Duif

Laatst hoorde ik hoe een bekend uitgaansstraatje werd omgedoopt tot Rue de l‘ Amour. Vele liefdes schijnen er te zijn opgebloeid. Hierbij doop ik onze tuin om tot Garden of Love. Waar het voor onze komst een onontgonnen stortplaats was, doen er nu libelles een paringsvlucht, springen kikkers in elkaars armen en ontwaarde ik zowaar laatst een heus setje tortelduifjes. Op het dak van de garage.

Mijn wijlen opa hield duiven. Nee, ik ben het woord ‘van’ niet vergeten. Hij hield ze, zorgde voor ze. Liet ze vliegen. Maar niet zonder een ringetje aan hun poot. Mijn opa was duivenmelker. Of een duivenmelker ook een duivenliefhebber is, durf ik met mijn opa in het achterhoofd niet met droge ogen te beweren. Wij aten regelmatig jonge duif als we bij mijn grootouders waren. Mijn oma stond in de verre omtrek bekend om haar duivenkroketjes. Dat zouden we heden ten dagen via ‘maak-de-smaak- Battles’ a la Lays tot nationaal nieuwe kroket verheffen. In mijn oma’s tijd was het vooral een genot voor familie en vrienden.

Ik denk dat mijn opa van duiven hield. Het moet wel, wil je ze elke dag verzorgen, in die vieze hokken je onder laten schijten, ze uitmesten. Maar ik heb hem nooit met liefde over die beestjes horen vertellen.

In onze Garden of Love is het ondertussen een zooitje van jewelste. Ons zo aanvankelijk schattig ogend duivenpaar heeft de Leilinde uitgekozen om hun jonge gezin in te stichten. Een huis bouwen gaat altijd met veel rommel gepaard en bij duiven is dat niet anders. Alle takken, bladeren, twijgjes die ze niet in het nest gevlochten krijgen, laten ze zonder pardon uit hun bekjes vallen. Nestjes worden zonder wc gebouwd dus ook dat doen we in de buitenlucht. Mijn tuin oogt inmiddels als de binnenkant van mijn opa’s duivenhok.

Er valt niet tegen op te vegen. De aanblik van de tortelende beestjes roept geen oh en ah meer op maar vooral bah. Ik zou willen dat ze elders hun huis hadden gebouwd. Voorzichtig onderzoek ik de mogelijkheden. Postduiven met ringetjes om hun poten zijn als geen ander in staat om naar een opgegeven adres te vliegen. Mits het zijn eigen hok is. Stel ik verplaatst dat hok, lees nest, dan vliegt ie misschien zijn eigen verhuisbericht achterna. Het is immers een postduif. Wanneer ik lees hoeveel training een duif nodig heeft om dat te kunnen, zakt de moed mij in de schoenen en heb ik postuum respect voor het geduld van mijn opa.

Het nestje takje voor takje ontmantelen is de tweede gedachte die zich opdringt. Dan race ik tegen twee duiven. Zijn zij in staat sneller hun nest op te bouwen dan dat ik het afbreek? Ik zie app mogelijkheden. Race the Pigeons.

Ik denk terug aan mijn opa en zijn hokken. Hoe ging hij er mee om? Als klein kind vond ik dieren nog wél schattig en zielig. Hoe kreeg hij ons dan zo gek dat wij juichten bij ‘We eten duif vanavond!’? Als ik er naar vroeg hoe het kwam dat er een dode duif op mijn bord lag, dan mompelde hij iets over natuur en grijpen. Mijn kinderfantasie bracht mij niet verder dan dat in de natuur dieren elkaar grijpen en doden. Zielig maar waar. De rol van een eventuele mensenhand kwam niet in mij op.

Met zijn woorden in mijn achterhoofd kijk ik nog eens naar ons nest. Ik treed in de voetsporen van mijn opa. Natuurlijk ingrijpen. Morgen eten we gebraden duif. Heerlijk.