Verhuisd

De Ochtend Ritjuweeltjes van hannekeschrijft zijn verhuisd naar www.hannekeschrijft.com

Ik zie je graag daar!

Vandaag- Some things never change

 

Vier viertjes vol scholieren. Ze praten alle zestien. Tegelijkertijd. Luisteren alle zestien. Niet. Een kakofonie aan klanken. Alles komt langs. Trump. Mentale gezondheid. Wiskunde B. Black-outs. Hercules. Instagram. 

Ik probeer er iets van te bakken. Om te snappen hoe je zo in een trein kunt zitten en toch nog fris uit kunt stappen. 

Praten ze over Trump als de Hercules van onze tijd, making america great again door twaalf machtige daden uit te voeren, stuk voor stuk te zien via Instagram? 

Of 

Verontwaardigen ze zich over Trump als de mentaal niet helemaal gezonde die in black outs zich vergrijpt aan vrouwen en zelf niet doorheeft dat dat totaal onacceptabel is? 

Voerden de zestien scholieren wel samen één groot gesprek?  Luisterden ze stiekem wel naar elkaar? Is dit converseren anno 2016? 

Zit ik alleen nog met wiskunde B.

(Some thing never change. Daar zat ik op de middelbare school ook al mee. 😉)

#heheweekend

Vandaag- Seconds to none

 

Er is een hele industrie ingericht om ons te helpen in het moment te leven. Niet met je hoofd bij gisteren of volgende week, maar hier en nu. 

De trein aan de overkant van het perron is net vertrokken. Stond ik eerst nog naar een mensenmassa te kijken (ok, we are talkin' Vught here- een groep mensen), aanschouwde ik daarna door de raampjes de volstromende trein, is met het optrekken van de trein de verstilling daar.

Het moment is van hele korte duur. Enkele seconden hooguit. In de stilte vibreert nog een fractie van de drukte. De laatste die zijn fiets van het slot haalt. Die langzaam de trappen af loopt. 

Na enkele seconden, zelfs al wil de fiets niet open, is de luchttrilling verdwenen. Voelt het perron gewoon leeg. In leegte weerklinkt niets. 

De verstilling. Het ene moment op de dag waarin ik er in slaag om hier en nu te zijn. 

Nu die andere 86.390 seconden nog. 

Vandaag- All black

 

Poor powermanagement.

Zit ik gisteren nog aan iemand op het werk uit te leggen dat zeker voor de generatie na ons leven zonder smartphone ondenkbaar is, prijs ik mij gelukkig met een merk dat niet in de fik vliegt, heb ik vandaag geen spritz. Katsdood. Die telefoon. 

Het is de aloude reclame: "...of je stopt de stekker erin."

Vergeten. Poor powermanagement. 

Zonder smartphone geen ochtendritjuweeltje in de trein. Heb 'm net weer aan de praat voor 3 hele procenten... en weg viel ze.

Morgen weer opgeladen. 

Vandaag- Coming out

 

Enkele weken geleden was er gedoe over Amalia. De prinses zou duizenden euro's per dag gaan toucheren op het moment dat ze achttien wordt. De meningen waren verdeeld over hoe erg dat is. 

Met het Koningshuis als vertegenwoordiger van een moderne maatschappij zou ik denken dat het proportionaliteitsbeginsel opgeld zou moeten doen. Down geld in dit geval. Het kan wel ietsje minder.

Wat me meer schokte was het bericht dat haar vader geen belasting betaalt. Als zij al duizenden euro's per dag binnentikt, dan zal de hele familie wel niet onbemiddeld zijn. Over dat complete vermogen geen belasting betalen klinkt niet alleen Trumpiaans, maar ook behoorlijk ongehoorzaam.

Ik leer dat het een afspraak is. Een oude afspraak. Uit de tijd dat burgerlijke ongehoorzaamheid bestraft werd met galgje. En dan bedoel ik niet de papieren variant.

Onze premier is met een motie al eens aangesproken. Om de koning aan te spreken. Maar de MP heeft een aartje naar zijn landsvaartje en weigert de koning op het belastingmatje te roepen. 

Modern land? 2016? Koningin en premier van en voor alle Nederlanders? 

Het is vandaag coming out day. Geen mooier moment om eerlijk te worden naar jezelf en je omgeving, waarde Koning, beste MP.

#eerlijkduurthetlangst