Rietje

Ik bekijk het veld dat voor me ligt met gesloten ogen. 23 knoppen. Als klaprozen die net als ik goed gedijen langs het spoor, als Indische waterlelies die diep in de kern lieflijke elfjes zijn. Alle 23 hebben ze een week lang in de spotlights gestaan. Om vervolgens gesloten te wachten op de klik die hen weer tot volle bloei brengt.

Het is inmiddels wel bekend, cijfers zijn niet mijn ding. 23 is een priemgetal. Jippie. Het is voor mij het eindsaldo. Drieëntwintig keer bekende ik kleur. Van de zwangerschap door onzichtbare vrienden tot de nachtbraker die seks verkoopt, tot de vrije wil die zich laat fileren, tot het out of control kerstkind. En nu is het afgelopen.

Want om wekelijks een blog over het schrijfproces te kunnen oogsten, zal er wekelijks meer dan een zaadje geplant moeten worden. Ze zijn niet allemaal klaproos survivors of elfjes in de dop. En waar drie maanden lang de zakjes blogzaad niet aan te slepen waren, is het klimaat veranderd. Een boek schrijven is nu eenmaal lastig als je full time leeft.

Het is tijd voor afscheid. Hanneke schrijft is dood. Leve Hanneke schrijft! Na het kijken van de film Spoorloos (hoe verschillend kan de titel keuze zijn. Vrij naar het Gouden Ei van Tim Krabbe) heb ik mijzelf beloofd altijd een rietje op zak te hebben. Just in case. Bij de groothandel heb ik de party variant aangeschaft. Als je dan onder de zoden ligt te overleven met een rietje, dan mogen er best wat glitters aan zitten. Levend begraven geeft dat rietje aan hanneke-schrijft net voldoende zuurstof om niet het hoekje om te gaan. Want ondanks mijn dappere misdienaarpogingen (het dorp waar ik ben opgegroeid deed aan emancipatie avant la lettre) verwacht ik dat God en ik geen match made in heaven gaan worden. Later als ik dood ben.

Dus als er een dag komt, dat er iemand mijn de adem beneemt door in dat rietje te toeteren: volgende fase, we gaan publiceren!, dan breekt de hemel open en zullen duizend nieuwe bloemen bloeien. Een ervan zal op deze blog pagina belanden. En jij bent dan de eerste die van me hoort.

En zolang hanneke-schrijft aan het rietje ligt is er lees:hanneke.

Ik lees veel. Dat helpt als je schrijft. Maar nog meer helpt leven. Als je niet leeft, niets meemaakt, probeert of ontdekt, dan schrijf je saaie verhalen. Lees: Hanneke gaat over het leven. Over wat je als mens meemaakt, probeert en ontdekt. Soms herkenbaar, soms vervreemdend. Maar hopelijk nooit saai.
Ik zie je graag op http://lees-hanneke.blogspot.com