Idioot. Dood.

Op www.worldometers.info zie je live dat per seconde er een mens sterft en er twee geboren worden. Hoewel niets zo stresserend schijnt te zijn als onze gang door het geboortekanaal, krijgt de dood dubbel zoveel aandacht. Even actueel, maar veel vaker nieuws.

Ik ben niet bang om dood te gaan.

Ze zeggen dat het besef van de dood alles te maken heeft met leeftijd. Naarmate je ouder wordt, ervaar je het sterven van mensen om je heen bewuster. Een skibus vol kinderen, een gezin op weg naar vakantie, ziekte, (zelf)moord. Het doet je beseffen dat je moet genieten van elke dag, en dat daar niets obligaats aan is.

Onze maatschappij is zo ingericht dat we altijd vragen hoe iemand is doodgegaan. En daar meten we dan aan af hoe erg de dood is. We vragen het omdat we hopen dat iemand zonder doodsstrijd gegaan is. Maar vooral vragen we daarmee wat het betekent voor de nabestaanden. Immers degene die dood is, is precies dat. Dood.

Toen ik Russische studeerde, had ik moeite met de Russische werkwoorden van beweging. Idiot betekent in het Russisch ‘gaan’. Gericht gaan dan wel, want de Russen kennen ook nog een ongerichte beweging en hebben daar een ander woord voor. Doodgaan als werkwoord kennen andere talen niet. Ik vraag me wel eens af of de Russen doodgaan een gerichte of een ongerichte beweging zouden vinden. De grap ligt voor de hand dat alleen een idioot dat soort vragen stelt.

Want waar ga je heen als je sterft? Geloven in de hemel is geloven in een plek waar je veilig en vertrouwd de rest van je dood door mag brengen. Geloven in een tunnel maakt dat je de eerste hoelang in ieder geval in een oase van licht bent. Geloven in niets brengt een diep zwart gat in beeld.

Hoe ik er ook naar kijk, ik kan mijn menselijke dimensies er niet bij uitschakelen. Dus stel dat ik in die hemel terecht kom, hoe druk is het daar dan, heb ik nog wel de ruimte, en wat moet ik die hele tijd daar doen? En die tunnel, komt daar ooit een eind aan, en word je al dat weeïge licht niet beu? Ik ben na een zomerseizoen pasteltinten ook wel weer blij als ik wat donkere kleuren aan kan. En als er niets is hierna, waar blijf ik dan en wat doe ik dan de hele dag in dat niets?

Volgens mij verveel ik me er dood en duurt het eindeloos. Het lijkt me verschrikkelijk om eeuwig dood te zijn, zonder uitzicht op wat anders.

Noem me een idioot, maar ik ben niet bang om dood te gaan. Ik ben bang om dood te zijn.