Vandaag- Levensloop

 Het is stil in de trein. Meivakantie. Mijn gedachten gaan terug naar het weekend. 

Dit weekend ben ik extra ver gaan hardlopen. Langs het Drongelens kanaal ren ik het lekkerst. Het waaide. Soms had ik de wind in de rug, dan weer moest ik er tegen in. Een wolk voor de zon deed me rillen, even later deed ik een jasje uit. Ik groette elke hardloper die ik tegen kwam en ze groetten mij allen terug. Het teken van herkenning, halverwege het rondje is terug even ver als doorzetten.

Ik dacht na over mensen die mij in het verleden dierbaar waren. Vrienden, ex partners, collega's. Je verliest elkaar uit het oog. Via Facebook blijft er iets van contact maar het heet niet voor niets face book. Wie toont er zijn ware gezicht en zelf bij non fictie wordt een boek stevig geredigeerd. 

Onbewust heb ik altijd gedacht dat het al die mensen vergaat zoals het mij vergaat in het leven. Soms tegenwind. Soms voor de wind. Een jas uitdoen omdat het even wat minder gaat. Dan weer blozend in welzijn. Op mijn slechte dagen denk ik dat het anderen duizend keer beter vergaat dan mij. Dat zij nooit stress in werk, relatie kennen. Altijd gelukkig zijn, altijd op vakantie. Een hoofdzonde. Jaloezie. 

Dit weekend leerde ik weer eens dat ik de levensloop van die anderen, die eens vrienden, partners en collega's waren, niet ken. Dat het meer dan naïef is om te denken dat iedereen ongeveer leeft zoals ik. Dat sommigen meer dan ups en downs hebben. Dat ze hun leven niet meer in de hand hebben. Of er zelfs voor kiezen er helemaal mee te stoppen. 

Dit weekend ben ik extra lang gaan hardlopen. Ik had meer dan genoeg om over na te denken.