Onzichtbare vrienden

Voor kinderen is het heel eenvoudig. Als je geen vriendjes in de buurt hebt, dan verzin je er een paar. Ik was vroeger niet anders. Niemand op straat om mee te spelen? Met gemak toverde ik een setje uit de garage en speelde de hele middag zoetjes in mijn eentje, althans dat dacht mijn moeder.

De karakters uit mijn verhaal zijn ook onzichtbare vrienden voor me. Nou ja, vrienden, ik vind ze niet allemaal even aardig. Wel zitten ze vol continu in mijn hoofd. Als ik aan het hardlopen ben bedenk ik hoe mijn karakter Paul midden in de nacht besluit een rondje te gaan rennen, omdat zijn nachtmerries hem uit zijn slaap houden. Terwijl de zon vol op mijn hoofd schijnt en ik me gek zweet van de hitte, zie ik Paul tegen een oude boom langs mijn renroute koud en verkleumd in slaap vallen. Wanneer ik lees over nieuwe gadgets voor de i-phone bedenk ik dat mijn karakter Jenny ook van de nieuwe media is en daar zeker verstand van moet hebben. En als Jenny er verstand van moet hebben dan betekent het dat ik er verstand van moet hebben. Zelfs in mijn slaap zoeken ze me op. Midden in de nacht word ik wakker. In een leven vol keuzes en mogelijkheden zijn de slaapopties beperkt, wat de beddenzaken je ook proberen te verkopen. Buik, rug, linker-rechterzij. Meer slaaphoudingen zijn er niet. Typisch een constatering die ik aan Paul in zijn betere dagen kan toeschrijven. Ik maak een notitie in mijn zwarte Moleskine, het opschrijfboekje der opschrijfboekjes. Het boekje is net zo met mij als die karakters in mijn hoofd. Meestal in mijn veel te grote vrouwentas, ’s nachts naast mijn bed.

Ik heb wel eens gelezen dat een schrijver moeite had om afscheid te nemen van zijn karakters. Ze waren vergroeid met hem. Vroeger kon ik in half slaap moeiteloos de namen van mijn vriendjes in de garage opdreutelen. Geloof niet dat ik nu al in die fase ben…maar wie weet wat drie maanden schrijven op een zolderkamer met me doet!