What's in a name?

(Omdat de sint al weer vertrokken is uit ons land, hier nu de niet rijmelende variant)

De generatie Z (alles jonger dan achttien) spreekt eerder Engels dan Nederlands. Ze battlen als ze zes zijn, saven hun spel met zeven en bereiken een onsterfelijk level op hun achtste. Mijn eerste Engelse zin was: What’s in a name. Ik had niet echt idee wat het betekende, ik had het van mijn opa geleerd. Die gebruikte het als stopwoord. De voor hem hippe variant van: wat kun je er van zeggen, het is zoals het is.

What’s in a name. Meer dan je denkt. Hoeveel ouders hebben een beeld gehad bij hun nog ongeboren zuigeling door alleen al de naam die ze uitkozen. ‘Ik ken een zus en zus, dat is geen leuk kind, zo noemen we die van ons niet.’ of ‘Als ze nou een beetje een stoer meisje wordt, dan is dit wel een coole naam..’ Wilde je met je kind nu juist wel of niet in de namen top 10 staan? En hoeveel nicknames zijn er niet verzonnen om te voorkomen dat je moest zeggen echt Bertha, Hannelore of Fritjof te heten?

De naam doet er dus toe. Ook in een verhaal. Mijn hoofdpersonen heetten Paul en Jenny. Inderdaad, heetten. Want Paul en Jenny zitten me niet lekker. Voor de As the World Turns kijkers van het eerste uur komt dit niet als een verrassing. Voor zij die de soap der soaps, de enige soap waarvan je hardop mag zeggen dat je ‘m kijkt, niet kennen: Paul en Jennifer (de laatste uiteraard tragisch overleden) zijn broer en zus. En dat voelt raar.

Dus of Paul of Jenny moest wijken. Ik koos voor Paul. Paul had immers al eerder Nick en Jim geheten. Paul werd Jack. Maar Jack en Jenny, dat zijn net de 3 J’s. Wat dan? Ik wilde namen kiezen die ook in het Nederlands klinken. Nate is een mooie Amerikaanse naam maar in het Nederlands de winterplaag van elke lagere school. Ook iets met teveel medeklinkers achter elkaar, zoals Firth, wilde ik mijn lezers niet aan doen. Dat is het Scheveningen van de Amerikanen. Struikelen maar.

Als ik haar Anne zou gaan noemen, wat ik wel een mooie naam vond en ook passend bij de nu nog Jenny, dan moest de nu nog Anne weer anders heten. Voor ik het wist stond mijn hele verhaal op losse schroeven. Ik was Jenny in word gaan zoeken en vervangen door Anne nog voordat ik Anne had gezocht en vervangen door haar nieuwe naam. Met als gevolg dat elk vrouwspersonage opeens de naam Anne droeg. What’s in a name?

Jack is een naam die in een wat goedkope roman gebruikt wordt. De detective om de hoek. Rick dan. Afgeleid van Richard, alias de aanzienlijke wachter. Die houden we erin. In de lijst Behind the Name kwam ik ze allemaal tegen: Raymond de Beschermer, Edgar het Zwaard, Sigrid de Schone, Robert de Beroemde. En ook Nicole. Uit het Griekse Nike: de Overwinning. Niet verkeerd, of geef ik daarmee te veel over mijn tweede hoofdpersoon weg? En als Anne dan Anne kon blijven heten en Jenny Nicole, Paul werd Rick en Jack werd Peter, dan moest Pete wijken want dat leek te veel op Peter en wie kon zich dan met wie associëren? Want daar gaat het uiteindelijk om. Dat je sympathiseert met een karakter, hoe naar hij of zij ook is. Dat er iets is waardoor je je ermee vereenzelvigt. En dat kan zomaar die naam zijn. We gaan voor Nicole en Rick.