Reality TV

Ik hou van TV series. Niet wanneer ze op TV zijn, maar wanneer ze als DVD box beschikbaar zijn. Het heeft alles te maken met controle. Bij DVD afleveringen bepaalt niet de netmanager wanneer ik mijn hunkering naar een volgende aflevering mag bevredigen. Ik stop er gewoon zelf een nieuwe DVD in.

Op oudejaarsdag sloten wij het jaar af met de laatste aflevering van het laatste seizoen van de TV serie The West Wing. Toepasselijk getiteld Tomorrow. Zeven seizoenen lang, 154 afleveringen van 41 minuten. Dat is meer dan 105 uur TV. Oei. The West Wing verhaalt over het leven in het Witte Huis ten tijde van een Democratische president. Geheel fictief, maar zoals dat met fictie gaat, uit het leven gegrepen.

Voor (gewezen) diplomaten een feest van herkenning. De lange dagen, de grilligheid van de politiek, de ratterigheid van de media, de onvermoeibaarheid van de leiders. Tegelijkertijd laat het zien hoe anders de VS is dan Nederland. Campagne voeren om president te worden is een dubbel full time baan, die ruim een jaar in beslag neemt. Dat is wel wat anders dan een ochtendje wat rozen uitdelen op een station of een middagje flyeren bij de Super.

In het echte leven won de Republikein Mitt Romney recent de eerste voorverkiezing. De Republikeinen staan onderling nog in de ring om uit te maken wie het tegen de Democraat Obama mag opnemen. Elke voorverkiezing telt.

Mitt Romney is een Mormoon. Een vredelievend volk, hoge normen en waarden. Intellectuele verbreding, karaktervorming, eerlijkheid, goed doen aan alle mensen, dienstbaar aan de maatschappij. Zomaar wat uitgangspunten van het Mormoonse geloof. Overigens door de rechts Christelijke Amerikanen een cult genoemd. Geen geloof waardig. Hoe dan ook, het nastreven van die rechtschapenheid zou nog te doen zijn onder het genot van een kopje koffie of een glaasje wijn. Maar helaas. Ten strengste verboden door de Mormonen.

In The West Wing wordt, zoals het in Amerikaanse series hoort, een wat idealistisch beeld gecreëerd van de VS. De twee kandidaten die tegen elkaar strijden in de laatste seizoenen zijn decente mensen. Uber mensen eigenlijk, want ze gedragen zich voorbeeldig. Ze besmeuren elkaar niet, blijven elkaar respectvol bejegenen. Ubermensch of niet, de karakters voelen levensecht. Niet in de laatste plaats door hun actieve twittergedrag, nog jaren nadat de serie voor het laatst op TV is geweest.

Mitt Romney heeft The West Wing niet bekeken. Logisch, gefinancierd door de tegenpartij, is het geen pleidooi voor een Republikeinse voorkeur. Mitt Romney vindt dat het de hoogste tijd is voor wat modder. Op Twitter, maar ook op een speciale website. OIW.

Veel afkortingen zijn van nature te herleiden. Tzt klinkt als straks een keertje. Dwz voelt als iets dat je opnieuw wilt proberen goed uit te leggen. Maw hetzelfde. Bij OMG zie je de wapperende handen van vrouwen die in katzwijm vallen. OIW was niet in mij opgekomen. http://obamaisntworking.com/ Obama isnt'working. OIW. Een website waarop kosten noch moeite wordt gespaard om de Obama kastijdingen de wereld in te krijgen.

Ik heb niet veel met kerken en al helemaal niet met de mormoonse. Toch zou ik Mitt Romney willen aanraden een dagje in zijn Mormoonse tempel te gaan zitten, Christelijk of cult, het doet er niet toe. Eens te doen aan introspectie. Karaktervorming? Goed doen aan alle mensen? Ontwikkelen van sociale, emotionele en geestelijke kracht? Naastenliefde? He’s a long way from home…

Geef mij maar de karakters uit The West Wing. Soms zou je willen dat de TV het echte leven was.