Vandaag- Het is stil op straat

Het is stil vandaag. De straten zijn stil. De vogels zijn stil. De mensen op het station, het is er nooit echt gezellig luidruchtig, zijn bijzonder stil vandaag. De lucht is stil. Oogt stil. Geen wind. Niks. 

Ik stap in de rein en doe alsof het een stilte coupe is. 

En vandaag doen alle reizigers met me mee. 

Wat een fijn begin van de dag. 

Vandaag- Post-paas actie

Het is tijd voor een pact. Geen censuur maar een vrijwillig pact tussen media en maatschappij. Een pact om aandacht te besteden aan de mooie dingen van het leven, in plaats van het uitkauwen van ellende.

De laatste dagen hebben de media veel geschreven over zichzelf. Bizar. Want de centrale vraag was of de media zo uitgebreid de slachtoffers van aanslagen in beeld moesten brengen. Wat levert het ons kijkers op om ooggetuigen te laten vertellen wat een spijkerbom doet? Niets, zo was het oordeel.

Ik heb me vooral gestoord aan de berichtgeving over de daders. De berichtgeving over de fouten die welke overheid dan ook zou hebben gemaakt. Want de FBI had Nederland verteld, en Nederland had de Belgen gemaild en de Turken hadden een brief gestuurd en...

Hou er eens mee op. De media roepen onafhankelijke nieuwsvergaring te willen doen, maar doen precies het tegenovergestelde. Ze zijn tendentieus, stoken en peuren. En het levert niets op. Integendeel. Stop ermee. De maatschappij, de mens, zou minder bang worden. De jihadisten zouden minder aandacht krijgen (wat interesseert het mij hoe de man heet die zichzelf opblies?). Nieuwe aanslagplegers zouden niet meer gewezen worden op mogelijke zwaktes in ons veiligheidssysteem, en dus misschien wel minder overmoedig worden.

Maar bovenal zouden we meer aandacht hebben voor wat ons bindt, voor wat de wereld mooi maakt in plaats van lelijk. Een mooie post-paas actie.

Vandaag- Jeu

In de trein lees ik de bijlage van de weekend krant. De restjes van de bijlage, de onderdelen die me in het weekend minder leuk leken. Zoals dat vaak gaat, blijken juist die artikelen bronnen van inspiratie te zijn. 

'Jongeren ketsen erop los' is de omineuze kop. De kwinkslag van de redacteur blijkt al uit de eerste zin. Jeu de boules is hip onder twintigers en dertigers. Het is het verlangen naar vroeger, de campingvakanties met je ouders. Ik heb nooit met mijn ouders op campings gestaan, maar het verlangen naar een lichtelijk onnozel spelletje doen met een drankje in je hand ken ik wel. Net als iedere Nederlander die verlangt naar voorjaar, zon en een maatschappij waarin geluk nog heel gewoon was. Een maatschappij waarin trein, metro's en vliegtuigen veilige middelen van vervoer zijn. 

Het regent, het voorjaar laat op zich wachten en de aanslag in Brussel is nog vers. Ik dwing mijzelf tot geluk. Ik rol een meegebrachte druif door het gangpad en met een soepele pols gooi ik er een sinaasappel achteraan. Bijna raakt hij het butje, het doeldruifje. 

Van de andere kant van het gangpad komt een appel aanrollen. Gelukkig, ook vandaag is geluk nog heel gewoon...

Vandaag- XXL

Ik doe aan Pasen XXL. Extra lang, helemaal niets. Van witte donderdag t/m tweede paasdag geen hannekeschrijft. #dinsdagweer #fijnedagen

Vandaag- Who's next

 

Het is wrang. Maar Brussel is minder bang. Ze hebben het gehad. Die aanslag die in de lucht hing, is geweest. De mensen die vandaag geïnterviewd worden in de metro klinken bijna opgelucht. België kan van het lijstje worden gestreept. Who's next?

Rutte blijft herhalen dat wij met meer zijn. Dat ze ons er niet onder krijgen. Op de radio hoorde ik het liedje 'Something inside so strong.' Dat gevoel. We moeten met z'n allen steeds dieper graven om dat gevoel vast te houden. Om gewoon op vakantie te gaan en ons niet laten beperken door angst.

Het beeld van de drie waarschijnlijke daders laat me niet los. Achter een trolley lopen ze, als ware het normale toeristen op weg naar hun vakantieparadijs. Zo loop ik ook altijd. Zin in de reis, in de bestemming. Zou dat hun gevoel ook zijn geweest? Wie vertelt hen dat de 34 maagden een mythe zijn? Dat dood dood is en niets meer?

Kunnen ze niet collectief naar Virgin ISland? Daar zijn die maagden ook niet -weten zij veel- maar dan is er tenminste niemand next.
‪#‎hope‬. Laat dat pray maar even zitten.

Vandaag- Een ander

Hoe vertelde je vroeger aan je BFF dat de laatste F geschrapt moest worden, omdat je een nieuwe best friend gevonden had? Hoe maakte je duidelijk aan je klasgenoot dat je niet meer naast hem wilde zitten? Hoe vertel je je geliefde dat je een ander hebt? 

Ik sta op met klotsende oksels vandaag. Want uitstel is niet meer mogelijk. Ik moet het hem vandaag vertellen. Dat ik een ander heb. 

In de verte zie ik hem aankomen. Wanneer hij me ziet staan, stopt hij. Hij opent zijn armen voor me. Ik val met de deur naar binnen. "Ik heb een ander. Maar ik wil jou niet kwijt."

Hij is teleurgesteld. Bang me helemaal te verliezen. Reikt me alternatieven aan, waarmee hij me verleidt toch zoveel mogelijk bij hem te blijven. Ik accepteer ze om de pijn te verzachten. Maar verlang ook naar die ander. 

Naar mijn nieuwe autootje. 

Hanneke schrijft elke werkdag. Met wat er in de trein langskomt. Of in haar hoofd. Óf in de auto. #morgenvoorheteerst

Vandaag- Ochtend

Ik had vandaag zo'n ochtend die echte moeders elke ochtend hebben. Aan de ontbijttafel met kinderen. In ons geval met twee pubers. Die, gedoucht of niet, eruit blijven zien alsof ze net uit bed komen. Die, gedoucht of niet, vergeten een schone onderbroek aan te doen. Die weigeren elkaar het potje pindakaas te geven. Die je tot zes keer toe moet vragen hun vieze kleren op te ruimen. Die stechelen over welke oplader van wie is. Die alles honderd keer langzamer doen dan ik. 

En terwijl ik jaag, jaag, hup, opschieten, je brood smeren, je tanden poetsen, is daar opeens een  appje dat de moeder van een goede vriendin is overleden. En hoewel ik wist dat het naderende was, staat toch alles even stil. Sta ik stil. 

Het is een raar ding. Leven. Dood.

Vandaag- Heftig

De generatiekloof schijnt heftig te zijn. Wanneer de y jongere de arbeidsmarkt betreedt, weet de babyboomer niet wat hem overkomt. Ik heb altijd gedacht dat het wel mee zou vallen. Twee dagen aan het werk leert het jonkie dat de werkomgeving complexer is dan de vacaturetekst deed vermoeden. En ziet de grijsaard voordeel in de digitale handigheid van de nieuweling. 

Tot gisteravond. In het tweetje naast me reisden ze samen, y en 55 plusser. Ze bespraken een werksituatie. Liever gezegd, het jonkie vond iets. Nogal heftig. Termen als dikke lul, drie bier schalden door de trein. De baby boomer luisterde vooral, knikte eens. De y generatie was eerder op zijn eindbestemming. Met een te joviale tik op de schouder en een te harde, te nonchalante "K zie je MAN!" sprintte hij de trein uit.

De overige haltes zat de grijsaard alleen. De ogen gesloten. Aan het bijkomen van een heftige werkdag vol nog heftigere collega's. #bijnaweekend

Vandaag- 4

Nooit eerder gezien. Die vier. Aan de beschadigingen te oordelen is het bord er niet pas gistermiddag neer gezet. Vandaag valt het op. 

Vier is voor Japanners en chinezen een ongeluksgetal. Ik zoek op waarom. De uitspraak van het woord dood-Shi- is bijna gelijk aan die van het woord vier. 

Dood betekent ongeluk. Een tijdje geleden zag ik bij DWDD een fragment met een arts die pleitte voor actieve euthanasie. Er werd getoond hoe een vrouw in haar leunstoel in de woonkamer een spuit kreeg. Even later was ze Shi. De arts had haar gevraagd of ze nog een kopje koffie wilde drinken met haar man, moeder en zus, maar ze wilde het gehad hebben. Het leven. 

Ik geloof niet dat iemand er met droge ogen naar heeft kunnen kijken. Ik geloof wel, hoe droevig ook, dat voor die vrouw vier op dat moment een geluksgetal was. 

Vandaag- Vogelaars

Ik heb altijd een beetje lacherig gedaan over vogelaars. In de vorige eeuw trok ik een week lang met eentje op. Toen collega's en goede vrienden bezochten we alle delen van het verscheurde Joegoslavië. Hij was gestationeerd in Belgrado en kende daarmee de Servische kant van het verhaal. In Sarajevo hoorden we andere visies, in Kosovo waren woorden waardeloos. Noodhulp, dat was nodig.

Vaak midden in politieke discussies maande mijn reisgenoot me tot stilte. Omdat hij een vogel had gehoord. Eigenlijk had de eenvoud van de zang me juist in dat complexe orlogsland tot waardering voor vogelaars moeten brengen. Het was te vroeg. 

Vandaag ben ik zo vroeg dat de trein nog niet eens door heeft dat hij wakker is. Mij dorp doet Joegoslavisch aan, geen mens op straat, donkere, ogenschijnlijk lege huizen. Ik fiets door een kakofonie aan geluiden. Vogels, waar ik ook maar luister. En opeens denk ik, hoe gaaf zou het zijn ze te spotten. Te zien hoe ze rond een kopje ochtendthee de nacht met elkaar doorspreken. Elkaar in de rede vliegend delen wat de dag gaat brengen en hoe jammer het is dat de mens over een dik uur hun wereld weer overneemt. 

Fluitend stap ik in de trein. 

PS geen vogel gezien, dus geen beeld. Tip: download de app Relax Melodies en kies birds, winds and city ambiance. Zoiets. 

Vandaag- Aarden

In menig persoonlijke effectiviteitstraining, van chakra zweverig tot smart zakelijk, is mij verteld dat aarden goed is voor de mens. En als een trainer zegt 'de mens', terwijl zijn ogen nadrukkelijk op jou rusten, dan wittegehetwel. Zeggen ze dan in Brabant. 

Aarden. Tien jaar geleden toen ik besloot de oversteek naar het zuiden te wagen, dacht ik dat ik bloemen en planten leuk vond. Ik had een vlinderstruik tot grote hoogte weten te krijgen en de drie potten mei violen gaven me altijd een heerlijk voorjaarsgevoel. 

Dus toen in de verdeling van huis en houden de tuin ter sprake kwam, riep ik enthousiast dat ik die op me zou nemen. Aarden was immers goed voor mij. 

Het is weer bijna voorjaar. De tuin is een bende. Behoeft snoeiwerkzaamheden, schoffelkunst, blaadjesraping, maar bovenal liefde. Liefde van iemand die houdt van aarden. 

Ik heb de tuinman al gebeld. 

Vandaag -Tweede ietsig

Kon het vandaag maar tweede ietsig zijn

Dat vind ik met Pasen en Pinksteren ook zo fijn

Doe vandaag aan geen zin

Vooruit, de vierde typ ik nog even in

Een dag alleen voor mij alleen 

Niks doen, nergens heen

"Welkom op Station Eindhoven" 

roept de conducteur met een lach

Ik glimlach in mijzelf

het wordt een mooie dag

Vandaag- Was ich noch zu sagen hätte

When nothing comes to mind, wanneer niets of niemand opzien baart, wend ik mij tot het nieuws. NU.nl. Dit wordt het nieuws: Japan herdenkt slachtoffers tsunami en 65e editie van het Boekenbal. 

Ik vind het een bizarre combi. Het baart opzien. Als grootverbruiker van boeken heb ik altijd opgekeken naar het boekenbal. Een walhalla leek het me waar de fine fleur van schrijvers filosofeerde en sprak over de waarde van woorden. Vorig jaar mocht ik als stand in van de stand in er naar toe. De zeepbel is gespat. Het boekenbal is het BN bal waar veel hai hai en weinig gesprek plaatsvindt. Een moeilijke plek om het thema van de boekenweek "was ich noch zu sagen hätte" waar te maken. Geacteerde gesprekjes worden opgevoerd voor de rondlopende media. Zie Nederland: Georgina Verbaan praat weer met ex Jort Kelder. Beiden in hun soort voegen wat mij betreft waarde toe op tv, maar kan van beiden geen boektitel noemen. 

Dat de tsunami groots en letterlijk meeslepend was behoeft geen betoog. Tijdens vakanties in Azië genietend van die prachtige zee schoot het vaker door mijn hoofd. Al dat water, die power en die machteloosheid van de slachtoffers. Geen afscheid, geen "was ich noch zu sagen hätte"...

Vandaag laat ik de fine links liggen en geef ik in mijn hart de fleurs aan de slachtoffers en nabestaanden van de tsunami.

Maak er een mooi weekend van.

Vandaag - Spring!

Elke dag slik ik een minuscuul pilletje. Vitamine D. Ik geloof niet dat het werkt. Maar ach, baadt, schaadt. 

Wanneer de dagen korten in oktober houden we onszelf enkele maanden voor de gek met pre kerst plezier. Haardvuur, warm, knus. We zeggen tegen elkaar hoe leuk het is dat we seizoenen kennen in dit land. Stel je voor altijd zon. Dat houden we in het beste geval vol tot de ski vakantie. Dan zijn we murw. De winter is het seizoen van de depressies. 

Vanochtend op de fiets voelde ik de voorjaarszon door het grijze wolkendek stralen. De wereld oogde lichter. Ik zag de krokussen met hun kopjes boven het maaiveld- lefhebbers- en spotte de eerste zonder sokker. Acuut voelde ik me vrolijk en licht, energiek en levend. Ik registreerde het met enige gene. Zulk geweldig weer was het nu ook nog niet. Ik kon niet anders dan constateren: ook ik heb de afgelopen maanden last gehad van een winter dip. Van een gebrek aan zon zicht. 

Morgen laat ik het pilletje links liggen. Ik ga weer voor het origineel. Spring is in de lucht!

#morgenweer

Vandaag- Verstild

Ik ben op een ongebruikelijk tijdstip op het station. Stationnetje is een betere betiteling want met twee sporen heeft het weinig om het ijzeren lijf. 

Ik ben te laat voor de vroege en te vroeg voor de late trein.

En ik ben alleen. Er is niemand. Het zijn de vogels, de zon en ik.

Het is mooi en verstild. 

Ik zie het plakkaat waarop herdacht wordt hoeveel joden vanuit dit stationnetje gedeporteerd zijn naar vernietigingskampen. Mensen als minder dan vee in treinen gepropt, gegil, paniek, verslagenheid. En dan wanneer die trein vertrokken is, niemand. De zon, de vogels. 

Aan de zon en de vogels verandert niets. Het is het menselijk handelen dat bepaalt of de kwalificatie mooi en verstild gepast is. Anno 1943 niet. Vandaag gelukkig wel.

Be kind. 

Vandaag- Bewoners Beukenhof

Je zou toch denken dat het me eerder opgevallen zou zijn. Als het er elke dag geweest was. Of dat de hondenuitlater met poepzakjes aan de riem, die hier onmiskenbaar ook elke dag loopt, gealarmeerd zou zijn. Geen tijd zou hebben voor het dagelijkse praatje met de uitlater van hetzelfde ras. Ze doen niets. Ze keuvelen en kijken verliefd naar hun dollende honden.

Ik kijk naar de gordijnen van het pand. Ivoor grauw, in de plooi. Gecombineerd met de naam Beukenhof, kan ik niet anders dan constateren dat dit een Vughts Avondrood is.

Natuurlijk daar moet stevig gestookt worden op een koude ochtend als deze. Dat zal het zijn. Maar zo stevig dat uit elk gat de witte rook naar boven slaat?

Een witte broek arriveert bij het pand. De dagzorg. Ze draait de sleutel om en slaakt een gil die tot de overkant van het perron reikt. Sirenes beginnen te loeien, de honden janken. 

De volgende bestemming van de Bewoners van Beukenhof is de beukenkist. 

Er gebeurt toch veel op een ochtend. 

In mijn hoofd 😉

Vandaag- Superlekker

Ik had het een half jaar geleden niet gedacht, maar ik ben er officieel klaar mee. Met sporters die aan andere, meestal net iets minder gespierde sporters, vertellen hoe ze niets bijzonders doen om er zo goed uit te zien. Om vervolgens een waslijst met bizarre eetgewoontes tot in detail te delen. Gisteren propageerde een spierbundel het in de sportschool, vanochtend een studente in de trein.

Sporten is gezond. Je maakt endorfine aan waardoor je vrolijker wordt, minder vatbaar voor stress, je lekkerder voelt. Helemaal prima. Verstandig eten is ook gezond. Je voelt je fitter, hebt minder last van suiker pieken.

Maar vertellen aan de ander dat je al maanden een eiwitshake maakt in de ochtend, die in de magnetron doet om hem vervolgens te mengen met Brinta en een lepel kaneel, en dat ook nog 'superlekker' noemen, dan ben je de weg kwijt. Ook het tussendoortje, een avocado uit het vuistje krijgt de kwalificatie 'superlekker'. Wat brokjes 95% pure chocolade. Superlekker. Drie liter water per dag, superlekk..Als je dat woord vaak hoort dan weet je het wel. Superlekker, niet te vreten. 

Ik heb vanochtend ontbeten met havermout en verse mango. Makkelijk, voedzaam en lekker. De super bewaar ik voor een goed glas wijn en een mooi vier gangen diner. 

Vandaag-Sightbeing

De Zweden waren vänlig voor ons. In het programma zaten twee uur vrije tijd en een metrokaart. 

Gedachten naar buiten laten afdwalen was er niet bij tijdens ons overleg, het was zo mistig dat ze niet ver zouden komen. Zo nuttig als dat was voor het overgrote deel van de dag, zo hopeloos was het voor die vrije uren. 

Sightseeing bleek onmogelijk, spijtig in een stad die met veertien door bruggen verbonden eilandjes gebaat is bij een vergezicht.

We hebben aan sightbeing gedaan. 

Vandaag -Wander off

Hoewel ik heb gelezen dat voor interne rust vrouwen zouden moeten bewegen en mannen zouden moeten mediteren, probeer ik toch regelmatig zen te zitten. Met de app 'headspace' laat ik mij helpen door een zalvende Britse stem die mij vertelt wanneer ik mijn ogen mag sluiten, mijn ademhaling mag gaan tellen enz. Moeten is bij meditatie een no go.

Er zit, 12 minuten in de race, een moment waarop het 'allowed is to let the mind wander off'. Als een kind dat vrij door de Ikea mag rennen na eerst de verplichte toer aan moeders hand te hebben moeten lopen. Juist dat moment gaat mijn geest nergens heen. De 12 minuten ervoor ben ik mentaal overal geweest, maar die 30 seconden sta ik stil. Bizar.

Gisteren bezocht ik in Stockholm Fotografiska. Zweeds is simpel, het foto museum. En stuitte op deze foto expositie. 

Over mind wandering off en headspace gesproken 😉

Vandaag -Dwarse bomen

Op de piste waar ik mijn leven lang al ski staat een boom. Een boom die net als ik vroeger in de sleeplift, moeite had met de al te steile helling. Hij wilde zich er tegen aan vleien en groeide niet kaarsrecht omhoog maar dwars met een bocht. Ik hou wel van wat eigengereidheid. 

Vanochtend miste ik mijn bus omdat het spoor bij mijn huis dicht ging. En opeens realiseerde ik me de letterlijke betekenis van dwarsbomen. De boom die dwars wordt gelegd beneemt me de mogelijkheid op tijd te komen. 

Dwarse bomen in de natuur, prachtig. Maar man made dwarsbomen die mij tot de overvolle blijfmaarzevenjaarstaan-rogiervanboxtel trein dwingen, die mag je houden...

#goedereis

Vandaag- Wat dacht je?

Het is het leukste wachtmoment. Die paar minuten voordat de trein verwacht wordt. Het staat vol aan de overkant van het perron. Met reizigers starend in hun mobieltje, soms kletsend met een ander, een enkeling nog rokend en verhoudingsgewijs veel slechtzienden en blinden met een stok die de trein eerder horen en voelen dan wij hem zien komen. Allemaal individuen met hun eigen dinsdagsores en -gelukjes. Hoe leuk zou het zijn als ze allemaal een gedachtenwolkje boven hun hoofd konden projecteren. Zodat we even beeld kregen bij elkaars leven.

Te laat. De geel blauwe slang loopt binnen. De individuen van net gaan op in de massa. In nog geen minuut is alles weg. De trein, de mensen. 

Aan de overkant zie ik lege gedachtenwolkjes de lucht in drijven.