Vandaag- Bircher

Ik voel mij als een auto die een nacht alleen buiten in de vrieskou heeft gestaan.

Met niemand in huis om samen mee te ontbijten besloot ik buitenshuis de belangrijkste maaltijd van de dag te nuttigen. In de trein. Ik had het mensen eerder zien doen. Koffie drinkend uit niet-warmhoudbekers, boterhammen eten uit schreeuwerige broodtrommels waar de kinderen zijn uitgegroeid en yoghurt lepelen uit in enthousiasme aangeschafte tupperwarepartybakjes die nergens anders goed voor zijn.

We moesten naar Maleisië reizen om de Zwitserse Bircher Muesli te ontdekken. In de buitenlucht uitkijkend over de Adaman Zee lepelden we ons eerste bordje weg. Havermout een nacht in welke melk dan ook geweekt (rijst, soja, amandel) met een gesneden appeltje, handje noten, wat citroensap en afgetopt met twee lepels kwark of yoghurt en wat honing. Elk ander restje fruit mag er ook in. Het leven was mooi. Ik stelde mij vandaag voor dat mijn bakje kwark precies dat was.

Het wilde niet. Ontbijten in de trein. Ik realiseerde me dat mijn ontbijt onderdeel is van mijn dagelijkse rituelen, mijn routine. Het aan de eettafel zittend met havermoutpap met fruit en een kopje koffie tegenover mijn geliefde de dag starten, doet mijn dag starten. In een trein met vreemden biedt zelfs de fantasie van de Bircher Muesli onvoldoende compensatie.

Ik voel mij als een auto die een nacht alleen buiten in de vrieskou heeft gestaan. Ik wil niet starten.
‪
#‎Maandagweer‬.