Vandaag- Zat

 
 

Ik zag hem aan de einder. De lucht, het water, ergens ertussenin zat hij.

Op zijn vissersboot zat hij, erop, niet erin.

Op zijn hurken zat hij zoals alleen kleine kinderen en Aziaten op hun hurken kunnen zitten. Op zijn hurken op zijn boot op zee zat hij vis te vangen.

Ik zag hem zitten. Bij het rijzen van de zon om zes uur 's ochtends was zijn dag op zijn boot op zijn hurken op zee gestart. En zijn dag zou niet eindigen voordat de zon ergens tussen de lucht en de zee zou verdwijnen. 

Dag in dag uit zat hij op zijn boot, zijn hurken, zijn zee. Zijn gezicht beschermd in een bivakmuts tegen de verzengende zon die weerkaatste op de golven. 

En vandaag zag ik hem niet meer zitten. Omdat hij het niet meer zag zitten. Hij had zijn hurken aan de zee gegeven. Hij was het zat. 

Of...

Is het vandaag gewoon zondag. Rustdag.

Zit hij op zijn hurken bij zijn gezin de visvangst op te BBQen.

#fantasie #loopje #waarheid

#fijnezondag

Vandaag- Color me beautiful

 

OMG. Ga ik het hardop zeggen? Durf ik?

WTF. Ik zit weet ik hoeveel duizend kilometers verderop. 

Ik ben aan het kleuren. Voor volwassenen. 

Really? Really. 

Tuttig? You think? Maximaal tuttig. 

Nuffig. Zeer. 

Suffig. Ook. 

Truttig zelfs. 

Maar op vakantie, waarin het enige wat je te doen hebt niets is, en daar heb je dan ook nog heel de dag de tijd voor, is het een waanzinnig heerlijke tuttige, truttige, nuffige bezigheid. Zelfs met maar vijf kleurtjes in je stiftenset.

#vakantieaanrader #weekendtip

Quizvraag: wat is de vijfde kleur in mijn stiftenset die op de foto ontbreekt? #Bruynzeelbrein

Vandaag- Meneer en mevrouw Chang

 

Of je nou op camping De Paal in Brabant of op de Kennemer duincamping Bakkum staat, of je nou in Tirol of Thailand bent, ze zijn er altijd. Meneer en mevrouw Chang. Of Heineken. 

Het zijn de drinkers van ochtendbier. Je ziet het niet aan ze af. Het is geen verlopen volk. Zij is meestal in keurige kledij, goed gekapt, sieraadje om. Hij draagt een polo. Of een overhemd met korte mouw. 

Je zou een high morning tea bij ze bevroeden. En vooruit, als het dan rond het middaguur is, de good old sherry. Maar nee. Het is nog geen tien uur. En de halve liter staat op tafel. Elk. Een. Halve. Liter. !.

Ik zit nog aan het ontbijt en observeer het stel. Ze zitten te genieten. De zon schijnt, de wind blaast zacht, in de schaduw vinden ze dubbele verkoeling. 

Ik denk dat ze het thuis niet doen. Dat het puur een vakantie verwennerijtje is. Ik zie ze niet na het zaterdagse boodschappen doen, tuin onderhoud of was vouwen elkaar aankijken, knikken en een blikje schultenbrauer open trekken. Maar op vakantie mag het wel. 

Afhankelijk van hoelang ze elkaar kennen gaat de bestelling gepaard met verontschuldigingen. "Het is al zo warm, even een slok ter verkoeling". Na drie vakanties ochtendbier is dat niet meer nodig. Weten ze van elkaar wat ze lekker vinden. 

Ik bestel nog een rondje koffie en vraag de ober of hij ook meneer en mevrouw Chang op een rondje wil trakteren. Ik zie ze hun hoofd nee schudden -just half a liter a holiday keeps the anguish away- en hun glas naar me heffen. 

#fijnedag

Vandaag- Lees ik

 

Op mijn werk- ja het kost me altijd enkele dagen om los te komen- vertelt een docent in een filmpje voor aankomende studenten hoe als je van technology houdt, de TU Eindhoven een snoepwinkel is waar het vrij grabbelen is.

Aangekomen in ons hotel, koffers uitgepakt, geld gepind, omgeving snel gescand, is het tijd voor dat ene goede boek wat ik bewaard had speciaal voor de vakantie. Na drie pagina's leg ik het weg. Nee, het is tijd voor de bijlage van de zaterdagkrant. Lekker in alle rust artikelen lezen die ik normaal zou overslaan. Na een artikel sta ik op en grijp een van de vrouwenbladen die ik gekocht heb voor vertrek. Heerlijk needless to know artikelen lezen. Ik blader wat en open dan in iBooks een non fictie e book over Chinese wijsheid. 

Als je van lezen houdt is de eerste vakantiedag als een snoepwinkel.  

In alle rusteloosheid valt mijn oog op een zinnetje in het non fictie boek. Ik zit nog bij het voorwoord, kort als mijn concentratiespanne is. En ik lees: 'Als je de ideeën in deze teksten serieus neemt, zullen ze je leven veranderen.'

Ik ben geen secret gelover, geen succer voor  het ware woord. Maar ben wel een lezer. En ik weet dat elk boek, elke tekst, of het nu een Chinese wijsheid of een Harlan Coben of een Vogue artikel is, je verandert. Het zet je aan het denken, geeft het je iets mee om op te kauwen. Misschien kortstondig als een hete peper, of langdurig als pruimtabak. Misschien kots je het uit, misschien doet het je verlangen naar meer. Maar in alle gevallen laat het woord een smaakje na. 

Kauw daar maar even op. En lees ze.

Vandaag- Geeuw

Uitslapen. Wie nog weet hoe het moet, mag het zeggen. 

Ik leef zonder wekker. Word wakker op een inwendige klok die in de regel 7 minuten te vroeg voelt. Ik leef eigenlijk ook zonder horloge of andere vorm van tijdsaanduiding. Kan in een dag tien keer op mijn I phone kijken zonder de tijd te registreren. Omdat ik leef op mijn gevoel van tijd. En dat is akelig accuraat.

Ik schrijf 'akelig' maar het schijnt een goed teken te zijn. Een juiste inwendige klok betekent dat de dementie nog ver van me is. Het zal wel. Ik vergeet namen, gebeurtenissen en mensen in hun geheel. Vorige week klampte ik me op een netwerk borrel aan een vrouw vast in de hoop dat ik zou worden opgenomen in haar gesprek- ik kende niemand- toen na een halfuur small talk bleek dat we elkaar eerder ontmoet hadden. We kweten het beiden aan 'out of context' maar het was onverminderd gênant. Mensen vergeten is niet alleen bezwaarlijk, het lijkt me ook een stevige dementiedetectie.

Het is maandagochtend. Mijn inwendige klok klopt. Zes uur acht. Over zeven minuten zou de wekker zijn gegaan. Ware het geen vakantie geweest...

#goedemorgen #welterusten

Vandaag- Messy

 

Ik zal er maar helder over zijn. It's gonna be messy. 

Nu is het dat toch al in de wereld, met Trump die zijn democratische rivaal Clinton graag voor het vuurpeloton ziet en tegelijkertijd zijn eigen Republikeinse stemmers in 1998 uitmaakte voor "the dumbest group of voters in the country. They believe anything on Fox News. I could lie and they'd still eat it up." 

De baas van datzelfde Fox News moet opstappen wegens seksuele intimidatie. De 76 jarige wordt door 50 jarige vrouwen beschuldigd van het maken van seksuele avances en vunzige opmerkingen. De oude viespeuk wordt ad interim vervangen door 85 (!) jarige Rupert Murdoch. Toch ook geen onbeschreven blad met zijn omkoop- en afluisterpraktijken.

Ondertussen is Erdogan unstoppable in zijn zuiveringspraktijken waarbij hij volgens UN Watch meer dan 1500 universiteitsdecanen, 2700 rechters, 21000 docenten, 8000 politieagenten, 15000 onderwijzend personeel, en de lijst gaat maar door, uit hun functie heeft ontslagen. 

De rest van de rommel op deze aardkloot laat ik even onbesproken. Het is vrijdag, na vandaag heeft heel schoolgaand Nederland vakantie, laat er ergens een sprankje vrolijkheid zijn.

Mijn messyness bestaat eruit dat ik de komende drie weken niet forens, soms in een andere tijdzone zit en niet werk. Wie weet wat er langskomt in mijn hoofd. Als er al iets langskomt. 🙃

Hannekeschrijft de komende drie weken misschien elke dag, misschien een enkele dag, heel vroeg, of heel laat, heel kort of heel lang. Of misschien niet. It may be a bit messy. Maar het zal een happy mess zijn. Met minimaal een sprankje vrolijkheid per dag. Vakantie! 

Happy messy summer. 

Vandaag - Allah forbid

 

Ik spreek geen Turks. En ik weet dat journalisten in de regel niet vies zijn van wat sensatie. Maar zoveel gekleurde vertalingen of aperte vertaal fouten zullen er toch niet een artikel zitten..

Uit slechts één artikel haal ik de volgende weerzinwekkende woorden en zinnen:

-zuiveringsoperatie

-de komende arrestaties gaan ons veel namen opleveren  

-het virus uitbannen

-heksenjacht

-bij de wortel uitgraven

-zodat niemand het lef heeft het gezegende volk te verraden

-academici zijn tot nader order verboden het land te verlaten. 

Daar maak je zelf met een uitstekende vertaling door de meest objectieve journalist geen mooi, positief verhaal van. 

Dat neigt toch sterk naar een verbeten, hoge, licht overslaande, schreeuwerige stem met een gestrekte arm en een dun snorretje. Back to the thirties. God forbid. Of in dit geval Allah forbid. 

Vandaag- Hot!

 

Nog thuis, de werkplek van bestemming vandaag is op fietsafstand, hoor ik het piepje van mijn telefoon gaan. Een braaf piepje. 

"Excuse me darling, I have a hot message for you." Een zwoele vrouwenstem galmde gisteravond door de zwetende treincoupe. 

Je hoort het vaak, ouders die hun laptop opstarten en midden in een interactieve aflevering van Dora of Lego Masters of Spinjitzu belanden. Dit lijkt ook zo'n gevalletje, maar dan wat meer volwassen speelgoed. Man- of vrouwlief (laten we niet biased en roomser dan de paus doen) is vergeten de seksueel prikkelende site weg te klikken. 

Op het moment dat de hele coupe zichzelf weer onder controle had, want statistisch weten dat vier op de tien vrouwen en tien van de tien mannen porno kijken, is nog wat anders dan ernaast zitten in een volle trein, galmde de stem met dezelfde boodschap nog een keer. En nog een keer. 

Een beltoon. Die je vrijwillig kunt instellen! 

Beltonen zeggen verrassend veel over mensen. Je ontdekt opeens de voorliefde voor klassieke of juist hardrock muziek door de keuze voor AC/DC of Brussels Philharmonic. Of onverwachte humor door het gebruik van grappige zinnetjes als beltoon. 

Ik ben voor hoor. Een beltoon waar je vrolijk van wordt. Die treurige piepjes bij een whatsapp of sms bericht maken de wereld niet leuker. Maar in dit concrete geval zou ik me toch nog eens achter de oren krabben. AC/DC per ongeluk door een volle vergaderzaal laten schallen is toch net wat anders dan een hete stem met: "excuse me darling, I have a hot message for you" 😉

#hot #30plus

Vandaag- Het wordt niet warm

 

Hè heerlijk. Een narrig echtpaar in het viertje met me. De trein is rumoerig, ramen staan open om de trein wat lucht te geven, tieners praten hard en opgewonden, vakantie, zon, vrijheid. Geen vuiltje aan hun lucht. 

Manlief zit op zijn mobiel teletekst te lezen. Zij is verstoken is van een eigen exemplaar. Een mobiel is wel genoeg, zal hij hebben geoordeeld. Dan zijn 'we' altijd bereikbaar. In haar poging tot een gesprek blaft hij haar toe dat hij er niks van verstaat. En is weer terug in zijn mobiel. Zij zucht, kijkt hem nadrukkelijk aan, zucht nog een keer, kijkt nog een keer, om ten slotte demonstratief haar hoofd van hem af te wenden. Het gaat volledig aan hem voorbij. Ik gok dat ze dit soort taferelen al een jaar of 40 opvoeren. Zonder het te beseffen. 

Het is zo'n stel dat je zou gunnen om weer eens de foto's van vroeger te pakken. Hen te laten zien hoe verliefd ze toen naar elkaar keken. Het is zo'n stel dat je een surprise weekendje weg zou gunnen. Met een mooi diner in een zonnige tuin ze weer laten ontdekken dat wat eens leuk was aan de ander, er nu nog steeds is. Als je maar even zoekt. Of goed kijkt. Ik zou hem in zijn zij willen porren en zeggen "kijk eens naar je vrouw met wat warmte." En ik zou haar tegen gaat voet willen schoppen: "lach eens naar je man met wat warmte."

Maar hij kijkt boos en zij kijkt weg. Het wordt niet warm vandaag.

#30graden #lovelyday

Vandaag- Teller

 Er is een website die de wereld probeert bij te houden. In cijfers wordt weergegeven hoe we er jaarlijks voorstaan. Hoeveel obesitas er is, hoeveel sigaretten er worden gerookt per jaar. Hoeveel dagen nog tot de olie op is, hoeveel auto's er worden geproduceerd dit jaar. Hoeveel tweets er verstuurd worden per dag en hoeveel boeken geproduceerd. Hoeveel mensen er geboren worden. En hoeveel er sterven.

Het zijn metertjes die draaien. Sommige op volle toeren, het aantal sigaretten per dag gaat sneller dan mijn oog kan waarnemen. Anderen gaan langzaam, we verliezen niet elke seconde een hectare aan bos op de wereld. Gelukkig maar. 

Ik kijk er regelmatig op. De snelheid van de cijfers fascineert me, het is mijn visualisatie van hoe groot de wereld is.

Wanneer er weer een vreselijke aanslag is gepleegd, zoals vorige week in Nice, gevolgd door vele doden bij de coup poging in Turkije, stel ik me voor dat de meter niet doortikt maar overslaat. Plop. Van de ene op de andere seconde 80 doden erbij. Of gewoon op zwart gaat, omdat het aantallen zijn die niet bij te houden zijn. 

Ik weet dat het zo niet werkt. Dat het berekende cijfers zijn, gebaseerd op statistieken. Misschien is het ook maar goed dat de meter niet opeens 80 doden vooruit springt. Zoals elk geboorte gemarkeerd wordt, zo verdient ook elke overledene een eigen plaatsje in de telling. Een moment, hoe kort misschien ook, om stil bij te staan. 

Omdat elk leven telt.

http://www.worldometers.info

Vandaag- Banana

 

Stampend vol. De trein van 6.30 uur. Op vrijdag! What the hell is going on? 

Veel koffers en rugzakken. Op weg naar vakantie. Vliegveld Eindhoven. 

Vakantie. We hebben er (bijna) altijd heel veel zin in van te voren, zijn ook (vaak) blij op de plaats bestemming, maar de reis...

Als ik niet beter zou weten vandaag zou ik denken dat mijn bepakte coupe gangers naar de slachtbank worden geleid. De gezichten staan op somber, de wallen zijn enorm, de ogen ogen vermoeid. Er wordt weinig gesproken, veel zorgwekkend uit het raam gestaard. Zijn we op tijd? Heb ik alles? Gaat de vlucht goed? Doen we er verstandig aan zo ver weg te gaan? Is het huis goed afgesloten? De bananen!! Heb ik de bananen wel of niet uit de fruitschaal gehaald? Dadelijk is mijn huis over drie weken een kampement voor fruitvliegjes!! Kunnen we nog terug?

Met mijn vriendelijkste glimlach knik ik naar de vrouw. Morgen ben je op je bestemming. Vandaag begint je vakantie. Geniet.

Vandaag- Twee treinen te vroeg

 

Terwijl ik normaal de trein aan de overkant van het perron zie aankomen en vertrekken, om vervolgens de intercity die aan mijn kant langs raast de rug toe te keren, denk ik altijd: ik ben twee treinen te vroeg. Waanzin dat wachten. 

Vandaag deed ik het anders. Per ongeluk. Mentaal al ingesteld op "ik neem een trein later" ging de havermout met blauwe bessen er zo snel in dat er geen reden leek om te vertragen. Maar voordat je dan ook echt weg bent, afwasmachine aanzetten, ramen dicht doen, oh ja afval buiten zet dag, schoenen, en waar is mijn telefoon. 

Mijn fietsroute loopt parallel aan het spoor plus spoorwegovergang. Hetzelfde spoor waar mijn sprintertje op langs komt. In het ergste geval zie ik hem voorbij komen, wetende dat ik te laat zal zijn om 50 meter verder bij het station in te stappen. 

Vandaag hoor ik de slagbomen dicht gaan. Die van de overkant komt langs terwijl ik nog op de fiets zit. De bomen blijven dicht voor de intercity aan mijn kant. Ik trap en trap en trap en ben 1 minuut voor mijn trein arriveert ingecheckt op het perron.

Met geen tijd om stil te staan denk ik: waanzinnig lekker, wachten. Morgen kom ik gewoon weer twee treinen te vroeg. 

Vandaag- Eitje

 Terwijl ik me druk maak over onze havist- Gaat hij over? Hoe krijgen we de flatline tot een leercurve ? (opwaarts voor alle duidelijkheid 🙃) Hoe komt er wat discipline in?- Constateer ik dat de rest van de wereld bezig is met het najagen van Pokemons. 

Ik kan niet anders dan onderkennen dat het briljant gedaan is. Pokemon nog een keer uitmelken, en toch echt weer anders dan met de kaartjes, de knuffels, de game boy, het bordspel en de tv serie van vroeger. 

Mijn werkplek schijnt een "gym" te zijn voor de Pokemon fans. Een battle moet gestreden worden, dus het is er druk. Terwijl de rest van de campus uitgestorven is. Ook in de trein is er een pre occupatie met de mobiel. Een jonge knul loopt blind achter zijn smartphone aan de coupe is, als een hond aan de lijn. 

Het zet je aan het denken. Deze Pokemon GO activiteit. Jongeren gaan met liefde opeens een extra blokje om en vinden boodschappen doen niet meer erg in de jacht op Pokemons. Sommigen rennen extra kilometers om zo hun Pokemon snel sterker te maken. 

Zou het niet een idee zijn voor onderwijs vernieuwing? Havisten aan het leren krijgen door kennis te verpakken in Pokemons op rare plekken? Waardoor ze discipline opbouwen (ze gaan door tot ze ze alle 150 gevonden hebben), the extra mile lopen, en hun leercurve through the roof gaat?

Als ze dat nu deze zomer doorvoeren, dan wordt 3 HAVO een (Pokemon) eitje. 

Vandaag- Ken ik jou

 

Kennen is context gebonden. Strict genomen is het natuurlijk onzin. Wat ik beweer. Je kent iemand, of je kent iemand niet. Bekende of onbekende. Daar zit geen uh-bekende of e-bekende tussen. Tenzij je kennen definieert als zielenroerselen kunnen lezen. Dan zijn er vele gradaties van kennen.

Ik sta op het station. Een trein eerder dan normaal en daarmee een ander publiek. En ik zie iemand die ik ken. Althans. We kennen elkaar van de sportschool. Hij traint er met alle gewichten die hij kan vinden. Ik heb al moeite met het gewicht van mijn eigen lijf. Hij praat tegen mijn geliefde daar en zegt uit beleefdheid dan "hoi" tegen mij. En ik "hoi" hem terug.

Ik ken hem in een tank top en een sportbroek. Hij kent mij met een knalrood zweethoofd en een versleten t shirt. Op de sportschool ben ik verre van mode bewust. 

Ik herken hem op het perron. Hij mij ook. Maar we kennen elkaar hier niet. Out of context. Dus zwijgen we. 

Vanavond, aan de gewichten, zeggen we weer hoi. 

Vandaag- Verlenging

Vandaag doe ik nog een dag alsof het weekend is. In de verlenging zit de winkans. Doe je mee? 

Vandaag- Vroeger of later

 

Morgen is het weekend. 

Vandaag klopt dat, vannacht was ik een nachtje te vroeg. Met opstaan een uurtje te laat. Telefoon vergeten op te laden. Mijn blog vertraagd. 

Ik vrees voor de rest van de dag. 

Te vroeg gaan drinken. Te laat gaan werken. Te vroeg uitstappen. Te laat instappen. Te vroeg de computer uitzetten. Te laat de telefoon opnemen. Te vroeg lachen. Te laat medelijden tonen. Te vroeg mijn instappers voor mijn hakken wisselen. Te laat mijn instappers voor mijn hakken wisselen. En zo kan ik nog wel een paar te vroegjes en te laatjes verzinnen. 

Ik laat je. Het is nog vroeg. 

Morgen is het weekend. #genietoptijd

Vandaag- In sun we trust?

 De mens is een grappig wezen. Stel je voor. 

Vanaf half mei is het al geweldig weer in dit land. Veel zon, met temperaturen die in mei rond de twintig graden schommelen, en in de zomermaanden juni en juli omhoog gaan naar rond de 25 C. Af en toe een uitschieter naar de achtentwintig. We eten, drinken en leven de avonden en weekenden buiten. We zijn een en al zomer. Op een reguliere donderdag waar in de ochtend schapenwolkjes zich langzaam laten wegdrijven door de zon en het 24 C belooft te worden, dragen we korte rokjes, t shirtjes en open schoenen. De jas, de shawl, de laars. Ze liggen al maanden in de kast. Niemand piekert op een dag als deze ze te voorschijn te toveren. 

Ik kijk naar de overkant van het perron. Ik moet mijn ogen half dicht knijpen, zo fel schijnt de zon. De passagiers staan te wachten op hun trein. In jassen, met shawls, kleine parapluutjes, dichte schoenen en een sporadisch kort rokje. We durven nog niet aan de zomer te geloven. En dat terwijl de schapen wolken zich laten verdrijven door de steeds feller groeiende zon en het vandaag 24 C belooft te worden...

Vandaag- Do not burn-out

 

Terwijl ik om 7.03 uur (!!) in de auto naar het werk zit en langs de verstilde natuur raas,  hoor ik op de radio een item over burn out bij vrouwelijke managers. Een gebied waar ze hoger scoren dan hun mannelijke counterparts. 

'Mannen zeggen makkelijker nee. Mannen kunnen beter aan zichzelf denken.' 

Met een management team van alleen maar vrouwen op een afdeling met veelal vrouwen is de burn out een thema wat mijn aandacht heeft. Vol interesse luister ik naar de tips van de wetenschappelijk onderzoekster. 

Leer ontspannen. Doe iets waar je energie van krijgt. Volg je hart.

Ze zijn waar. Natuurlijk zijn ze waar. Maar weten wat je moet doen is vaak het probleem niet. Het zit in het hoe. Hoe ontspant een overspannen mens? Hoe weet je wat je energie geeft als je geen energie hebt? En hoe volg je je hart dat zo hard klopt dat je er zenuwachtig van wordt?

Bij nader inzien is die vrouw gisteren in de trein lovenswaardig te noemen. Benijdenswaardig misschien wel. Stel ik mijn beeld over haar bij (gij zult niet oordelen 😊 tnx mom). Met zeven weken vakantie en als hobby koken en bakken doet die vrouw precies wat ze moet doen: ontspannen, energie tanken met leuke hobby's en haar hart volgen. Ik zeg chapeau! 

Vandaag- Vakantie

 

Natuurlijk gaat het dit seizoen in de trein over vakanties. Ik hoor hoe de weken worden afgeteld. "Nog twee en dan zitten we er. Hoe lang moet jij nog? Ik kan niet wachten." Zonder ze te horen weet ik dat ze er zijn. En zelfs als ze uitgesproken worden, luister ik er niet meer naar. Elk jaar zijn ze gelijk. Ik net zo erg als de rest. 

Maar het viertje achter me spant een kroon die zelfs groot zou zijn voor onze koningin.  Ik kan haar blikken of  blozen niet zien, maar ik gok dat ze geen spier vertrekt. "Vorig jaar heb ik dat niet meegemaakt. Toen had ik zeven weken vakantie. Dit jaar ga ik het ook niet zien. Ik ben straks weer zeven weken weg."

Ik val echt van mijn coupe stoel. Drie vind ik lekker. Vier vind ik ruim, vijf serieus veel, zes bizar maar zeven? Sorry. Dan heb je geen baan. Als je zeven weken weg kunt zijn, heb je geen baan. Dan doe je aan bezigheidstherapie.

Ze bevestigt mijn vermoeden met de rest van het gesprek. Onderwerp: taart. Je bent wat je zegt. Een taart is het. "Tortilla, daar maak ik de laatste tijd nogal eens wat mee. Nee dat is helemaal niet met blader deeg. Ui en knoflook. Aardappels kun je koken. En niet koken. Heel of in stukjes. Soms doe ik het een." 

Laat me raden. Soms het ander?😖

Deze vrouw heeft niet alleen geen baan, ze heeft ook nog eens geen leven. 

Ik ben toe aan vakantie. Haar vakantie.

Vandaag- Puber

 Er wordt veel geschreven over het puber brein. Over wat er nog niet ontwikkeld is daarbinnen. Over hoe het onderwijs zich zich moeten aanpassen aan de geest die pas laat in de ochtend ontwaakt. 

Zittend aan het ontbijt, kijkend naar twee, zittend in de trein, luisterend naar een handje vol, kan ik me toch niet aan de indruk onttrekken dat het brein zeer subjectief niet wakker of onvolgroeid is. 

Met elkaar in de trein hebben ze allemaal het hoogste woord. Overstemmen elkaar en de rest van de coupe. Ook om half 8 's ochtends. Aan het ontbijt gaat het piepje van een whatsapp en opeens zijn ze vingervlug en vol aandacht. 

Ik vind het nonsense dat gedoe over dat brein. 

Günter Berthold raadt ouders aan ook bij pubers omdenken toe te passen. Ze laten sudderen, met ze zwijgen en alle begrip hebben. Op maandagochtend- hey ook voor mij is het weekend weer voorbij- valt dat nog niet mee. 

Gelukkig is het morgen al dinsdag. 

Vandaag- Into the void

 

En dan is er die dag.

Waarvan ik wist dat hij zou komen.

Ik me er op de fiets nog geen zorgen over maakte.

Bij het inchecken de rust bewaarde.

Na het instappen nog even de tijd nam.

Een keer diep ademhalen. 

Twee keer mijn ogen de kost geven.

Drie keer mijn oren te luister leggen.

En het is niet dat ik veel gedronken heb gisteren.

En het is vast dat het statistisch een keer in de zoveel tijd voorkomt.

Dat er niets is. Void. Blank. Rien. Nichego. Nichts.

Dat er geen blog te loggen valt.

Misschien is het gewoon omdat het vrijdag is.

Ik wens je #fijnweekend #maandagweer