Vandaag- In de war

 

Hannekeschrijft vandaag en morgen niet. Ben vier daagjes op wintersport vakantie. In Nederland. 

Vandaag- WA

Het is de dag van WA vandaag. Vandaag laat ik de associatie aan het beeld. Immers een beeld zegt meer dan duizend woorden.

#fijneKoningsdag

Vandaag- Ik wil april

Pas halverwege de rit kom ik weer bij mijn positieven. Mijn lichaam voelt alsof ik zojuist de top van de Everest heb bereikt. Mijn handen afgestorven van de kou, met die pijnlijke tinteling die daarbij hoort net voor de afsterving. Mijn ledematen licht bevroren, jas en broek plakkend aan mijn lijf. Mijn core body hard pompend om de immense krachtsinspanning te kunnen leveren. En ik heb maar 5 minuten gefietst. Door natte sneeuw, regen, windstoten. April doet wat ik niet wil. 

Die opwarming van de aarde mag wat mij betreft hier en nu beginnen. 

Vandaag- Herontdekking

Warning: Do not try this in a car

Het is als dat ene speelgoedje uit de stapel "voor de vrijmarkt" vissen en er weer als een gek mee gaan spelen. Als dat ene kledingstuk dat vergeten achterin de kast lag en vanochtend opeens weer favoriet blijkt. 

Zo kijk ik na vijf dagen woon werkverkeer met de auto, uit naar het weerzien met mijn trein. 

Het is mei vakantie, de coupes leger dan normaal. Ik nestel mij in een hoekje. Heerlijk, de handen en het hoofd vrij om te schrijven, de krant te lezen, wat te facebooken en het handjevol overige reizigers eens rustig te observeren. Niks concentratie op weg, file of stoplicht. 

Een half uur later word ik gewekt door een vriendelijke conducteur. Station Eindhoven, mevrouw. 

Vandaag- Me, myself and I

De sportschool gaat om 7 uur open. Ik begin er mijn dag vandaag. In de kleedkamer hoor ik een meisje tegen haar vriendin zeggen: "Dit weekend is mijn vriend niet thuis. Dan hoef ik alleen rekening te houden met mezelf." #huh?

Ik zie het gesprek met mijzelf al helemaal voor me. De vrijdagavond nadert en ik vraag aan mijzelf: "Wat wil jij doen dit weekend?" 

Mijzelf haalt weifelend de schouders op. Normaal wordt aan mijzelf niets gevraagd. Heeft ik het te druk met rekening houden  met anderen. Vooral met haar vriend. Mannen hebben beter dan vrouwen geleerd met niemand rekening te houden. Met niemand. Inclusief zichzelf. Ze doen gewoon. Zijn weekend weg. Punt. 

Ik komt er niet uit. De mogelijkheden zijn eindeloos dit weekend. Maar mijzelf geeft geen antwoorden en ik is niet gewend een besluit te nemen zonder rekening te houden met wie dan ook. Inclusief zichzelf...

Vrouwen! Life is easy. Be a man about it.

#fijnweekend

Vandaag- Pokemon

 

Er was een tijd dat kinderen in ongeoefende taichi poses tegenover elkaar gingen staan. 'IJsstraal' riep de een de ander toe. 'Vuurbal' antwoordde de ander. Het leek op een onbeslecht papier-schaar-steen. Ze speelden fervent verder. Het was de tijd van Pokemon. Pokemon tv serie, pokemon kaartjes bij de AH, pokemon knuffels, pokemonwuppies, pokemon-smurfen. Alles en iedereen wilde Pokemon zijn.

De tweede dag in de auto vallen me de namen van auto's op. Het lijkt een vak apart. Fiesta, vooruit. Het is best een feestje in de Ford. Testarossa, uiteraard. Alleen Ferrari kan zo'n naam voeren.

Voor mij rijdt een echtpaar. Ik zie haar wuppie haar door de auto wippen, bij zijn gezicht in de achteruitkijkspiegel is Grote Smurf een knappe vent. Ze zitten in een Kalos. Kalos. Pokemon regio lees ik in de Bulbapedia, the community-driven Pokémon encyclopedia...

Zou Daewoo de Kalos bedacht hebben in de Pokemon tijd?

Nee. even verder googlend lees ik dat Kalos een Griekse meisjesnaam is. Betekenis? Beeldschoon. Vrees dat Daewoo haar hand hierop toch overspeelt...;)

Vandaag- Zelfrijdend

Het is raar hoe mijn brein werkt. Zittend achter het stuur blogt minder lekker dan zittend in de trein. En het is niet dat er niets te zien is, door die voorruit. Zoals honden op hun baasjes gaan lijken- of baasjes op hun honden- ik weet nooit hoe het zit, zo vormen de kleuren, groottes en snelheden van auto's ook hun eigen biotoop. Waar massa's verhalen over te verzinnen zijn.

Maar mijn brein werkt pas echt als het getriggerd blijft door het tikken van de letters op het scherm. Dan nemen de woorden over en verschijnt er een blog voor mijn ogen. 

Al autorijdend, luisterend naar @giel op de radio en kijkend naar de zon, de dauw en het wegdek, vervliegen de woorden in mijn hoofd.

Het wordt tijd voor de zelfrijdende auto...

Vandaag- Treffen

Ze treffen elkaar op het stationnetje. Normaal zou ik kiezen voor 'ontmoeten' maar deze dames past het truttige treffen. 

De ene ken ik wel. Een regular. Doet normaal de sudokukruiswoordpuzzel uit de Metro. De ander is nieuw. Fuchsia tas, en niet matching rood paarse haren.  Ongetwijfeld zelf geverfd, thuis kliederend boven de wastafel met een grootverpakking latex handschoentjes naast zich. Het type dat sms'jes hardop voorleest. Terwijl niemand luistert.

Zo ze treffen, zo beppen ze ook. Op een wat zijige toon delen ze Klein Leed en de andere Nutteloze Wetenswaardigheden van de ochtend. Veel 'ik zei ook', 'jeetje' en besmuikt gelach om elkaars grapjes. 

Het is zo'n ochtend waarop ik plaatsvervangende schaamte voel voor de hele vrouwelijke soort. 

Vandaag- Bitch fight

Het is een bitch fight. Hoewel ik me de winter altijd als mannelijk heb voorgesteld, zie ik nu hoe het een kille dame is. Die met haar ijskoude ogen spottend naar de jonge lente kijkt. "Jij dacht dat het jouw tijd is?" En om haar hoon te versterken blaast ze een vriesje in lente's gelaat. 

Al weken is de strijd gaande. Steeds als de lente denkt gewonnen te hebben, slaat winter terug. Geholpen door haar schandknaap herfst die bakken regen in de lente gooit en ontluikende bloesem tart met een wilde wind die dorre blaadjes als tornado's door de straten doet trekken. 

Zomer ligt op haar rug in de zon, te vroeg om in actie te komen, bovendien moet de jonge lente zelf aan warmte leren winnen. Je kunt niet eeuwig op moeders stralen teren.

In de trein tonen de eerste zonnestralen zich. Is zomer dan toch te hulp geschoten- moeders blijven moeders- of is dit lente op eigen kracht? Zonder twijfel was vanochtend de laatste stuiptrek van winters waanzin. 

Spring at last. 

Vandaag- Op het eerste gezicht

Op het eerste gezicht zou je me vandaag voor een zwerver kunnen verslijten. Een stuk wol rommelig om me heen geslagen, vastgemaakt met een opgeduikeld koord. Twee volgeladen tassen om mijn schouders, gympen zonder veters aan mijn voeten. Mijn make up, nagellak en vrolijke vrijdagochtend humeur tonen hoe het echt zit. 

Op het eerste gezicht zou ik gezworen hebben dat het een welgestelde, normale jongen was. Gisteravond op station Utrecht. In merk spijkerbroek, nette blauwe jas, haren goed in model. Zijn opgefokte blik, driftige loopje en verbeten "mag ik je wat vragen, heb je een euro voor mij?" tonen wat er echt aan de hand is.

We hebben allemaal een tweede gezicht. Toon interesse. Dan toont het zich vanzelf. 

#fijnweekend

#maandagweer

Vandaag- Roken

Om klokslag zeven aan het ontbijt. Huiswerk oftewel hotelwerk af. Snel wat eten en dan gezamenlijk werken aan onze presentatie voor vanochtend. Om half negen start de officiële bijeenkomst, uitgecheckt en fris getandenpoetst. Het is van een Duitse militaire precisie terwijl de Deense het gisteren voorstelde. 

Hoe groot het contrast met het beeld van gisteravond dat niet van mijn netvlies wil. Tijdens het diner kijk ik uit op een huis aan een plein. Het is donker en behalve het silhouet zie ik met regelmaat het puntje  van een sigaret oplichten.

De wereld overpeinzen, starend naar de sterren, met je hoofd in de lucht. Dat kan alleen met een sigaret.

Roken als alibi om los van alles en iedereen, je onttrekkend aan de agenda, even ongestoord uit een raam te hangen, grootse plannen te maken zonder ze ooit uit te voeren. 

Ik denk dat ik vandaag ook een roker ben. 

Vandaag- Safe trip

"I wish you all a safe trip" staat er onder aan de mail. Vier nationaliteiten ontmoeten elkaar vandaag voor samenwerking in wetenschapscommunicatie. 

Zojuist ben ik naar het station gebracht door mijn geliefde. Met de trein ga ik naar Schiphol om vervolgens door te vliegen naar Genève. Ik heb hem gekust, zoals ik elke ochtend doe bij vertrek uit huis. 

Toch was het geen gewone kus. Het was niet de achteloze - ik zie je vanavond wel weer-  kus. Het was een kus om bewust te laten weten dat ik van hem hou. Op een tochtig stationsplein. 

Want diep van binnen ben ik een heel klein ietsiepietsie beetje irrationeel bang. Bang dat Schiphol het volgende doelwit is. En wel precies vandaag. Bang dat het mij treft. Die bom. 

Dit weekend las ik in de krant een interview met Nederlandse F16 vliegers. Die in Syrië bombarderen. Zich richtend op wapendepots zijn er soms bommen die hun doelwit niet raken. Nevenschade is beperkt. Lees burgerslachtoffers. Zeggen ze. 

De automobilisten die onder hen rijden hebben achteloos hun geliefden gedag gekust. Just another day on the road. Of zijn ze na voldoende bommen even onderhuids bang als ik? Net zoveel mens als ik.

I wish us all a safe trip. In planes, trains and automobiles. Of je nu een gewoon mens* in Syrië, Nederland of willekeurig welk land bent. 

* needless to say:  zij die waar dan ook ter wereld met bomgordels rondlopen kwalificeren in mijn boek niet als gewone mensen..

Vandaag- Hij staart

Ik zit naast een staarder. Een staarder met een bril op, oortjes in. Een staarder met kleine priemende oogjes. En hij staart. Afwisselend naar buiten- keep doing that- en naar mij- stop doing that!

Heb ik iets raars aan? Mijn Mary Poppins vliegjas met losse armflappen die waaien in de wind, vooruit. Maar wie kijkt daar nog van op in dit gescheurde spijkerbroeken, gezichtspiercings en Michael Kors tassen eenheidsworsten tijdperk? Bovendien waait het niet in de trein en gedraagt mijn jas zich als een normaal stuk textiel.

Hij kijkt weer. En weer. 

Wat kan ik doen? Terugkijken, wegkijken, uitkijken? 

Het hart klopt, de vuist is gebald, de lippen samengeperst. Ik heb niet voor niets mijn reisgympen aan, ik heb niet voor niets een jaar bokstraining gedaan. Kom maar op. Zei ze met een trillend stemmetje in haar hoofd. 

Hij kijkt opnieuw. Staat dan op. 

Oh God, komt hij naast me zitten? 

"Station Boxtel" klinkt het door de boxen. Hij knikt naar me terwijl hij de coupe uit loopt. 

Ik zal nooit weten wat hij zag in mij. 

Vandaag- Ontluiken

Af en toe op maandagochtend ga ik laat van huis om eerst gezellig met de pubers te kunnen ontbijten. Hoewel 'maandagochtend', 'pubers' en 'gezellig' een absurde woordcombinatie is. 

Ik stap tegelijk met hen op de fiets en laat ze opgaan in de groep schoolgangers. Je ziet dat de zon dit weekend flink geschenen heeft. Ze zijn los! De winterjassen met bontkragen zijn afgegooid, de iPhone touch gevoelige handschoenen thuisgelaten, een gemakzuchtig paar Uggs valt uit de toon.

Je voelt de hormonen door hun fietsen gieren. Achterstevoren, druk kletsend en gillend gaan ze schoolwaarts. T shirtjes, witte broeken en gympen zonder sokken. Waar ik ook maar kijk. De lente ontluikt en met haar een generatie. 

Hopelijk heeft de docent van het eerste uur ook een zonnig weekend gehad. Is hij of zij klaar voor de week. Want ik weet zeker, de woordcombinatie  'maandagochtend' 'pubers' en 'school' is meer dan hopeloos...😉

#fijnedag

#morgenweer

Vandaag- Thuiswerken

Het is al bijna acht uur en er staat nog geen letter online. 

Ik werk thuis en thuiswerken kent een ander ritme. Ik doe even een wasje in de machine, dan is dit weekend de wassathon minder lang. Ik herschik de bloemen, net te vroeg om de bos weg te gooien, twee dode takken eruit en hij kan weer. Ik zet nog een kopje koffie. Ik maak het scherm van mij laptop eens lekker schoon, en neem en passant mijn bril mee. En mijn zonnebril. En mijn zonnebril op sterkte. 

Het lijkt op het gedrag wat we (ik durf hier in de wij vorm te spreken) vroeger vertoonden voordat we gingen zitten om te leren voor een tentamen. Lijf en geest hebben even nodig om daarna concentratie te kunnen opbrengen. 

Ik constateer dat je veel kunt doen in zo'n rommel half uurtje. Wat is reistijd dan toch verspilde tijd. Zitten en niks doen in zo'n trein?

Ach, dat is waar ook. Dan schrijf ik altijd. Acht uur en nog niet online... Thuiswerken kent een ander ritme.

# fijnweekend

Vandaag- Slippend, knisperend en krakend

Ik ben wel eens handiger van huis gegaan. De rok die ik draag heeft jacket-achtige slippen die zich graag tussen de spaken van mijn fiets nestelen. Met een hand hou ik zowel een van die slippen vast als mijn knoop-of ritsloze jas dicht. Het blijft verraderlijk fris op de fiets. Onder mijn andere arm klem ik een boek waar omheen te glad en té knisperend plastic zit. Telkenmale glijdt het van me vandaan. Mijn fiets loopt aan en mij concentrerend op mijn eindpunt, het station, raak ik een slak op de weg.

Met het strooien van slakkenpoeder in mijn tuin heb ik op een of andere manier niet heeeel veel moeite. Het is de anonimiteit van de massamoord vrees ik. Maar zo'n schattig klein slakje ver van tuin, alleen op straat, die raak ik niet graag. Ik ga in de achteruit, met glibberend boek, slippende rok en openvallende jas en constateer met pijn in mijn hart REDRUM. Murder she wrote. 

Ik ben wel eens handiger van huis gegaan. 

Vandaag- Referendum

Al enkele dagen word ik op het station opgewacht door een D66 crew. "Mag ik u een broodje aanbieden?" Als opstapje naar een toelichting op het referendum.

Broodje aap. Een verzonnen verhaal dat als waar wordt doorverteld en daarmee aan overtuigingskracht wint. Ik denk dat aan beide kanten van het Oekraïne spectrum er wel enkele broodjes aap circuleren. 

Twintig jaar geleden schreef ik mijn scriptie over hoe het land dat tussen wal en schip valt zelf moet kiezen wie wal en wie schip is. EU of Rusland. Nu blijkt dat het land niet zelf kiest, maar ik dat voor hen moet doen. 

Een simpele vraag: "mag ik u een broodje kaas aanbieden?" mag rekenen op een simpel antwoord: ja. Of nee.

Geopolitieke kwesties laten zich niet vertalen in een simpel ja of nee. Bovendien, waar hebben we dan de volksvertegenwoordiging voor als ze mij alsnog gaan vragen het te zeggen? Ze vertegenwoordigen mij toch, daar in die Eerste en Tweede Kamer?

Ik ben een redelijke D66 fan, maar bindende correctieve referenda klinken als cosmetische plastische chirurgie. Met een beetje pech ga je van niet helemaal perfect naar helemaal niet perfect. En eindig je als monster die geen spier meer kan vertrekken en waarbij elke nuance ontbreekt..

Neem ik vandaag de moeite mijn referendum standpunt uit te leggen? Te vertellen dat ik mijn oproepkaart bij het oud papier heb gelegd vanochtend? Neu. Ik ga voor een simpel antwoord op een simpele vraag. Zoals het hoort. 

Mag ik u een broodje aap aanbieden? Nee. 

Vandaag- Zelf gekozen

Zelf gekozen einde. Zo lees ik op Vpro.nl De taal evolueert door de tijd. Van zelfmoord naar zelfdoding naar zelf gekozen einde. Daar mag de woordevolutie stoppen. Het is mooi verwoord.

Op de sportschool stond ik met enige regelmaat op de hardloopband naar hem te kijken. Hoe hij de schrijver die tegenover hem zat interviewde. Alles over het boek willen weten, net genoeg over de schrijver, zonder óf de plot óf de autobiografische elementen waar geen boek zonder kan, te onthullen. 

Afgelopen zondag viel me op dat er een andere interviewer zat. Ik dacht er niets bij. Waarom zou ik. 

En vandaag lees ik zelf gekozen einde. Depressief. Onverwacht. Zijn boek is gesloten. 

Let the #sunshine in. Ondanks de regen. 

Vandaag- Zondag

En daar was hij dan. Die eerste dag. Voorspeld op zaterdag. Tot wasdom gekomen op zondag. Omdat het nu eenmaal beter paste. Qua naam. Zon. Dag. 

Vandaag zitten ze in de trein. Mensen met rare rode vlekken op het gezicht. Gisteren in de zon in slaap gevallen met een boek half op het gezicht. Mensen met zonnebrillen en een petje. Huid en haar en huis en haard fervent beschermend tegen de verwoestende werking van de zon. Hoe vroeg in het jaar dan ook. 

En daar was hij dan. Die dag. Voorspeld op zaterdag. Tot executie gekomen op zondag. Omdat het nu eenmaal beter paste. Qua zon. Rokjesdag.

Rokjesdag op zondag is minder leuk dan door de week. De lol van rokjesdag is dat als je dat rokje met zonder panty draagt met meestal een dito overmoedig t-shirtje zonder mouwen en het blijkt toch stiekem kouder dan verwacht, er geen weg terug is. De hele dag koude benen. Koude armen. Dat is een lange dag. 

Op zondag loop je gewoon naar binnen en doe je een lange broek aan. Een trui. 

Vandaag zit er eentje in de trein. Eentje. 17 graden voorspeld. Rokje. Spannend. 

Vandaag- 1...

Hanneke schrijft stopt ermee. 

Het bereik is te klein, de reacties zijn te beperkt. Nee, het zou unfair zijn het daarop te wrijven. Ik geniet van elke lezer en elke reactie. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de inspanning te groot is. De dagelijkse stress, hopend dat inspiratie langskomt, dat er een blog te bakken is, is niet meer te trekken. Als ik niet uitkijk, burn ik er van out. Heel Spijtig. Met hoofdletters. 

Hanneke valt na de stilte van gisteren nu echt stil. De laatste hannekeschrijft is een feit.

1 april! 

#maandagweer 😉

#fijnweekend