Ritme

Wie had kunnen bevroeden dat de wijsheid van Frizzle Sizzle zou komen. ‘Alles heeft een ritme’ zongen ze honderd jaar geleden toen het Songfestival nog wel wat voorstelde. Alles heeft een ritme. 'Eat sleep rave repeat' maakte Fatboy Slim er van. Het is maar waar je voorkeur ligt.

Uiteindelijk streven we allemaal naar Eat Pray Love, waarbij pray elke vorm van rust en zelfbezinning verwoord wat mij betreft, en het geheel niet zo zijig hoeft als Julia Roberts het vertolkt in de film.

Ik ben er nog niet.

Veranderen van werkomgeving betekent een enorme investering, zo stelt Patrick van Veen in “Help mijn baas is een aap!” Een nieuwe baan betekent dat je energie moet steken in solliciteren, je positie bepalen in een nieuwe groep, nieuwe coalities moet sluiten. En uit ervaring voeg ik daar aan toe: een nieuw ritme moet vinden.

Ik heb het nog niet.

Het hebben van een ritme maakt het leven makkelijker. Doordat je taken en handelingen automatiseert kosten deze je minder energie. Energie die overblijft voor de zaken die echt je aandacht vragen. De Japanse opruimhype nu doorgedrongen in Nederland door het boek “Opgeruimd” van Marie Kondo, is gebaseerd op hetzelfde principe. Gooi spullen weg die je niet gebruikt, geef alles een vaste plaats en verspil zo geen energie aan zoeken.

Ik heb mijn nieuwe werkplek ingericht. Ik weet in de trein waar ik moet zitten om op het station dicht bij de trap te kunnen uitstappen. In tegenstelling tot de docent die ik al dertien werkdagen in dezelfde roestoranje trui zie lesgeven, verstoort het uitzoeken van steeds een andere outfit in de ochtend mijn ritme niet. Integendeel, het is er een vrolijk onderdeel van.

Vorige week kreeg ik een folder in mijn hand gedrukt. Eat sleep stress repeat stond erop. Met een groot kruis door de sleep. Een studie- of studentenvereniging, het onderscheid is in Eindhoven minder evident dan het in Amsterdam ooit was, hield een lezing over hoe om te gaan met werkstress in een technologie gedreven samenleving. De smartphone-laptop-ipad-altijd-aan-samenleving.

De technologische vooruitgang heeft ons veel gebracht. We weten meer, kunnen meer, realiseren meer. Tegelijkertijd raken we onszelf misschien wel meer kwijt. Verbanden tussen Facebook bezoek en depressie zijn onderwerp van serieuze studie.

Ricardo Semler stelde laatst dat wanneer alles in ons leven door technologie bekend en berekend zou kunnen worden, we collectief gek zouden worden. Want hoe kun je omgaan met alles weten? Weten waar je spullen liggen, is wat anders dan weten welke dag je zult sterven. Verrassingen maken het leven waard om te leven, aldus Semler.

Een nieuwe baan is synoniem voor verrassingen. Hoe reageren je nieuwe medewerkers op je, waar vind je de koffie, hoe zijn de beslisstructuren, wat zijn de omgangsvormen, wat biedt de kantine. Verrassingen die energie kosten. Na dertien dagen heb ik een deel ingeregeld. Maar ik zoek nog naar mijn eat, drink, pie, repeat. Wat ga ik lunchen, hoe regel ik dat ik voldoende vocht binnen krijg, hoe combineer ik dat loopje met een bezoek aan de wc, en hoe vaak herhaal ik dat op een dag.

Dit weekend toch nog maar eens Julia Roberts kijken, Fatboy Slim en Frizzle Sizzle luisteren en en passant het webinar van de studievereniging volgen op Facebook. Uiteraard, zoals dat in deze tijd hoort, allemaal tegelijkertijd. Misschien weet een van deze prikkels mij te verrassen en vind ik dan alsnog mijn ritme.