God straft
Sommige dingen in het leven zijn niet bedoeld om te vertellen. Zoals dat je hobby breien is. Alhoewel tegenwoordig Zpagetti haken (dikke stretchdraad tot xxl tas haken) vette shiszel is onder studenten. Dus je kan ook zomaar van auw naar wauw schieten. Ik speelde vroeger graag postkantoortje. Het was eind jaren ‘ 70, het begin van de eigthies. Toen de PTT nog PTT heette en bij voorkeur resideerde in monumentale panden. Waar nog heren en dames achter een balie zaten met een schuifgleuf. En belangrijk voor mij, met een ronddraaiend folder rek los in de ruimte. Mijn walhalla.
Met een te posten brief als afleidingsmiddel stapte ik fier het postkantoor in. Ik scharrelde wat bij de verjaardagskaarten en liep vervolgens zo nonchalant mogelijk naar het folder rek. Waar in te vullen verhuisberichten, aanvraagkaarten voor visvergunningen, betaalkaarten en ander geweldig postkantoortje-materiaal hing. Ik nam van elke soort een stuk of drie exemplaren mee, postte mijn brief en ging naar huis. Thuis speelde ik postkantoortje. Verzon dat mensen me belden, vulde vervolgens driftig voor hen formulieren in en stempelde deze officieel af met de datumstempel en het stempelkussen dat ik voor Sinterklaas had gevraagd. Pas veel later leerde ik dat veel van dat postkantoor-materiaal niet kosteloos mee te nemen was.
Ze zeggen wel eens dat je terug moet naar je jeugd om te bedenken wat je wilt doen. Ik overweeg geen carrièreswitch naar TNT cq Bruna, want dat is waar de postfunctie tegenwoordig gehuisvest is (de verloedering slaat toe in Nederland). Wel ben ik tegenwoordig verkoper bij bol.com. Ik verkoop tweede handsboeken. En niet om mijn verkooptalent ten toon te spreiden, noch om zo van een overvloed aan boeken af te komen. Ik ben boekverkoper omdat het mijn postkantoortje behoeften van vroeger bevredigt.
Nadat ik mijn boeken op bol.com heb gezet begint het wachten. Vroeger sloeg ik die fase over, dan deed ik gewoon alsof er een klant was. De echte klant anno 2011 meldt zich via email, afzender bol.com. “U hebt een koper voor uw product” is de email heading die mij toejuicht. Ik klik op de mail en open de link die mij bij mijn account brengt. En dan komt het. Het boek waarvoor een koper is staat genoemd, als bestelling. Een heerlijk postkantoortje woord. Ik klik het aan en boldotcom meldt met dat de pakbon wordt aangemaakt. Fantastisch! Die schreef ik vroeger handmatig! Na enkele minuten is de pakbon klaar om door mij uitgeprint te worden en stuur ik deze samen met het boek naar de koper.
Ik heb luchtpostenveloppen moeten aanschaffen om het netjes te versturen. Minimale postzegelwaarde is 2 euro. Van de prijs van elk verkocht boek houdt bol.com 10% in voor bemiddeling, ik schenk 25% van mijn vraagprijs aan het goede doel room to read (want dan doet bol.com er ook nog wat bij) en stel mijn vraagprijs niet te hoog. Het is tenslotte tweedehands...
Per boek leg ik er gemiddelde een euro of twee op toe…God straft, soms meteen, soms zo’n dertig jaar later. De kosten van die gejatte visvergunningkaarten heb ik na de verkoop van 5 boeken bijna terugbetaald.
Met een te posten brief als afleidingsmiddel stapte ik fier het postkantoor in. Ik scharrelde wat bij de verjaardagskaarten en liep vervolgens zo nonchalant mogelijk naar het folder rek. Waar in te vullen verhuisberichten, aanvraagkaarten voor visvergunningen, betaalkaarten en ander geweldig postkantoortje-materiaal hing. Ik nam van elke soort een stuk of drie exemplaren mee, postte mijn brief en ging naar huis. Thuis speelde ik postkantoortje. Verzon dat mensen me belden, vulde vervolgens driftig voor hen formulieren in en stempelde deze officieel af met de datumstempel en het stempelkussen dat ik voor Sinterklaas had gevraagd. Pas veel later leerde ik dat veel van dat postkantoor-materiaal niet kosteloos mee te nemen was.
Ze zeggen wel eens dat je terug moet naar je jeugd om te bedenken wat je wilt doen. Ik overweeg geen carrièreswitch naar TNT cq Bruna, want dat is waar de postfunctie tegenwoordig gehuisvest is (de verloedering slaat toe in Nederland). Wel ben ik tegenwoordig verkoper bij bol.com. Ik verkoop tweede handsboeken. En niet om mijn verkooptalent ten toon te spreiden, noch om zo van een overvloed aan boeken af te komen. Ik ben boekverkoper omdat het mijn postkantoortje behoeften van vroeger bevredigt.
Nadat ik mijn boeken op bol.com heb gezet begint het wachten. Vroeger sloeg ik die fase over, dan deed ik gewoon alsof er een klant was. De echte klant anno 2011 meldt zich via email, afzender bol.com. “U hebt een koper voor uw product” is de email heading die mij toejuicht. Ik klik op de mail en open de link die mij bij mijn account brengt. En dan komt het. Het boek waarvoor een koper is staat genoemd, als bestelling. Een heerlijk postkantoortje woord. Ik klik het aan en boldotcom meldt met dat de pakbon wordt aangemaakt. Fantastisch! Die schreef ik vroeger handmatig! Na enkele minuten is de pakbon klaar om door mij uitgeprint te worden en stuur ik deze samen met het boek naar de koper.
Ik heb luchtpostenveloppen moeten aanschaffen om het netjes te versturen. Minimale postzegelwaarde is 2 euro. Van de prijs van elk verkocht boek houdt bol.com 10% in voor bemiddeling, ik schenk 25% van mijn vraagprijs aan het goede doel room to read (want dan doet bol.com er ook nog wat bij) en stel mijn vraagprijs niet te hoog. Het is tenslotte tweedehands...
Per boek leg ik er gemiddelde een euro of twee op toe…God straft, soms meteen, soms zo’n dertig jaar later. De kosten van die gejatte visvergunningkaarten heb ik na de verkoop van 5 boeken bijna terugbetaald.
gepost door Hannekeschrijft op
15:47:00
6 reacties:
Hee wat leuk! Leuk om weer 'iets van Hanneke' te kunnen lezen. En leuk omdat ik uit datzelfde rekje carbonpapier euh 'leende'. Was gefascineerd door de magie van kopiëren door die dubbele velletjes met zwart, ws overschrijfformulieren. En ben nog steeds fan van kopiëren, knippen en plakken ;-) dus ook dat klopt!
Sebastiaan kan dat dan leuk vinden. Maar ik vind het pure diefstal. Jarenlang is men op zoek geweest naar de mensen achter de visaktemaffia. Vergelijkbaar met de belgische Bende van Nijvel. Het tekort in de begroting van het Staatsbedrijf der Post Telegraaf en Telefoon, later TNT Pos (Tante zonder klinkers) was dermate dramatisch dat werd afgesproken dat op termijn alle posbezorgers, posbestellers en posbodes hun baan zouden verliezen. De Limburgse Hermandad heeft met honderden speurders gewerkt aan de zaak. Het visaktedossier werd nimmer succesvol afgesloten. Wel is ooit een Hanneke K. dagenlang verhoord. Maar deze bleek over zoveel verbaal raffinement te beschikken dat het niet tot een bekentenis leidde. Zij was liefhebber van momumentale Poskantoren.... Ja, dachten de agenten, dankmedekoekoek.
Treurig is het wel voor de Posbodes. Want zij hebben eeuwen noest hun taak volbracht. Nimmer te lui bij het fixeren van een trapje als oma de ramen lapte. Altijd bereid om een kudde mongolen over te doen steken. En dan ook nog eens te allen tijde bereid tot een niemendalletjesgesprek met mensen die zich verveelden. Neen, zij waren niet als de melkboeren die her en der bastaarden voortbrachten. Of warme bakkers die hun naam wel heel veel eer aan deden. Om nog maar te zwijgen van pastoors, kapelanen en paters.
Neen, de vertegenwoordigers van Tante Pos hebben zich jaren voorbeeldig opgesteld. Om nu de rekening te moeten betalen. 'Iedereen kijkt naar je uit' roept de reclame. Ja, vooral moeder de vrouw die de werkloze Posbode thuiskrijgt. En die -God straft onmiddellijk- zijn eigen ontslagbrief meebrengt.
hihi, ik moest hardop grinniken. Niet vanwege de PTT, want dat durfte ik toen ècht niet! Nee ik speelde gewoon bibliotheekje met de boeken in mijn eigen kast. Inclusief zo'n stempelbriefje voorin waarop je de datum stempelde wanneer het weer terug moest zijn. En aanmaningsbriefjes aan mijn broer, zusje en moeder wanneer ze te laat waren. Dat ik geen deurwaarder ben geworden hè? ;-)
Mijn chicklit's verkopen via BOL.com heb ik ook snel opgegeven. Dure hobby..
Fijne lente en tot gauw. Kus!
Als je in je kinderjaren via proletarisch winkelen je postkantoortjes inboedel bij elkaar schraapt, dan zij het je vergeven als je jouw blogs mooi maakt met 'heerlijke postkantoortjes woordjes'. God straft niet alleen, maar beloont de lezer met dit soort leuke omschrijvingen!
reactie komt vandaag nog. Even testkezen of het nog lukt (na 2 pogingen).
Screent google op vieze woordjes?
Visakte maffia nog steeds ongestraft.
Jarenlang tastte men in Limburg in het duister waar het ging om de mysterieuze visaktediefstallen. Vergelijkingen met de Belgische Bende van Nijvel doen opgeld, alhoewel voorzover bekend er in Limburg geen doden zijn gevallen.
Via de blogspot van Hanneke K. is een en ander duidelijk geworden. Maar iedereen kan zich Hanneke K. noemen. Waarmee de honderden rechercheurs nog steeds met de handen in het haar zitten.
Het staatsbedrijf der PTT zoals dat toen nog heette ontdekte de diefstallen eind begin jaren 80. Totale Postkantoorhallen werden leeggeroofd. Waaronder de beroemde Visvergunningen ook wel Visaktes genoemd. Jaren lang kon met in Limburg niet meer sportvissen. Met als gevolg een onwel riekende provincie.
In de tijd van de PTT was de minister verantwoordelijk. Bij de overdracht naar private onderneming veroordeelde de minister deze criminaliteit fel (LAFFE daad). En beloofde dat de daders gestraft zouden worden. Erbij doodleuk aangevend dat, als de daders niet gestraft zouden worden e.e.a. verhaald zou worden op de medewerkers van Tante Pos. Ja, goudeerlijke posbezorgers en posbodes zouden het moeten bezuren. Alle vaste banen zouden verdwijnen.
Uitgerekend de Posbezorgers stonden bekend als door en door integere knapen. Zij waren niet als de melkboeren die een spoor van onechte kinderen achterlieten. Of de warme bakkers die hun naam wel op heel bijzondere wijze eer aandeden. Om nog maar te zwijgen van de opdringerige slagersknechten. Nee, de Posbodes waren niet te lui om het trapje te fixeren als oma de ramen lapte. Ze stonden ook klaar als een kudde gehandicapten moest oversteken. En wat ze ook deden is pos van commentaar voorzien ('Zo mevrouw Smeets, eindelijk weer een kaartje van de jongste dochter. Dat werd tijd he?').
Nu moeten talloze Posbodes stoppen. Is Hanneke K. zich bewust dat al die Posbodes voor straf hun eigen ontslagbrief moesten bezorgen? Hoe bedenkt men het? (' Nog Pos Sjeng?' ' Ja moeke, unnen brief van Tante Pos' ' Oh. sjiek zeg' )
Nu vindt iedereen het vreemd dat heel Limburg op de PVV stemt (Partij Voor Visaktes). Maar eenieder met enig historisch besef zou beter moeten weten.
Hanneke K. zou zich een vent tonen als ze alle (376.000!) visaktes terug zou bezorgen. Plus de 230.000 verhuiskaarten, 60.000 luchtposenveloppen, 105.000 stickers AANTEKENEN, en 43.000 stickers LugPos. Dat zou de lucht opklaren in onze mooie zuidelijke provincie.
Hanneke K. speelde poskantoortje. Met grote gevolgen. Ze had ook oog voor de ' monumentale poskantoren'; alsof de cleptomane geïnteresseerd was in architectuur...
God straft. Onmiddellijk. Maar wel met een enorme willekeur.
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage