Vandaag- Just in time

Ik leerde eens in lean management dat het enige moment in het tank proces wat waarde toevoegt, het moment is waarop de brandstof je auto in vloeit. Alle overige stappen, van parkeren tot de tankdop opendraaien tot betalen is ballast. 

Met de trein is het niet anders. Alleen de rit van A naar B is waardevol, de rest nodeloos gedoe. Bovendien is het een wonderlijk feit dat hoewel vaste klant, de trein nooit op mij wacht. En ik wel op hem. Anno 2016 mag daar wel eens iets op gevonden worden. 

Standaard ben ik 10 minuten te vroeg op het station. Om niks waardevols te missen. Ik fiets er maar zeven, dus kan echt 7 minuten later van huis. 

Vandaag doe ik het gewoon. Ik dwing mijzelf om nog even dat wasje op te hangen. Er blijken veel meer kledingstukken in de trommel te zitten dan ik dacht. Het oud papier weg te doen. Halverwege naar de garage valt het folderpakket uiteen op de grond. Rapen. Het plastic omhulsel wat nog om een ongelezen magazine zat moet in de plastic bak. Terug naar binnen. Het slot hapert. 

Op de fiets word ik opgeschrikt door slagbomen die evenwijdig aan mijn fietstocht dichtgaan. Dat is de intercity die 2 minuten voor mijn trein langs raast! Bij het stallen van mijn fiets zie ik mijn trein voor mijn neus wegrijden... Ik kijk nog eens goed. Hij gaat de verkeerde kant op. Diepte zien valt niet mee op de vroege ochtend, het blijkt de trein van het andere perron.

Ik check 4 minuten voor vertrek in. Mensen kijken me bevreemdend aan. Ik check mijzelf. Klotsende oksels, een natte rug, zweetdruppels op mijn gezicht waardoor mijn make up overal en nergens zit, en heb ik nou mijn broek bevuild van de spanning? 

Ik check out. Terug naar huis. Voor de zekerheid schone broek, schoon shirt, deo, nieuwe make up. En dan ruim op tijd van huis...

Ps: ik bespaar mijn lezer vandaag het beeld 😉

#freakyfriday

#fijnweekend