Vandaag- Geblokt

 Het is knots vroeg, het perron nog knots leeg en bij het instappen staat er een knots van een blok voor mijn neus. Ik kan er niet langs. Ik kan er niet overheen. Niet onderdoor. Niet doorheen. 

En het staat er al sinds zondagavond. 

Zondag startte ik met een cursus column schrijven. Eigenlijk weet ik niet meer waarom. Ik hoopte iets nieuws te horen. Iets te leren. In twee uur werd de cursisten (altijd een groteske afspiegeling van de samenleving, mijzelf inclusief) de essentie van column schrijven verteld. De rest van de cursus gaat online, columnpje schrijven, mailen en het rode potlood van de meester erover heen. 

Ik hoorde niks nieuws. Ik leerde niks nieuws: Schrijven is schrappen. Elk woord moet functioneel zijn. Het onderwerp van je column moet interessant zijn voor je lezer én jou emotioneel bezig houden, anders raak je niet. Je titel moet uitdagen tot lezen, dus nooit slechts een woord. Je column mag maar over één onderwerp gaan, nooit meer, dat is alleen aan Youp van 't Hek voorbehouden, en je column mag nooit, maar dan ook nooit, gaan over een writer's block. 

Ik ken al deze regels. En zoals een eigenwijs blogger betaamd, had ik ze ergens in een hoekje gelegd, daar waar ik niet elke dag bij het instappen van de trein mijn tenen tegen ze zou stoten. Tot zondag.

De afgelopen dagen deden pijn. Want bij elke letter die ik schreef dacht ik, nee dit mag niet, nee dit is niet functioneel, nee ik boor een nieuw onderwerp aan, nee die titel is te kort, nee, nee, nee, schrap, schrap, schrap.

 

Ik geef mezelf nog twee dagen. Om het blok af te breken. Misschien moet ik gewoon die eerste opdracht-column maar gaan schrijven. Volgens alle regels. Lost het zich dan magischerwijs op, voel ik opnieuw de vrijheid van free writing, van mijn interne regels. En heb ik misschien stiekem toch meer geleerd dan ik dacht. 

#zelfvertrouwen #undo