Zwanger

Stel je bent midden dertig, kinderloos en je hebt iets belangrijks te vertellen. Aan vrienden, kennissen, collega’s, familie. Doelgroep doet er niet echt toe. Begin je zin nooit met: ‘Ik moet je iets vertellen...’ Je wordt behandeld als de eerste de beste stotteraar.
Nog voordat je je zin kunt afmaken, doet de ander het voor je: ‘Wat enig! Je bent zwanger!’ of, erger nog ‘Jullie zijn zwanger!’
Vrouwen van mid-dertig, zelfs zij die duidelijk hebben aangegeven geen eigen kinderen te willen, worden toch stelselmatig zwanger gewenst.

‘Ik moet je iets vertellen’, heb ik snel afgezworen. Vervolgens kwam ik erachter dat ook een heleboel andere openingszinnen hetzelfde effect hebben:
- ‘Het is me gelukt...’ Na hoeveel IVF pogingen?
- ‘Het gaat gebeuren...’ Eindelijk dat lang verwachte kind, wat fijn voor je!
En in mijn geval, waarin mijn belangrijke nieuws een sabbatical is, zijn zinnen als ‘Ik neem verlof’ al reden om naar mijn buik te kijken en te vragen ‘Wanneer ben je uitgerekend?’ en zelfs ‘Ik heb toestemming’ (immers een sabbatical moet je aanvragen als je werkt) durven mensen al te interpreteren als ‘op haar leeftijd nog een kind, de arts zal wel toestemming hebben moeten geven.’

Het is top of mind. Die biologische klok van de ander. Inmiddels heb ik twee manieren gevonden om alle speculaties over zwangerschappen uit te roeien. Een: laat het inleiden achterwege (om maar zo’n mooie einde zwangerschapsterm te gebruiken) en val met de deur in huis: Ik neem een sabbatical. Twee: wees ze voor. Nee, ik ben niet zwanger, ik neem een sabbatical.

Tijdens mijn vakantie las ik het nieuwste boek van Carl Ruiz Safon. Een mooi boek waar surrealisme en een inleefbare verhaallijn soepel door elkaar lopen. Hoofdpersoon een man, partner- en kinderloos. Kinderen waren geen issue in het boek. Wie schetst mijn verbazing wanneer op pagina 388 toch het zwanger zijn oppopt: “De meeste mensen baren kinderen. Romanschrijvers boeken.” Hopelijk ben ik de komende 3 maanden vet zwanger en baar ik kort daarna mijn eerste.