Vandaag- Schimmen

 

In een Lars Kepler, pseudoniem voor een of ander ongetwijfeld Scandinavisch schrijversduo, las ik over bijna dood ervaringen. De hoofdpersoon krijgt een auto ongeluk. De twee minuten waarin haar hart stil staat beleeft ze als enkele dagen in een Chinese schimmenstad waar wreed wordt geoordeeld over wie terug gaat en wie op een boot wordt gezet naar het echte dodenrijk. Niks tunnels met mooi licht. Niks weerzien met geliefden. In een terminal wordt elke beleefde dag met behangselplak een plakkaat opgehangen met de foto's van de gelukkigen die weer tot het leven komen. Sommigen wachten voor hun gevoel een eeuwigheid. Elke dag bang om opgepakt en verscheept te worden. In de eerste fase voelt de dood als een voortzetting van de bruutste vorm van leven. 

Ik kan niet anders dan een parallel trekken met de talloze vluchtelingen die vandaag door Europa zwerven. Voor vele van hen was de boottocht een vertrek uit hun schimmenrijk dat Syrië of Dramatië heet. Geen plek waar je lang wilde zijn. En dan gearriveerd in Europa, hopend op die tunnel van prachtig zacht licht, belanden ze in een wachtkamer. Onduidelijk over waarheen. Wie wel, wie terug. Wreed. Ongewenst. Wanneer perspectief ontbreekt voelt elke seconde als een minuut. Een minuut als een uur. Een uur als een dag. En dagen als eeuwigheden.

In mijn boek begint na twee minuten het hart van de hoofdpersoon weer te kloppen. She is back. Ondersteboven in een gecrashte auto, maar toch. Aangezien ze de hoofdpersoon is, zal het wel goed komen met haar. Hoe zou het boek anders verder moeten..

De tragiek van de vluchtelingen crisis is dat geen van hen door ons als hoofdpersonen wordt beleefd. Ze zijn bijfiguren in ons leven, we lezen erover, zeggen ach en wee en leven verder. Er is voor hen no escape uit het schimmenrijk. Europa blijkt niet in staat hun leven weer te willen laten kloppen.