Vandaag- Vagabondieren zu lassen

Het is als de roze olifant waar je niet aan mag denken. En dus denk je aan de roze olifant. Aan elk aspect van hem, inclusief het bizarre feit dat hij roze is. 1 januari verviel het auteursrecht voor Mein Kampf. En zat Duitsland met een grote roze olifant midden in de kamer.

De Duitse deelstaat Beieren, aan wie de geallieerden het auteursrecht hadden overgedragen, koos ervoor Mein Kampf opnieuw uit te brengen. Nu als wetenschappelijke uitgave. 3700 voetnoten moeten ervoor zorgen dat de klinkklare onzin die erin staat ook als zodanig wordt beleefd. In Nederland is het boek verboden. Via Duitse websites is het te bestellen. De Joodse vertegenwoordiging vindt dat het met voetnoten als tegengif kan dienen.

Ik zat me al weer op te winden. Over zoveel tegenstrijdige, politiek correcte prietpraat. Zes jaar heeft men aan de voetnoten gewerkt. Zes jaar! Zoveel eer verdient dit boek niet. Zes jaar wetenschappelijk werk had ook kunnen zitten in oplossingen zoeken voor de verdeling, de vervreemding, tussen vluchtelingen, autochtonen, allochtonen. Tussen mensen.

En toen hoorde ik een van de Duitse wetenschappers, in dat hoge Hoogduits zeggen: "Es ist undenkbar dieses Buch einfach vagabondieren zu lassen". Vagabondieren zu lassen. Prachtig. Saved by the words.

Vooruit dan. Zes jaar geleden in ieder geval alert genoeg om 1 januari 2016 tijdig te zien aankomen. Is dit een manier om te voorkomen dat het boek als een vagabond dwars door alle maatschappelijke geledingen gaat en aansluiting vindt.

Stel voor dat de Duitse wetenschap zich nu weer gaat richten op echt maatschappelijke vraagstukken.