Vandaag- The day after

 

We staan er allemaal wat verdwaasd bij. En met allemaal bedoel ik niet alleen mijn medepassagiers op het station. Ook de bloemen in mijn tuin, de ramen van het huis en het gras langs het perron. Hangende kopjes, verloren bloemetjes overal op de grond, tranentrekkende strepen op de ramen, natgewoven grassen. 

Ja het is droog. De zon schijnt zelfs. Moeder natuur speelt weer eens de vermoorde onschuld. "Was ik vervelend gisteren? Hadden jullie last van mijn huilbui? Vooruit, ik had wat meer tranen dan normaal rond deze tijd van het jaar, maar een vrouw heeft het nu eenmaal eens per maand te kwaad. Ik had voor chocolade kunnen kiezen. Natuurlijk. Maar het voelde beter om alles eens even leeg te gooien."

We staan er allemaal wat verdwaasd bij. The day after geloven we geen woord van wat ze laat zien. Zon? Droog? We kennen 'ons mam', zoals ze dat in Brabant zeggen. Die bui van moeders kan zomaar nog een dagje langer duren.

We hope and pray. Dat ze het droog houdt vandaag. Ze de zon ziet in het leven. Dan doen wij dat met haar.

#sunnydays

Vandaag- Vakantieverlangen

 Iedereen heeft zo zijn eigen cues. De signaaltjes die aangeven dat je behoefte aan vakantie hebt. Meestal komen ze weken te vroeg, vaak vertonen ze zich op maandagen. Om op dinsdag weer vrolijk verdwenen te zijn. Maar goed ook, anders waren het lange weken tot dat moment van vakantie. Die in de regel niet schijnt op te lossen wat je dwars zat. Stress op het werk, spanning in een relatie, rusteloosheid, slaaptekort, verdriet om verlorenen. Het gaat allemaal niet weg door op vakantie te gaan. Wetenschappelijk bewezen. Zeggen ze. En toch geloven we er elk jaar weer in.

"Even lekker bijslapen op vakantie". "Gewoon tot rust komen een weekje aan het strand". "Weer echt tijd voor elkaar nemen en een lange wandeling maken langs de kustlijn". "De email echt even uit. Ik kijk maar 1 X per week". 

Ik hoorde eens iemand zeggen dat vakantie niet meer is dan niet werken. En daarom dus heerlijk. Dat zegt veel over je baan, wat wellicht zorgelijk is, maar het helpt ook wel in de verwachtingenmanagementsfeer (driedubbele woordwaarde). Als vakantie niet meer is dan niet werken, dan is met elke dag dat je niet werkt je vakantie een succes. En alle andere cures die je killt zijn dan mooi meegenomen. 

Mijn cue voor vakantie is het verlangen in de trein een boek te lezen. Lezen is van oudsher vakantie. Het duurt nog maanden. Ik geef niet toe aan mijn verlangen. Ik ga met de auto vandaag. 

Vandaag- Guilty

 

Het is voor het eerst. In ruim een jaar treinen. Dat er een coupe genoot met loeiharde muziek op zijn oren zit. Althans, ik keek even om, en ja het is een hij. 

Zo hard dat wij, zijn reisgenoten, niet anders konden dan mee luisteren. Naar vreselijke headbang schreeuw muziek. Heavy metal. Heavy something. Ik kan niet anders dan me een beeld gaan vormen van zijn leven. Muziek zegt alles over wie je bent.

Alhoewel...

In opmaat naar een guilty pleasure feestje deel ik met collega's muziek. Muziek waarvan je eigenlijk niet hardop durft te zeggen dat je het (nog steeds) leuk vindt. Er blij van wordt. Of er hard en vals op gaat meezingen. Muziek die herinneringen naar boven haalt. Nog precies weten waar je was, wat je aanhad, toen je het lied voor het eerst hoorde.

Ik heb ze gedeeld. Mijn guilty pleasures. En I stand corrected: Don't judge a man or woman by his or her music. ☺️

Vandaag- Mistig

 Het is pas mistig als het mistig is in je hoofd.

De mist verhoed dat ik de trein zie aankomen. Hoe moet dat zijn voor de machinist. Een grijze muur inrijden. En dan maar hopen dat niemand mistig in zijn hoofd is. 

De wereld trekt dicht. Het brein wordt klein. Waar moet je kijken als het uitzicht je ontnomen is. 

Een jonge deelnemer van een TU/e innovatie wedstrijd bedacht "The spring thunder", een mechanisme om een 'pathway through the clouds' te creëren. En ruimte te bieden voor de zon. 

Hopelijk komt er snel een prototype voor thuis gebruik. Zodat iedereen die mistig is in zijn hoofd, zijn eigen pathway kan vinden naar de zon.

#doorbreekdag

Vandaag- Studentspeak

 In mijn functie spreek ik ze in het wild. In de trein observeer ik ze. Studenten. En ze voeren me met enige regelmaat terug in de tijd. 

Het leven was zwaar in zijn ondragelijke lichtheid. Want wat was er nu echt complex? En wat voelde er veel ingewikkeld 😉.

Ik zie het terug in de studenten die ik spreek. Zwaarwichtig in de uitvoering van hun bestuursrol, luchtig in hun communicatie onderling. 

Ik doe mijn best aansluiting te vinden met ze. Niet om jong en hip te willen zijn, maar vooral om de snaar naar vernieuwing te vinden. Want hoe jong ook, ze doen wat hun voorgangers deden. Traditie..

Het is hard werken de juiste woorden te vinden. Ik lardeer mijn vocabulaire met 'iets vet vinden'. De meter slaat niet uit. 'Dat is dik' probeer ik even later. Ook niks. 'Gaaf', 'Cool'. 'Chill'. 'Nice', 'Awesome'. 'The bomb'. 'Super', 'Top'. Mieters'...dat zal toch niet?

Wanneer je in een gesprek voelt dat vooral jij zit te werken is de verstandige tip om even wat minder hard je best te doen. Dan komt de ander vanzelf. 

Bij het volgende idee dat wordt geopperd zeg ik niks en wacht of een van de studenten reageert. 

'Tof'. 

Vandaag- Foodie

 Ja hoor. Er is er weer een. De zoveelste die wél weet hoe het moet. Maar nu echt. 

Energiegevend. Luisteren naar je lichaam. Signalen herkennen. 80/20 methode. 

De willen-horen-woorden buitelen over elkaar heen. En heel eerlijk, staat er niets raars. Het is alleen zo'n ENORME open deur die wordt ingetrapt. Door de zoveelste foodie. 

De Good Food methode. Die draait om goed voedsel. Duh. En daar rekent ze wortels niet toe. Huh?

Ik ben wel een beetje klaar met al die jonge hippe vrouwen die zichzelf uitroepen tot goeroe. Die nooit gezond aten, niet konden koken, maar nu menig chef met puur natuur ingrediënten naar de kroon denken te kunnen steken. Die beginnen met een studie orthomoleculaire geneeskunde en eindigen (ik gok ergens halverwege het eerste studiejaar) met een boek. Een food book. 

Het recept wat ik er gratis bijkrijg van Metro is het zoveelste recept voor een gezond notenbrood. Met de altijd voorradige ingrediënten als chia zaad (!), rijstmeel (!), blauwe bessen (!). 

En dan komt de killer zin die elke gezonde poging acuut te niet doet: Met beleg erop 'kun je er alle kanten mee op'. Knotsgezond dat notenbrood. Vooral dik belegd met vette kaas of een halve pot jam. 

#happyhealthyday

Vandaag- Hoog en droog

 

Ik fiets met een kleine handzame paraplu richting station en voel me beschermd tegen 2/3 van de vallende druppels. Helemaal droog houdt een mens het nooit, nature almost always beats human. 

Thuis zitten nog twee pubers in hun smartphone. Te gazen. Zinloos te staren. Verstand op nul. En wij maar hopen dat dat vandaag een keer aangaat. 

Ze constateren dat het regent, roepen dat ze er van balen (van de maandag als geheel overigens) maar doen niets. Geen paraplu, geen regenpak, geen regenjas, geen droge broek in tas. Niets. Ze klimmen op hun fiets in de wetenschap dat ze over een half uur zeiknat aankomen op school. 

Ik stel me dat klaslokaal voor. 30 natte stugge spijkerbroeken gecombineerd met 30 t shirtjes met zweetplekken, nu al, van het fietsen. Toegevoegd de lucht van een ongeventileerd oud gebouw en een docent met net te veel aftershave. Ja die moet ook wat. De dode rat die al drie weken onopgemerkt in de vochtige kelder van je oudtante ligt ruikt nog frisser. 

Naast mij, wachtend in het treinhokje op de verlate trein, louter droge spijkerbroeken. Lekker hoog en droog naar het werk.

#fijnedag!

Vandaag- Vrouwen

 Soms heb je dat. Dat er wel tien beelden tot verwondering leiden. Maar geen van alle tot een verhaal. 

Ik wacht mijn pakkans nog even af. Tot het volgende station. Wie weet welk wonder waarneembaar. 

Lucky me. 

Een drietal. Piep jonge meisjes. 12 at the most en dan klein uitgevallen. 

Hun gesprek al akelig volwassen. Over jongens. Over andere meisjes. 

Vrouwen, hoe jong ook, zijn uit te tekenen. Ze praten over het andere geslacht met een quasi nonchalance. Alsof de andere sexe hen niets doet. Enig doel van die geveinsde nonchalance is te kijken hoe de andere vrouwen reageren. Kan er gerekend worden op goedkeurend instemmend geknik van vriendinnen? Worden en sporen van lichte afgunst gesignaleerd? Is er sprake van aperte afwijzing? De vrouw slaat het op in haar systeem en onbewust bepaalt het haar volgende  encounter met sujet in kwestie.

Daarna zijn andere vrouwen, meisjes, aan de beurt. Waar in de bespreking van de andere sexe vrouwen zich als individu zien en spiegelen aan hun vriendinnen, vormen ze in de bespreking van hun soortgenoten een blok. Gezamenlijk vinden ze iets van andere vrouwen die elders zijn en dus niet mee kunnen doen aan het gesprek. Ook al lijken bij aanvang van de bespreking van 'ken jij...' de meningen over de vrouwspersoon te verschillen, zonder het echt te merken schuiven ze naar elkaar in hun beeldvorming. Om collectief het oordeel te vellen. 

Wat een fantastische wezens zijn het toch. Vrouwen. 

Vandaag- Happy

 Bij gebrek aan krant- hey, who still reeds paper- scroll ik door nu.nl. De regen gutst langs de ramen, ik ben op zoek naar wat zon. 

Nu heeft het niet. De line up is uitermate droef. Op 1 een "van de radar verdwenen" vliegtuig- lees neergestort met vele doden. Op 2 Staking cipiers in België- overleg levert niets op, ongeregeldheden in gevangenis nemen toe. Op 3 slaat het gevangenisvuur over naar Zwaag waar ze er de fik in gestoken hebben en er ontruimd moest worden. Op 4 een dode in Ecuador na zware aardbeving. 

Vijf wil ik niet lezen. Ik zoek goed nieuws. De goednieuwskrant.nl beveelt het artikel "10 thinks you need to give up to be happy" aan. Ook niet echt iets om heel super vrolijk van te worden. Goednieuws.com start de blog met een artikel hoe een strakkere huid te krijgen. Ook daar schuilt onvrede met het leven van alledag in. Waar is de Pharrell Williams onder het nieuws?

Slechts happynews.nl weet nieuws te brengen wat nieuws is én het positief te framen. De line up is bemoedigend: algen worden belangrijk onderdeel van nieuwe economie, India wil 5,4 miljard besteden aan nieuw bossen en de vraag naar uitzendkrachten groeit. Hiephiep!

Dan kijk ik naar de data van happynews. Meer dan 1 goed nieuwtje is er niet te vinden per dag, sterker nog, de laatste post is van 11 mei...

Terug bij nu.nl doe ik een dappere poging het nieuws door een roze bril te zien. Onmogelijk met neerstortende vliegtuigen, doden en gewonden. 

Ik weiger in misère te vervallen. Ik zal positief starten en afsluiten vandaag. Hopsakee, daar gaan we: Na regen komt zonneschijn!

#happyday

https://m.youtube.com/watch?v=y6Sxv-sUYtM

Vandaag- Fantast

 Tijdens mijn lange en korte fietstochten naar het werk heb ik de meest fantastische ervaringen opgedaan. Zo deed ik een 'wie is de snelste' met konijntjes, hielp ik slakken veilig oversteken en was ik match maker voor twee eenden die verlegen aan weerszijde van het pad naar elkaar stonden te kijken. Ik heb een rijke fantasie. Men noeme mij ook wel een fantast.

Sinds we een keer een vrolijk kikkertje in de tuin hebben gehad- vooruit het was een pad- zie ik elk door de natuur kunstig gedraaid donker blaadje ervoor aan. Inmiddels weet ik dat ik niet meer moet bukken om te kijken. Het blad op ons tuinpad springt niet weg. Dus loop ik erom heen. Erop stappen doe ik niet. Stel je voor dat toch...

Al vier dagen slinger ik om het grijze hoopje heen. Het is een blad. Toch? Gisteren scheen het licht net even wat anders en moest ik constateren dat het noch een blad, noch een pad is. Het is een dood vogeltje. 

De natuur is wreed. Niemand vreet het karkas op. Opa, de luiste poes uit de straat, verwaardigt zich niet eens om er als prooi mee thuis te komen. De hond van de overburen speelt met alles wat los en vast ligt maar niet met the dead bird. 

Ik laat hem ook vanochtend liggen. Vanmiddag komt de tuinman het gras helpen groeien. Ashes to ashes is de vogel misschien een geweldige fertilizer. Fantast. Ben benieuwd of ie er vanavond nog ligt.

Vandaag- Kleingeld

 Ik moet mijn ov opladen. De automaat is in gebruik door een knul met kleingeld. Ik vrees dat ik daarmee zijn hele bestaan samenvat. Knul met kleingeld.

Wanhopig probeert hij de ov automaat te snappen om een treinkaartje voor zijn vierdehands fiets te kopen. Bij gebrek aan groter geld gebruikt hij te kleine muntjes die steeds terugvallen in het bakje wisselgeld.

Tot twee keer toe kijkt hij onder zijn pet bozig naar mij als was ik schuldig aan het mislukken van zijn handelingen. Terwijl ik er in alle rust alleen maar sta. 

Wanneer hij eindelijk klaar is zie ik hem naar zijn vriendin lopen. Een meisje met een zeurderige stem, obese, in goedkope slechtzittende kleding, vette haren. Ze snauwt naar hem en klaagt naar de wereld. Die niet groter is dan het dorp waar ze woont. 

De Jamie Oliver in mij is wakker. Ik zou ze een training lezen en schrijven willen aanbieden, elke week drie keer met ze willen gaan sporten, tassen boodschappen vol groenten en recepten geven. En een bredere blik. Op een mooi leven dat begint met een mooie dag. 

Ik doe niets. Maar het doet me wel iets. 

#livelife #appreciatelife #havecompassion

Vandaag- Vrijdag de 13e

 De ochtend voelt als een schoolreisje. Het is prachtig weer, nog maar één dag dus dubbel van genieten, het is vrijdag, altijd lekker, met bovendien een lang weekend voor de deur, geen file, vrolijke mensen in gênante korte broeken, slippers en witte benen. Fabuleus!

WAT NOU VRIJDAG DE DERTIENDE!!!!!

#fijnweekend

#dinsdagweer

Vandaag- Here is not there

 

Vandaag naar Boxtel is synoniem voor waterschap de Dommel dat fiets ik wel even als vanouds. De here app vertelt me dat it's not there maar somewhere en ik fiets in the middle. Geen idee waarheen trap ik en trap ik door boerenvelden langs aspergevelden, voetbalvelden en rustplaatsen voor gesneu-velden. Ik vertrok in flexibele edoch kokerrok toch te strak net als fietsoncomfortabele sleehak. Vanavond ook nog terug dezelfde weg hoe lang ben ik dan nog onderweg, slecht idee zeg. 

Bedacht ik me vannacht. 

Ik ga met de auto. 

Vandaag- EBI

 Ik moet bekennen dat ik na gisteren mijn medereizigers in de trein toch anders bekijk. What you see is vaak niet what you get. En het zou niet de eerste trein zijn die vanaf station Vught vertrekt met moord op zijn geweten. 

Holleeder beraamde drie moorden vanuit de zwaar bewaakte gevangenis in Vught. Niet meer dan een telefoonnummer en een code was er voor nodig om het  moordspel in gang te zetten. Gelukkig bleek de medegevangene onwillig. En aangezien ze er maar met z'n vijven zitten, is de vervolgkeuze niet reuze. 

Als inwoner van Vught merk je doorgaans niks van de Extra Beveiligde Inrichting. Diep verscholen in de bossen is het onttrokken aan het dagelijks leven. Wanneer een verloren helikopter over het dorp trekt, is de running gag 'er zal er wel eentje ontsnapt zijn'. Helemaal gerust is de Vughtenaar er dan niet op, kinderen worden toch licht angstvallig van de straat geplukt. 

Ook ik ben vanaf vandaag extra waakzaam. Wat ruist daar door het struikgewas? En zit mijn medereiziger wel echt de sudoku uit de krant te maken of is het een doorgeefcode voor de volgende passagier? 

Je zou er bijna paranoia van worden. Rijp voor de EBI.  

Vandaag- Fiets

 

Hoewel ik aardig wat colles achter mijn naam heb staan, ben ik geen fietser. Einde relatie was synoniem voor einde fietsvakanties. Bizar hoe je je kunt verliezen in de hobby's van de ander, om jezelf daarna weer terug te vinden.

Vandaag ben ik met de auto op weg naar een workshop in een dorp. En dorp staat synoniem voor recreatief fietsen. Dat vele gradaties kent. Van de genieten-van-de-natuur-fietser, tot de je-lekker-een-bever-buitenmens-voelen-mountainbiker, tot de wind-door-je-kop-in-het-roze-wielrenner, tot de handig-in-de-trein-ik-neem-nog-even-wat-extra-ruimte-in-vouwfietser, tot de ik-heb-er-de-kracht-niet-voor-dus-smokkel-elektrische biker. Ik ben geen fan van allen. Vind ze in de regel onfatsoenlijk. Trottoir en fietspad overnemend, overdreven bellend, te laat of juist veel te vroeg, geen grip op eigen snelheid of opspattende modder. 

Net op het moment dat ik met mijn auto rechtsaf wil slaan richting eindbestemming, hoor ik een gil. En alleen maar omdat ik met open dak rijd. "Hé K*t! Kijk es uit oe doppe!" Onmiskenbaar Brabants. Alleen, waar komt het vandaan?

Ik steek mijn hoofd door het dak en voorwaar, daar ligt ze. In een onflatteuze houding, boze blik in de ogen, de mond vertrokken. Dat ziet er verschrikkelijk uit. 

Ik start de auto opnieuw en rij er met een grote boog omheen. Alle categorieën recreatie fietsers zijn erg, maar de ik ben gezond aerodynamisch en oh zo flexibele (NOT!!!!) ligfiets spant de kroon. Verschrikkelijk. 

Vandaag- Maandaggeklaag

 Het lag vanochtend op mijn lippen. Maar ik heb het ingeslikt. Want ik wilde niet zo'n Nederlander zijn. 

In een hempje met dun bloesje fiets ik zonder jas naar het station. Want ook al zei ik het niet, ik dacht het wel. Poeh. Wat is het benauwd in huis.

En Poeh. Wat was het warm vannacht in bed. En Man. Wat zongen de vogels hard al om vier uur. En Man. Wat was het vroeg licht. 

In de trein zucht het volk. 25 graden! Poeh. 

We zijn een vreselijk volk. Ik net zo vreselijk als de rest. Na vier dagen stevige zon, waar ik net als ongetwijfeld alle andere Nederlanders intensief van genoten heb, begint het maandag geklaag al weer. 

Poeh. Man.

Wat een heerlijke dag!

#Fijne werkdag. 

Vandaag- Zomer!

 Hannekeschrijft vandaag en morgen niet. Heb vier daagjes ZOMER!!!!!!!vakantie.

Vandaag- #4mei

Recent keek ik de npo dramaserie 'Land van Lubbers'. In 4 afleveringen werd de 12 jaar CDA heerschappij knap uit de doeken gedaan. Opzet was een college reeks met de oude Lubbers. Studenten stelden vragen, de kijker blikte in flashbacks terug in de tijd naar een jongere Ruud. Tijdens de laatste aflevering kwam ter sprake wat democratie eigenlijk is. "Jullie staan niet meer op Malieveld of Museumplein", beet de oude Lubbers de studenten toe. "Nergens meer voor of tegen." Als antwoord zwaaiden de studenten met hun mobieltjes. Het nieuwe Malieveld heet twitter. 

Ik ben een social media fan. Het verbindt me met mensen die ik uit het oog was verloren, het geeft me een podium om mijn verwondering te delen.

Afgelopen dagen toonde de social media generatie weer het effect van het medium. De hashtag #geen4meivoormij was trending. Een jonge meid legt in 140 tekens uit dat ze dodenherdenking overslaat in deze hypocriete samenleving waar moslimhaat mag groeien. Heel twitter en half Nederland vond er wat van. Zo'n groot effect had ze in haar eentje op het Malieveld niet kunnen bewerkstelligen. 

Tegelijkertijd toont het de bizariteit van het medium. Er worden verbanden gelegd in 140 tekens. Je hebt toch twee zinnen meer nodig voor een serieuze uitleg en argumentatie. Een dag lang is het trending en vandaag is het gewoon 4 mei. 

Met de hashtag #4mei. Wat je ook vindt, welke oorlog je ook herdenkt, een dag per jaar stil staan om nooit te vergeten lijkt me niet te veel gevraagd. Juist om ervoor te zorgen dat we vandaag de dag humaan zijn, worden, blijven.

Vandaag- Small talk

 Ik ben niet zo'n prater. Geen small talk prater. En al helemaal niet in de vroege ochtend trein. Spaar me de ach en wee en goh en nee.

Bij de fietsenstalling op het station zie ik mijn linksschuinoverbuurman. Type buur waar ik normaal slechts hallo mee wissel. En als we dan een keer tegelijkertijd op straat zijn, volgt small talk. Die ik uit mijn tenen moet trekken.

Ik voel een vlaag van paniek opkomen. Nooit eerder gezien hier! Hij heeft toch een auto! Is dit zijn nieuwe ritme! Moet ik nu elke ochtend verplicht met hem praten! 

Ik vertraag mijn pas zodat we niet samen de trap oplopen naar het perron. Verkorten van de contacttijd. Druk in mijn telefoon kijken. Stel hij kijkt om en zegt hallo, dan verbaasd doen. 

Hij pakt de tweede trap. Naar de overkant. Phew. 

Vanaf mijn kant van het station kijk ik naar het tegenoverliggende perron. Daar komt hij aangelopen. Ik sta klaar om terloops hi te zwaaien. Ik zoek zijn ogen. Lafaard, met twee sporen ertussen durf ik wel. 

Hij kijkt me verbaasd aan. Het is mijn linksschuinoverbuurman niet. 

Vandaag- Levensloop

 Het is stil in de trein. Meivakantie. Mijn gedachten gaan terug naar het weekend. 

Dit weekend ben ik extra ver gaan hardlopen. Langs het Drongelens kanaal ren ik het lekkerst. Het waaide. Soms had ik de wind in de rug, dan weer moest ik er tegen in. Een wolk voor de zon deed me rillen, even later deed ik een jasje uit. Ik groette elke hardloper die ik tegen kwam en ze groetten mij allen terug. Het teken van herkenning, halverwege het rondje is terug even ver als doorzetten.

Ik dacht na over mensen die mij in het verleden dierbaar waren. Vrienden, ex partners, collega's. Je verliest elkaar uit het oog. Via Facebook blijft er iets van contact maar het heet niet voor niets face book. Wie toont er zijn ware gezicht en zelf bij non fictie wordt een boek stevig geredigeerd. 

Onbewust heb ik altijd gedacht dat het al die mensen vergaat zoals het mij vergaat in het leven. Soms tegenwind. Soms voor de wind. Een jas uitdoen omdat het even wat minder gaat. Dan weer blozend in welzijn. Op mijn slechte dagen denk ik dat het anderen duizend keer beter vergaat dan mij. Dat zij nooit stress in werk, relatie kennen. Altijd gelukkig zijn, altijd op vakantie. Een hoofdzonde. Jaloezie. 

Dit weekend leerde ik weer eens dat ik de levensloop van die anderen, die eens vrienden, partners en collega's waren, niet ken. Dat het meer dan naïef is om te denken dat iedereen ongeveer leeft zoals ik. Dat sommigen meer dan ups en downs hebben. Dat ze hun leven niet meer in de hand hebben. Of er zelfs voor kiezen er helemaal mee te stoppen. 

Dit weekend ben ik extra lang gaan hardlopen. Ik had meer dan genoeg om over na te denken.