Vandaag- Een goede raad

 De dromer in mij is er dol op. De verhalen waarbij iemand alles kwijt raakt, van pure armoe gaat schrijven, koken, programmeren, om plots "poef" door te breken. Eeuwig fortuin. O zo gegund. De realist in mij weet dat tegenover elk succes verhaal 99 luftballons zijn opgegaan zonder enig resultaat. De bijter in mij gelooft dat succes ook haalbaar moet zijn zonder eerst rock bottom te doen. 

Dus volgde ik schrijfcursus na schrijfcursus. Want het is een ambacht en het valt te leren. Sommige cursisten kregen één goede raad. Leg de pen neer en schrijf nooit weer. Ik werd vooral geadviseerd rauwer te schrijven. Nog dichter op mijn karakters te gaan zitten en hun zwarte kant niet te schuwen. 

Ik leerde ook veel techniek. Over perspectief. Het weglaten van dialecten en andere vormen om verschil in taal te laten zien. Als je het karakter scherp maakt, snapt de lezer heus wel dat de jongen van de straat geen ABN spreekt. Maar van elk 'een' 'un' maken leest zo beroerd. Ik stak ze in mijn zak maar dacht, als je echt briljant goed kunt schrijven, kom je daar zelfs mee weg. 

Deze dagen lees ik J.K.Rowling. Niet de Potter serie maar haar eerste volwassen boek. En hoewel rock bottom, doorgebroken, briljante reeks, miljonair, zit het boek vol met techniek missers. Waardoor ik niet weet wie spreekt, ik doodmoe wordt van de dattun-s en kannie-s en ik de karakters als holle poppen blijf zien, waardoor ik steeds moet terugbladeren om te kijken wie wie was.

Na dit boek is ze onder pseudoniem gaan schrijven. Om weer eens eerlijk op haar merite beoordeeld te worden. Robert Galbraith heet ze nu. Ik stel mijn oordeel nog heel even uit, tot ik de eerste van Galbraith gelezen heb. Maar zou ik nu tot haar moeten spreken? Dan is de inkopper snel gemaakt. Ik zou haar  een goede raad geven...