Blunder

“Wat was je grootste blunder op de middelbare school?” Vroegen twee brugpiepers-to-be mij laatst aan de ontbijttafel. Het was enkele dagen na de Open Dag die bezocht was. Ik glimlachte en probeerde de blunder zo klein mogelijk te houden. In mijn herinnering is de overstap van lagere naar middelbare school geen enorme, maar aan de snoetjes te zien weet ik dat herinneringen kunnen bedriegen. Het is het grote werk. Het is heftig.

Terwijl ik op mijn antwoord kauwde, keek ik naar buiten. Winter is in het land. Sneeuw heeft een magische uitwerking. Op mens en natuur.

Ik volg een cursus leiderschap. Ja, het is te leren. Onze cursusdagen vielen samen met de langste spits ooit en daarmee een schitterend wit landschap. Een van de opdrachten gedurende de trainingsdagen was om een wandeling te maken in de avond die viel. In aanstaande donkerte is het beter nadenken, is er minder afleiding. De sneeuw strooide roet in die aanname. Alles is lichter, spreekt meer en komt uit de achtergrond naar voren door de sneeuw die reflecteert. Elk takje presenteert zich los van de boom, elk dierenspoor leid je zichtbaar naar zijn wereld, de natuur bekent kleur. Misschien was de sneeuw daarmee stiekem een zegen, ook de leiders konden zichzelf zonder zaklamp zichtbaar maken.

Veel cursussen kenmerken zich door eigen jargon. Zo hoorde ik laatst een gesprek in de trein van een groep die onmiskenbaar op weg was naar een cursus. Ik moet bekennen dat het niet hielp dat de trein gestart was in Maastricht. Hun tongval maakte hun gesprek nog net een tandje irritanter.

"Wordt zij wel gespiegeld?" Gooide een van hen de coupe in, waarbij het laatste woord vervaarlijk zangerig omhoog schoot.

"Zij wordt zeker gespiegeld. De echte vraag is, laat ze het toe?" Was het antwoord uit een ander bankje.

"Zij laat niets toe. Zij houdt alles zo bij zichzelf, dat is het echte probleem. De vraag is, wie kan haar dat laten zien?"

Hadden ze super zweverig gesproken over hartezielen, chakra's en reiki praktijken, dan had ik het beter te pruimen gevonden. Dan is het zoals mannen over voetbal praten. Onnavolgbaar voor iemand die er niets mee heeft. Maar hun gesprek klonk bijna normaal. Bijna dacht je dat het gewoon een intelligente conversatie was. Bijna. Super irritant. Daarbij zat het subject niet in de coupe. Wanneer cursussen ertoe leiden dat je vooral over mensen gaat praten in plaats van met, is er iets grondig mis.

Ik keerde met mijn gedachten terug naar de ontbijttafel en richtte me tot de aanstaande brugklassers. De blunders chocomel knoeien over mijn witte broekpak (ja dat was hip in de jaren ’80…) en klaslokalen niet kunnen vinden, vond ik al te bruut en liet die voor wat ze waren. “Mijn grootste blunder is dat ik op een ochtend van het ene gebouw naar het andere liep en driftig heb terug gezwaaid naar iemand die mij in de verte tegemoet kwam. Bij het kruisen van elkaar op het wandelpad kwam ik erachter dat de ander én veel ouder was dan ik, het een ‘hij’ was, ik hem bovendien niet kende, en hij gezwaaid had naar iemand die achter mij liep. Dezelfde dag ben ik naar de opticien gegaan. Je raadt het al: het bleek dat ik een brilletje nodig had. Had ik dat maar eerder geweten, dat had me een rooie boei gespaard.” Ik hoorde gegniffel.

De dag dat ik mijn bril kreeg had het ook gesneeuwd, net als deze ochtend. Ik glimlachte om mijzelf. Het was voor het eerst dat ik ontdekte dat sneeuw echt op een tak ligt en daar niet mee samensmelt tot een ondefinieerbare grijze massa…

Aan de overkant van onze ontbijttafel constateerde ik dat de reeds aanwezige hippe brilletjes wat vaster op de neuzen zijn geschoven en de schouders zijn gerecht. Blunders van deze aard zijn ze voor. Ze zijn klaar voor het grote werk.