50.000

De spreekwoordelijke deur van mijn werk achter me dichtgetrokken... raar hoe uitdrukkingen blijven bestaan waar de feitelijke handeling al tijden verdwenen is: we hangen nog steeds de telefoon op terwijl we ‘m uitdrukken en we trekken nog steeds bedrijfsdeuren achter ons dicht die vervangen zijn door draaideuren of sensordeuren, - maar goed, de deur achter me dichtgetrokken, bracht me in staat van opperste euforie. Het ging beginnen. Ik zette de volumeknop in de auto op honderd en zong onverstaanbaar hard mee. Een euforie van maximaal 5 nummers. Toen werd het stil. Stil in mijn hoofd, stil in mijn keel, stil in mijn buik. Zelfs mijn eeuwig bewegende tenen vielen stil. Al weken, maanden leidde elke onnozele observatie tot inspiratie, ik sloeg elke kromme kinderzin op in mijn hoofd om later te gebruiken, kleuren, beelden, alles droeg bij aan dat wat ik op papier ging zetten, straks, later, 5 oktober. En nu, nu het moment van de grote vrijheid daar was leek de wereld grijs, bevroren en doods. Ik draaide de muziek nog wat harder maar zelfs Elvis Costello’ s ‘Every day I write the book’ kon me niet inspiren.

Het enige dat door mijn hoofd draaide waren de zinnetjes van anderen die ik de afgelopen weken had gehoord: ‘ Je hebt de lat wel erg hoog gelegd’, ‘Een heel boek in drie maanden? Dat ga je nooooit redden’, ‘Wat doe je nou als het niet af is?’ En natuurlijk hadden ze een punt, al die stemmen. Ik ben het type dat een doel op de ladder definieert, daar naar toe klimt en tegen de tijd dat ik de bewuste sport van de ladder bereikt heb, heb ik mijn doel al weer vijf sporten hoger gelegd. Dat gecombineerd met het feit dat ik een absolute alfa ben en de oneindigheid van het heelal werkelijk niet begrijp, leidt tot een eindeloos hoger grijpen. Oneindigloos, zoals ik laatst een kind hoorde zeggen.

Mijn doel was oneindigloos, en mijn maanden opeens verschrikkelijk kort. Ik zag de uitweg niet meer. Ik sleepte me door de middag en avond. Rond middernacht stak ik de sleutel in mijn voordeur. Mijn redding op de mat: het maandblad Schrijven. Normaal geen prijspakker, maar je kunt maar een strohalm hebben. Het artikel der artikelen zat erin: NANOWRIMO. De NAtionale NOvel WRIting MOnth. Ik ben niet gek. De lat ligt niet te hoog. Drie maanden is een zee van tijd. In de Nanowrimo schrijf je een volledige roman in een maand. Een maand! 50.000 woorden in 30 dagen. 3500 per dag. Vol energie ging ik slapen. Net als bij het eerste nummer in mijn Body Combat les (boksen in het luchtledige-ideaal, steeds een ander slachtoffer voor je geestesoog) kom ik in positie en maak me klaar. De muziek zwelt aan. De eerste drie woorden van het lied als start voor een uur zweten en drie maanden schrijven: ‘Now it begins’.