Waar gáát dit over?

Steeds vaker krijg ik dé vraag. En ik niet alleen. Mijn moeder moest bekennen dat ze als antwoord niet verder komt dan “iets met de mormonen, daar is ze geweest, ooit.” En ook ik heb lang de grootste moeite gehad met het antwoord op dé vraag: waar gaat het boek eigenlijk over?

Dat het over de Mormonen gaat geloven we wel. Dat ze geloven ook. Maar dan. Dan kan het nog steeds een non-fictie verhaal zijn, een stevige beschouwing over de positie van het mormoonse geloof in de huidige samenleving. Of een brievenroman waarin een meisje van zestien via haar brieven vertelt over haar verblijf bij de Mormonen, of een psychologische roman over Mormonen die zich afzetten tegen hun eigen geloof en hun heil ergens anders zoeken.

Of een religieuze roman met thrillerelementen. Mijn manuscript met de werktitel ‘De laatste dag’ zou dat moeten zijn. In de volksmond zal dat al gauw een reli-thriller worden. Hoewel het woord pas sinds De Da Vinci Code bestaat, is het nu al een container begrip. Iets met geloof, wel of geen Bijbel, een code, mysterie. Als ik de sites erop na lees twijfel ik of ik er echt bij hoor. Want religie, ja zeker. Maar thrillt het ook genoeg? Feit is dat er iemand dood is en mijn hoofdpersoon er schuld aan heeft. De rest van zijn leven staat in het teken van boete doen en sporen uitwissen.

En waar blijft dan die nike-Nicole van vorige week? Die heeft haar geliefde verloren en begint in hoofdstuk twee tegen je te praten. Hoofdstuk drie is dan weer uit de mond van de zondaar, hoofdstuk vier weer van haar. Enzovoorts. Om een: Jij weet, dat ik weet, dat hij niet weet, wat zij weet, dat jij weet, wie wat gedaan heeft-effect te creëren.

Show, don’t tell is een bekend schrijvers gegeven. Zeg niet dat hij in paniek is, maar laat het zien. Misschien moet ik ook stoppen met schrijven over en het gewoon laten zien.
Dus in antwoord op de vraag: waar gaat ‘t over? Lees zelf maar (de eerste alinea):

Rick voelde een brok in zijn keel toen het vliegtuig de grond raakte. Hij was weer thuis. De vlucht in het kleine zestienpersoonsvliegtuigje was verre van comfortabel geweest, maar dat kon hem niets schelen. Hij was waar hij zijn moest. Hij sloeg zijn rugzak om zijn schouders, liep de aangekoppelde vliegtuigtrap af en snoof de geur van Idaho op. Zijn steppe, zijn aardappels, zijn Verenigde Staten.
Terwijl hij op zijn bagage stond te wachten, bedacht hij wat te doen. Niemand verwachtte hem thuis. Niet nu al. Zijn ouders waren in de veronderstelling dat hij nog enkele weken door Europa zou trekken. Bij vertrek twee jaar geleden had hij alleen wat toneelvrienden achtergelaten. Gelegenheidsvriendschappen, afhankelijk van welk stuk er gespeeld werd op school. Een vriendinnetje had hij op de middelbare school niet gehad. Hij niet. Thomas Hydemann wel. Hij sloot zijn ogen en probeerde niet weer aan Thomas te denken. Wat er gebeurd was met Thomas zou hij nooit mogen vergeten, maar wel moeten vergelden. Hij zou het terugbetalen aan God, zodat die op de dag van de waarheid hem toch toegang zou geven tot het celestiale koninkrijk. Hij voelde in zijn rugzak. Zijn persoonlijk exemplaar van het Boek van Mormon zat stevig in het voorvak van de tas. Zodra hij de kans had, moest hij daaruit opnieuw het verhaal van de profeet Alma lezen: alleen de oprecht boetvaardigen worden gered. Vandaag was de eerste dag van zijn boetedoening.

Dáár gaat het over.