Vandaag- Vrouwen

 Soms heb je dat. Dat er wel tien beelden tot verwondering leiden. Maar geen van alle tot een verhaal. 

Ik wacht mijn pakkans nog even af. Tot het volgende station. Wie weet welk wonder waarneembaar. 

Lucky me. 

Een drietal. Piep jonge meisjes. 12 at the most en dan klein uitgevallen. 

Hun gesprek al akelig volwassen. Over jongens. Over andere meisjes. 

Vrouwen, hoe jong ook, zijn uit te tekenen. Ze praten over het andere geslacht met een quasi nonchalance. Alsof de andere sexe hen niets doet. Enig doel van die geveinsde nonchalance is te kijken hoe de andere vrouwen reageren. Kan er gerekend worden op goedkeurend instemmend geknik van vriendinnen? Worden en sporen van lichte afgunst gesignaleerd? Is er sprake van aperte afwijzing? De vrouw slaat het op in haar systeem en onbewust bepaalt het haar volgende  encounter met sujet in kwestie.

Daarna zijn andere vrouwen, meisjes, aan de beurt. Waar in de bespreking van de andere sexe vrouwen zich als individu zien en spiegelen aan hun vriendinnen, vormen ze in de bespreking van hun soortgenoten een blok. Gezamenlijk vinden ze iets van andere vrouwen die elders zijn en dus niet mee kunnen doen aan het gesprek. Ook al lijken bij aanvang van de bespreking van 'ken jij...' de meningen over de vrouwspersoon te verschillen, zonder het echt te merken schuiven ze naar elkaar in hun beeldvorming. Om collectief het oordeel te vellen. 

Wat een fantastische wezens zijn het toch. Vrouwen.