap- of ziekenhuiskamer plaatsvindt. In de beklemming van hun hoofd. Echte pijn ervaren. Hoe bijzonder is het dan om vrolijk te blijven, te genieten van wat er wel is.

Vandaag tel ik mijn zegeningen. Gezond & Gelukkig. Weekend voor de deur, ook al heb ik dan een snotje in mijn neus. Hannekeschrijft en forenst maandag weer.

Vandaag- Knock-out

Vanuit de spelonken van mijn ziel kruip ik door nauwe gangen. Dendrieten maken een verbinding, ik moet de cryptische boodschap oplossen. Ik ontwijk net op tijd een kogel, ren voor mijn leven, spring op een langskomende trein en precies wanneer ik de alles verwoestende klap wil uitdelen....
Hoest ik mijzelf wakker.
Het gevolg van 2 afleveringen Penoza, 4 hoofdstukken Breekbaar van Lisa Unger en een boksles zonder bitje vorige week. Koortsdroom. Knock-out. Ik lig hier morgen weer.

Vandaag- Ongezien

Ik laat de trein rechts liggen. Met griep onder de wol gaat het forensen leven een dag aan mij voorbij. Wonend aan het spoor dicht bij een overgang ontkom ik evenwel niet aan de trein. Achter een haag groen komen ze dag in, nacht uit ongezien langs.
Goederenexemplaren doen mij trillen in mijn bed. Intercity's zoeven zo geruisloos als mogelijk langs en mijn dagelijkse boemeltje.. Ach, veel lawaai, weinig power. Ik sluit mijn ogen en laat me in slaap drijven op het geluid van het overgangsbelletje. Hopelijk gaat het morgen weer.

Vandaag- Een hak gezet

Het is het gevoel van uit balans zijn. Het is vast een vrouwending, want ik heb het alleen wanneer ik hakken draag. Het overkomt me met enige regelmaat. Het opstapje in de trein, de trap naar een spoor. Dat moment dat je op een traptrede stapt, je voet net niet ver genoeg op de trede plaatst, je hak laat zakken in de verwachting dat je de trede raakt en dan constateert dat je hak geen vaste bodem vindt. Je verliest je balans en even voel je die verzakking. Die paniek. Nu verlies ik mijn evenwicht, klap ik achterover, val ik met mijn achterhoofd op de traptredes onder mij, breek ik mijn botten of erger nog, wordt dit mijn dood. Ik heb altijd gedacht dat ik zou sterven op een trap. Zie je wel, zo onbenullig kan het einde zijn. Had ik maar geen hakken aan gedaan. Vanity kills.

Nog geen split seconde later heb je je voet verschoven waardoor de hak de traptrede voelt. Gevaar geweken. Ze staan je prachtig, die hakken. Je draagt ze morgen weer.

Hannekeschrijft morgen weer

Ik meerkat mijn woorden. Ongefilterd gaan ze het net op. Alleen de spelfouten haal ik eruit. Vandaag begin ik. Gewoon in trein, met wat er langs komt. Masterchef cooking met een brown bag vol onbekende nog te ontdekken situaties en woorden. Rijg ze aaneen en zie wat het brengt. En ook als het niets brengt, is het goed. Dan was dat het voor deze dag. Je mag me volgen, je mag me links laten liggen. Je mag halverwege de periscope wegdraaien naar een ander beeld of geluid. Zelfs naar een ander woord. Maar Hannekeschrijft morgen weer.