Baas Boven Baas

Ik wil macht. Zo, het hoge woord is eruit. Alle mooie beweegredenen ten spijt, macht is wat je drijft bij het schrijven van een verhaal. De macht om een nieuwe wereld te creëren. Een nieuwe wereld volgens jouw regels en ideeën. Dat kan een overduidelijke fantasiewereld zijn, zoals J.K. Rowling’s Harry Potter, maar ook een ogenschijnlijk realistische wereld, zoals Het Bureau van Voskuil. Maar beiden hadden ze macht over de wereld die ze verzonnen.
Nu ik dit zo schrijf realiseer ik me dat het niet zo gek is dat ik bij Mormonen terecht kwam. Zij creëren in het hiernamaals nieuwe werelden, waar je zelf als God de baas over kunt spelen. Misschien moet ik mijn naam toch maar in dat nadoop-register laten staan, dan kan ik straks mooi ook over mijn graf heen regeren. Alhoewel, dat zou betekenen dat ik hier en nu geen zonden mag begaan. Hmmm, geloof dat ik ze allemaal al met handen en voeten getreden heb: tijdens mijn studententijd droeg ik geen ‘Just say no’ tegen drugs button en een dag niet gevloekt...

In mijn hoofd had ik bedacht hoe de wereld van de te schrijven scene eruit moest gaan zien. Toen ik twintig jaar geleden krap twee weken bij mijn gastgezin was, besloten die samen met mij een weekendje Yosemite Park te doen. Volgens het boekje zou ik de eerste zes weken van mijn uitwisselingsjaar in een Honeymoon fase zitten. Voor mij leek het meer op Cold Turkey. Het hele weekend in het park zie ik in mijn hoofd nog steeds terug als één grote waas. Zoveel heimweetranen danstten er voor mijn ogen. Deze herinnering, samen met die aan vele mooie bergwandelvakanties met mijn ouders, zou de basis zijn voor de wereld die ik ging creeren.

Ik schudde mijn vingers los en plaatste ze volgens typeles instructies op het toetsenbord. Een van mijn hoofdpersonen en haar beste vriendin gingen een dag wandelen in een ander Nationaal Park. Waar Nederland slecht is in het plakken van labels, noemen de Amerikanen elk verloren lapje grond al een Nationaal Park. Ik had de macht en schreef hen toe wat ik hen toe wilde schrijven. Midden in de scene overviel het me. De letters op het toetsenbord hadden een coupe gepleegd. Niet langer bepaalde ik wat er op het beeldscherm verscheen, maar de letters plaatsten zich zonder dat ik er weet van had in mooie volzinnen achter elkaar. Zin na zin na zin, tot ze uitgeput een punt zetten. Ik las terug wat ze geschreven hadden en constateerde dat tranen en wandelingen plaats hadden gemaakt voor een dialoog over peervormige figuren, verwarring en sesamkoekjes.
Klassiek gevalletje van Baas Boven Baas.