McMormon

Anderhalf jaar geleden heb ik 150 pagina’s geschreven. Meer dan ik ooit gedaan had. Behalve lovende woorden als ‘ik heb het in een ruk uitgelezen’ ook een flinke dosis kritische reacties. De On-nen: onvoldragen, ongeloofwaardig. Mijn idee om Mormonen een aanslag te laten plegen en daarmee het nieuwe islam-gevaar te worden, bleek een brug te ver. Zo zijn ze niet. Ze zijn vredelievend en scheiden duidelijk kerk en staat.

Omdat het verhaal van de Mormonen me niet losliet, begin ik volgende week, tijdens mijn sabbatical opnieuw. Dezelfde hoofdpersonen, maar deze keer wel een voldragen verhaallijn, geloof waardig en on-loos. Althans, dat is de bedoeling. De terreur zit meer in de psychologie en is minder fysiek aanwezig. Toch kan ik niet laten te googlen op ‘veroveringsdrang mormonen’. De eerste pagina’s met hits richten zich vooral op de polygamie die de mormonen bedreven tot 1900. Natuurlijk, verovering van vrouwen. Daar wilde ik niet over schrijven.

Ik zocht meer een golden arches idee: waar je ook kijkt in het straatbeeld, de hand van de Mormoon is er in terug te vinden. Als het dan geen hoofddoekjes of stickers van de kinderpostzegels zijn, dan toch iets anders om te laten zien dat ze aan de deur geweest zijn. Elke jongen besteed twee jaar van zijn leven aan een zendelingenmissie. Niet niks als je net van de middelbare school komt. Hoe fundamentalistisch dat is, is natuurlijk de vraag. Zit er een gedachte achter van wereldverovering, De Kolonisten van Mormon? Of telt elk lam voor het lam’s welzijn? Het laatste lijkt meer het geval, een McMormon overheersing lijkt niet echt aan de orde anno 2009.

Terwijl ik een spelletje Risk on the road speel, weet ik opeens wat de Mormonen wél veroveren: niet deze wereld, maar het hiernamaals! Ze dopen de doden, om hen in hun dood alsnog de kans te geven Mormoons te zijn en in die veelbelovende hemel te komen. Ook mijn stamboom ligt ongetwijfeld klaar om gedoopt te worden door een van mijn oud klasgenoten of gastfamilies. Wat een meesterzet: terwijl talloze religies knokken om de aardse eer, haalt de Mormoonse kerk zijn neus op en concentreert zich op die plek waar echt veel aanhangers te halen zijn: de gestorvenen. McMormon openbaart zich hereafter. Wow.