Vandaag- Potteriaans

Het voelt potteriaans. Een wereld die zich afspeelt in een tijdelijke stad, waar even anderen de baas zijn, andere gewoontes het ritme bepalen en andere mores usance zijn. Er is gefeest, tot in de vroege ochtend. Je weet het zonder er ook maar iets van te zien. Die wereld weet dat ze geen sporen achter moet laten. Dat het vijf dagen mag duren, de sage, dat het zich afspeelt ergens tussen het moment dat de zon opkomt en ver nadat die weer is onder gegaan. Even helemaal wel of juist vooral niet jezelf zijn, is het adagium.

Ook ik ben vandaag vrij. Het voelt stiller op straat. De stilte staat in schril contrast tot het harmonieorkest op elke straathoek, tot de wereld die slechts enkele uren geleden nog het ritme bepaalde. Tussen 6 en 8 in de ochtend geniet ik van een bizarre, onwerkelijke stilte.

Ik kijk naar buiten en weet dat de zon en maan pogingen gaan doen de katers te verleiden. Zonder resultaat. Zij slapen hun roes uit. Dan zwalkt een verloren kiel met pruik mijn straat in. Ik zwaai met mijn stok en tover hem weg, terug naar Oeteldonk, Lampegat of Jocus Riek.

Heel even nog is het hier zoals het 360 dagen is. Over een uur of wat neemt de gekte weer over. 3 down, 2 to go.