Vandaag- Bloem

Ik las dat vluchtelingen vrouwen op het station in Berlijn een bloem aanbieden. Om afstand te nemen van Keulen. Het is belevingscommunicatie in de puurste zin van het woord. Het prikkelt de zintuigen, is persoonlijk, authentiek en memorabel. Ik vind het bovendien een mooie geste, hartverwarmend.

Toch knaagt er iets aan me als ik het lees. Noch het christelijke geloof, noch de islam is van mening dat je de zonden van een ander kunt overnemen. Geldzonden wel, maar zedelijke zonden niet. In de islam spreekt men van een zwarte stip op het zuivere hart die wordt aangebracht door het begaan van een zonde. Je raadt het al, te veel zonden begaan en het hart is pikzwart.

Het uitdelen van de bloemen voelt bijna alsof de goede vluchteling de zonde van de kwade wil overnemen. Om daarmee zijn eigen indirect besmette blazoen te reinigen. De schaduw van de zwarte stip die wij bij hem zouden kunnen denken te waarnemen, bij voorbaat al weg te poetsen. Ik snap die behoefte. Ieder mens zou op zijn eigen merite beoordeeld moeten worden. Toch scheren we vaak over een kam, omdat we nu eenmaal niet ieder mens persoonlijk kunnen leren kennen. En welke we persoonlijker leren kennen, zijn vaak degene die wegens misstanden en zonden in het nieuws komen. We weten meer van Bin Laden en de terroristen van de aanslag in Parijs, dan van de willekeurige vluchteling in het AZC om de hoek.

Misschien moet ik stoppen met knagen. Geven de bloemen zij die zonder zonden zijn een gezicht. En dat is een groot goed.