Elevator pitch

Ik heb al dagen buikpijn. Buikpijn en ben zelfs een beetje misselijk. Toen ik zelf probeerde uit te vogelen wat de oorzaak zou kunnen zijn, strandde ik op het internet bij de zelfdiagnose darmkanker. In niet meer dan drie clicks ongeneselijk ziek. Halikidee!
Terugdenkend wanneer het begon wist ik het opeens. Een van mijn collega’s had me geïnteresseerd gevraagd waar mijn boek over zou gaan. Enthousiast was ik gaan vertellen. Ik was zelf nog niet gewend aan het feit dat ik zou gaan schrijven. In antwoord op vragen over mijn sabbatical, de inhoud van mijn boek, of ik al een uitgever had, reageerde ik zenuwachtig: ik ging door mijn haar wrijven en met een rare stem praten. Het is nog steeds een rare gedachte. Drie maanden vrij. Drie maanden hard werken aan een boek.
Ik was van wal gestoken en hoorde mijzelf een vaag verhaal over een Mormoon met schuldgevoel ophangen, en wat dat met hem deed en met zijn vrouw en wat zij dan ging doen …De aandacht van mijn collega dreef zichtbaar weg, terug naar haar vakantie waar ze ongetwijfeld wél leuke boeken had gelezen. Ik liep midden in een van mijn eigen zinnen haar kantoor uit en voelde een joekel van een buikpijn opkomen. Hoe zou ik ooit een pakkende achterflap kunnen verzinnen voor onbekende lezers als ik niet eens het verhaal smakelijk aan een collega kon vertellen die me ongetwijfeld wel gezind was? En wie dacht ik wel dat ik was, er was nog niets eens een uitgever. Paniek. Vette paniek. En mijn sabbatical moet nog beginnen…
Komende weken de elevator pitch flink oefenen. Op roltrappen, in liften, voor de dichte spoorwegovergang achter ons huis: sta je naast me, dan ga ik je in minder dan 30 seconden vertellen waarom mijn verhaal straks het lezen waard is. Nu eerst een kopje kruidenthee tegen de buikpijn.