Jeuk

De zware reistas verlichtte zijn leven/Op de Periferique op Zwarte Zaterdag/Papa? Ja? Zijn we er al?

Een vakantieverhaal in zes woorden. Kom er maar om. De Nightwriters Sixwordstory was nog geen etmaal oud en er waren al duizenden inzendingen. Ook ik heb me dagen geamuseerd op de fiets. Een verhaal verzinnen dat net niet op een hand te tellen is. Kom er maar om.

De sixwordstory komt van Hemingway. Die bedacht ooit: For sale: baby shoes. Never worn. De kunst van een goede sixwordstory is dat ie je aan het denken zet. Dat je er meerdere verhaallijnen in kunt ontdekken, afhankelijk van hoe je geest in elkaar zit. Wat is er met die baby gebeurd? Dood geboren? Verminkte voetjes? Of juist lichtvoetig: het kind was een jonge Imelda Marcos en groeide uit haar collectie voordat ze ze maar gedragen had?

Een verhaaltje waar je de hele dag over na kunt denken. Want dat is wat verhalen moeten doen. Ze moeten je onder de huid gaan zitten, jeuken bijna, je dwingen tot krabben, tot nadenken.

Het winnende verhaal van de sixwordstory (Hoeveel fooi hebben we nu gegeven?) laat zien hoe moeilijk het is. Zet het je aan het denken? Kun je er meerdere verhaallijnen in ontdekken? Prikkelt het je fantasie? De kritische reacties op internet waren niet van de lucht.

Ik heb weinig op met de discussie wat echte literatuur is. Literatuur is niet wetenschappelijk. Het aantal toegepaste stijlfiguren zegt iets over de kunde van de auteur, maar niet per se iets over het effect dat het boek teweeg brengt. Je hoeft geen moeilijke tangconstructies te hanteren om iemand in de tang te nemen en vast te houden. Om het boek een langer leven te geven dan het lezen alleen. Zes woorden of 600.000 zoals de Vijftig Tinten Grijs trilogie. Het maakt niet uit. Als ze maar blijven plakken na het omslaan van de laatste pagina.

Heel eerlijk weet ik niet of al die boeken dat wel doen. Of we niet uit gemakzucht lezen, de werkelijkheid ontvluchten in pagina’s met het etiket literatuur waar niet te veel nadenken voor nodig is.

De wereld verandert en daarmee ook dat wat wij willen consumeren. Waren wij vroeger dol op balkenbrij, verguisden we het enkele decennia later, nu serveren we het weer als delicatesse in sterrenrestaurants. Zou het met literatuur ook zo gaan? Zitten we in het tijdperk van het gemak? Het tijdperk waarin hersens kraken pijn doet, aangezien we het al zo zwaar hebben? Waarin sixwordstories niet meer dan grappige one liners zijn en boeken diagonaal net zo goed te begrijpen zijn als woord voor woord? Of komen er weer andere dagen waarin we er wel weer voor durven te kiezen? Voor elk woord wat er toe doet?

Wie zal het zeggen? Voorspellen is niet mijn vak. En ook voor hen waar dat wel voor geldt is het niet eenvoudig. Immers, de meteorologische zomer begint 1 juni. Of dat feit onderbouwd wordt met het bijbehorende weertype is de grote vraag. Hoe het ook zij, ik wens je een mooie zomer. En mocht je aan zee, op de camping of in de stad even anticyclisch gedrag willen vertonen, lees mijn verhalenbundel: Tot de dood ons scheidt. Zes korte verhalen. Bij het schrijven over elk woord nagedacht. Misschien doet het je jeuken. Zelfs krabben. Hopelijk zet het je aan tot denken.

https://sites.google.com/site/inkoppers/verhalenbundel-tot-de-dood-ons-scheidt