YOLO

Pasen vier je samen. Hij kon het niet meer horen. Al weken schreeuwde de zin hem tegemoet op billboards. Vooralsnog was hij met Pasen alleen. Magdalena moest werken, zij zou haar avond doorbrengen met mannen die ook niet alleen wilden zijn. Haar cao stelde dat zij juist op collectieve vrije dagen arbeid had te verrichten. Zijn moeder Maria kon sinds zijn geboorte niet kiezen: bleef ze bij zijn pleegvader Jozef of durfde ze zich over te geven aan zijn echte vader. Hij was het kind van de rekening geweest. Juist met Pasen had hij het gevoel van God en al verlaten te zijn.

Al 33 jaar heeft hij hoop. Bij gebrek aan een vaderfiguur in zijn leven is hij zijn aandacht gaan verleggen naar surrogaten. Met name de Paashaas heeft zijn interesse. Die had iets magisch: niemand had hem ooit gezien, hij maakte je je nieuwsgierig, hielp je nieuwe dingen te ontdekken, bracht mensen samen aan tafel. Tot zijn twaalfde was zijn behoefte algemeen geaccepteerd, ieder kind wil geloven in iemand die iets goeds brengt. Vanaf zijn vijftiende werd het meelijwekkend. Op zijn dertigste besloot hij het er niet meer over te hebben en zelf die rol voor anderen te gaan vervullen. Zieken zich beter laten voelen, kinderen een aai over de bol geven, wat water bij de wijn doen. Ieders leven was het waard om te leven.

Vanochtend is hij vroeg uit de veren. Net als hij zijn Nespresso cupje in de machine wil stoppen gaat de deurbel. Hij opent de deur en staat oog in oog met een aantal dienders. Zonder toelichting slaan ze hem in de boeien. ‘Wat is er aan de hand? Je boeit me toch niet zonder reden? Het is over 2 dagen Pasen!’
Het is tegen dovemans oren. Voor hij het weet staat hij tegenover Premier Herodes, toevallig op bezoek in de Provincie.

‘Jij denkt dat je dezelfde gave hebt als de Paashaas?’
Hij valt stil. Elke uitleg is zinloos.
‘Hier is de verkleedkist. Doe maar een vacht om, zet de paaskrans op je hoofd, goed stevig, ja hij prikt wat, dan hangen we er palmtakken aan als oren. Verder wil ik niets met je te maken hebben. Meld je bij je lokale bestuurder!’

Dat doet hem vrezen, lokale bestuurders staan meestal niet bekend om hun kennis van zaken. Het kan zomaar zijn dat de burgemeester naar het volk gaat luisteren en God weet wat er dan met hem gebeurt. Het populisme viert immers hoogtijd de laatste tijd.

De foto die door Herodes is gemaakt van hem in vacht met twee hangende oren is door zijn woordvoerder via Facebook snel verspreid. Onder het motto YOLO heeft een menigte zich verzameld bij het gemeentehuis. Ze schreeuwen hem toe als haantjes, gooien eieren, en bespotten hem. ‘Jij denkt dat je de Paashaas zelve bent! Hou op met die grootheidswaanzin! Laat hem hangen als een haas voor het kerstdiner!’

Burgemeester Pilatus is ten einde raad. Hij had gehoopt op een goede, rustige vrijdag, zo’n vrijdag waar je om 3 uur ’s middags de stekker uit trekt en het weekend begint. Onder zijn YOLO bevolking is ondertussen de pleuris uitgebroken. Hij besluit hen hun zin te geven, de verkiezingen voor zijn tweede termijn zijn naderend.

Nog voor de dag goed en wel begonnen is hangt hij. You Only Live Once. 
Om 3 uur gaat op het gemeentehuis het licht uit. Deze Paas gaat de boeken in.