Vandaag- Stappenteller

Soms gaat er in het leven ongewenst een wereld voor je open. De wereld van het ziekenhuis. 

Het contrast op de afdeling die ik bezoek kan niet groter zijn. 

De patiënten liggen in hun bed. Te liggen. De hele dag, de hele nacht. De uren die ik er ben zie ik nauwelijks beweging.

De artsen en verpleging daarentegen bewegen. De hele dag. Met een glimlach constateren ze dat die pleister die nodig is het infuus uit de arm te halen, niet op voorraad is. Toevallig. Ze lopen naar de andere kant van het gebouw. De afdelingszorg biedt ook mij een kopje koffie aan, niet patiënt, dus eigenlijk niet toegestaan. Ze doet dat met een kwinkslag naar de patiënt: "U drinkt toch altijd twee kopjes koffie? Enne, allebei zwart?" De knipoog is voor mij. De arts die beloofd had langs te komen wordt ergens midden in de dag opgehouden. Ze werkt niet in uren maar in patiënten. Beloofd is beloofd dus misschien ruim na haar werktijd, maar ze meldt zich. Neemt de tijd en vertelt ons wat ze weet en wil vertellen. 

Ik kan niet nalaten een opmerking te maken naar de verpleging over wat ik zie langskomen op een middag.  "Jullie maken wat meters." Ze glimlacht. Ik zit er helemaal naast. Ze toont me haar stappenmeter. Haar dienst zit er bijna op. We zijn 10 kilometer verder.

#respect