Vandaag- Small talk

 Ik ben niet zo'n prater. Geen small talk prater. En al helemaal niet in de vroege ochtend trein. Spaar me de ach en wee en goh en nee.

Bij de fietsenstalling op het station zie ik mijn linksschuinoverbuurman. Type buur waar ik normaal slechts hallo mee wissel. En als we dan een keer tegelijkertijd op straat zijn, volgt small talk. Die ik uit mijn tenen moet trekken.

Ik voel een vlaag van paniek opkomen. Nooit eerder gezien hier! Hij heeft toch een auto! Is dit zijn nieuwe ritme! Moet ik nu elke ochtend verplicht met hem praten! 

Ik vertraag mijn pas zodat we niet samen de trap oplopen naar het perron. Verkorten van de contacttijd. Druk in mijn telefoon kijken. Stel hij kijkt om en zegt hallo, dan verbaasd doen. 

Hij pakt de tweede trap. Naar de overkant. Phew. 

Vanaf mijn kant van het station kijk ik naar het tegenoverliggende perron. Daar komt hij aangelopen. Ik sta klaar om terloops hi te zwaaien. Ik zoek zijn ogen. Lafaard, met twee sporen ertussen durf ik wel. 

Hij kijkt me verbaasd aan. Het is mijn linksschuinoverbuurman niet.