Prinses op de erwt

Sugar City is een dorp van niks. Dat was ruim twintig jaar geleden het geval toen ik daar als uitwisselingsstudente kwam te wonen, en het is nog steeds zo. De officiële website van het dorp is permanent under construction en het enige waarin ze actueel zijn, zijn de dagen waarop de suikerbietenoogst plaatsvindt. Tot mijn grote genoegen, 20 jaar terug, betekende dat een hele week vrij.
De helft van mijn schrijftijd surf ik. Om te weten hoe ver het is van de ene plaats in de VS naar de andere. Om te ontdekken wat een gemiddelde Amerikaanse auto kost- en welk merk dat dan eigenlijk is- en om verheldering te krijgen over Mormoonse gebruiken en regels. Je zou dat toch allemaal maar via de bibliotheek hebben moeten opzoeken. Dan verhuis je acuut naar Amsterdam. De enige plek in Nederland waar een beetje een openbare bibliotheek van formaat staat.
Het feit dat ik de deur niet meer uit hoef om antwoorden op vragen te krijgen, maakt dat ik na een week al volledig op ga in het kluizenaarsbestaan. Ik praat in mijn hoofd, praat terug tegen de muziek, laat de kreetjes van plezier bij het verzinnen van briljante volzinnen gewoon ontsnappen en roep de volgende dag hard KILL KILL KILL tegen het beeldscherm wanneer ik diezelfde briljantjes hardhandig verwijder. Kill your own darlings. Auwtch.
De inspiratie komt-vloeit- stroomt- loopt- is er. Tussen het schrijven van het woord inspiratie en het woord komt zit al gauw een uur: ik verloor mezelf op het web in de zoektocht naar welk werkwoord het beste inspiratie begeleidt. Het moge duidelijk zijn, ik kon het niet vinden.
De zolder is omgetoverd tot een waar schrijvershonk. Er is een loungehoek, een comfortale zitplek om andermans werk te lezen, een authentieke secretaire die inspiratie geeft (kijk, hier is het dan weer makkelijk, dat begeleidende werkwoord), een bijpassende antieke stoel én de wasmachine met het drooghek. Pats! Weg romantiek. Maar om die nu voor drie maanden te verkassen..
Goed. Alles op orde, zo zou je denken. Maar nee. Ik blijk een prinses op de erwt. Zelfs met het vierde kussen stevig onder mijn billen, blijf ik het voelen. Ik ben te modern voor deze zetel. Die ene spiraal die daar helemaal onderin loszit, drijft me tot waanzin. Ik zet al mijn spieren vast in een poging hem tot rust te manen. Tevergeefs. Dat ik repeterende handelingen zou uitvoeren deze maanden, dat had ik voorzien. Dat deze een vorm van blessure opleveren, kan ik ook nog accepteren. Ik dacht aan af en toe de vingers even losschudden. Maar vastzittende nekspieren op dag vijf? Dit weekend verplicht laptoploos en maandag een allesapartinstelbarezesknoppige bureaustoel naar binnen rollen.