Vandaag- Kids

 Deze week is het onderwijs aan de universiteit weer gestart. Althans, voor de nieuwkomers, de brugpiepers van het volwassen leven, die door oudere jaars liefkozend 'kids' worden genoemd.

Het is bizar om enerzijds te (moeten) onderkennen dat ik een zilveren jubileum vier op de start van mijn studententijd, en anderzijds ik nog steeds dat gevoel van toen kan voelen. Ik kan het nog zien, ruiken, horen. Het is een tijd die grote impact heeft, niet in de laatste plaats omdat we in ons hoofd eeuwig twintig blijven. 

Ik zie ze ronddarren op de campus, met de dag worden de snoetjes vermoeider. Het is maar goed dat de zon zoveel schijnt, zonder zouden ze grauw het weekend in storten. 

Hoezeer ik ook denk en altijd heb gedacht dat met het universitaire leven ook je grote mensen leven begint, inmiddels begin ik stevig te twijfelen. Zeker wanneer ik kijk naar de andere sexe. 

Kijk. Dat een puber knulletje van vijftien, zestien, omdat hij nog net te veel servet en te weinig tafellaken is er niet mee bezig is, dat kan ik- zij het moeizaam- door de vingers zien. Ik denk dan altijd dat er zo rond de zeventien, achttien dat moment komt dat hij voelt dat de meisjes in zijn omgeving het gewoon niet meer trekken. En dat er dan iets verandert. 

De jongens naast me op het perron gisteravond waren 'kids'. Ze buitelden over elkaar heen met stoere verhalen. Het was warm, ze droegen niet meer dan een wit t-shirt. 

Het blijkt dat ik het mis heb. Ik zat er pal naast. Bijna onder, de gemiddelde knul is 1.90m en ik kon zo zijn oksel in snuiven. Zeventien, achttien, negentien. Het maakt niet uit. Studenten stinken als pubers. Naar zweet. Oudzweet. Uienzweet. 

Dat kan ik me dan niet meer herinneren van mijn studententijd. Dat we stonken.