Secundair

Of je primair of secundair reageert, schijnt gekoppeld te zijn aan het gegeven of je denkt in beelden of begrippen. Beelden zijn primair, begrippen secundair. Beeld-denken is non verbaal, instinctief, op gevoel. Beeld-denkers zien in een seconde 32 beelden, waar begrip-denkers slechts 2 tot 3 woorden vormen. Als je mocht kiezen wist je het wel. Slechts 5% van alle mensen reageert primair.

Paradoxaal genoeg is onze samenleving niet ingericht op secundaire reacties. Terugkomen in een vergadering op wat de vorige keer is besloten is not done, terwijl het merendeel van de deelnemers zonder twijfel na afloop van de vergadering pas wist wat ze wilden zeggen. Wanneer we een lezing aanhoren van een potentieel interessante spreker worden we geacht meteen te reageren, terwijl de meesten pas verdergaande gedachten zullen vormen op de weg naar huis.

Zo zat ik laatst in een lezing. Van een directeur van een gerenommeerd instituut. Voor mij een onbekende man. Waar het de vorm van een lezing betrof, deed hij eigenlijk alles goed. Hij had de powerpoints, prezi’s en andere visuele hulpstukken achterwege gelaten. Hij vertelde ogenschijnlijk ontspannen, uit de losse pols, zijn boodschap. Hij lardeerde deze met persoonlijke anekdotes. Gebruikte eenvoudige metaforen om zijn gedachtengoed kracht bij te zetten. Gaf bij het begin van de lezing aan hoe hij zijn verhaal opbouwde, wat er in de tweede helft zou zitten. Bood een aantal concrete punten waar de luisteraar in het toepassen van de boodschap zelf op moest letten.

Ik viel niet in slaap. Ik verloor niet de aandacht. Maar ik raakte gedurende zijn lezing niet geïnspireerd.

Inspiratie. Letterlijk inademing, het opzuigen van lucht in de mond. Bezield raken door iets. Of iemand. Mathilde Santing zingt er prachtig over.
Je noemde het inspiratie
Adem van de geest
Inspiratie
Maar wij zijn het steeds geweest

Mensen hebben de gave om elkaar te inspireren. Ik was bij die lezing om inspiratie op te doen, geraakt te worden, nieuwe lucht tot me te nemen. Het lukte niet. Ik heb me afgevraagd waarom niet. Ik denk dat ik het weet.

Het thema van de lezing was authenticiteit. Authentiek betekent echt, geloofwaardig, oorspronkelijk zijn. En daar ging het mis.

De spreker verwarde persoonlijk met authentiek. Hij vertelde zo veel, zulke intens persoonlijke zaken, dat ik me geneerde om ernaar te luisteren. Invulling geven aan authenticiteit betekent niet je hele hebben en houwen op tafel leggen. Het betekent niet uitgebreid vertellen over wat je is overkomen en waarom je bent zoals je bent.

Het betekent vooral trouw zijn aan jezelf en durven te leven naar je eigen talenten en kwaliteiten. Waarmee je jezelf onderscheidt van de ander en zo een bron van inspiratie kunt zijn.

Natuurlijk kun je stellen dat deze spreker trouw aan zichzelf was door zo open te zijn. Dat is wat hij wil zijn. Tegelijkertijd voelde het alsof hij al die verhalen over zijn eigen jeugd en zijn trauma’s al vele keren eerder in soortgelijke lezingen had afgedraaid. Het waren zinnetjes geworden. Trucjes bijna. En daarmee was elke vorm van oorspronkelijkheid voor mij ver te zoeken.

Secundair denk ik: Is het mogelijk dat het niet inspireren een bewuste keuze was van de spreker? Wat als hij inspeelt op onze secundaire reactie en daarmee in tweede instantie alsnog als inspiratiebron fungeert? Dat zou wel ongelofelijk oorspronkelijk en authentiek zijn!