Kerstkind

Als je bekend hebt tot de punt en deze alle hoeken van de computer hebt laten zien, dan wordt het lastig huishoudelijke klusjes in huis af te weren met: ‘Ja, daar ben ik niet vrij voor!’ Bovendien, een kerstboom kopen leek me gewoon leuk en voor het eerst had ik iets om eronder te leggen.

Wonen in een dorp betekent dat je je boom bij een boer koopt. Niet in een tuincentrum, maar gewoon bij zo’n bordje langs de weg: Kerstbomen te koop. Vanaf zaterdag. Welke zaterdag? Ik stopte, belde het mobiele nummer en kreeg een voicemail. Rustig reed ik naar de tweede kerstafwerkplek. Ik belde aan. Niemand deed open. Een lichte irritatie maakte zich van mij meester. Met de idee dat ik maar even weg zou zijn, had ik geen jas aan gedaan. Het vroor. Ik gaf gas en stuitte op een kweker. Ook vrije natuur. De bomen stonden in volle grond. Daar had ik geen tijd voor. Ik had het koud en mijn idyllisch beeld van kerstbomen kopen was na twee keer bot vangen volledig verdwenen. Ik wilde een boom, snel, en nog sneller naar huis. Ik koos eentje al in pot, de leftover van het weekend. Een scharminkel. Zelfs de toevoeging van alle ballen van de wereld kon hem niet voller doen lijken. Ik besloot me te concentreren op het tafereel dat zich onder de boom ging afspelen.

In de verhuisdoos Sint&Kerstspullen vond ik niets dat dienst kon doen als kerststal. Mijn kindje zou toch in ieder geval vergezeld moeten gaan van een Maria en een Joseph. Bij voorkeur ook wat bezoek dat het kind zou komen bejubelen, maar zover was het nog niet. Ik verklaarde de Rassel Snowi, een sneeuwpopje gevuld met smarties, tot Maria en de Klapper Klaus tot Joseph. De Rassel Rudi, oorspronkelijk rendier, deed dienst als ezel. Bij het uitspreken van de Duitse benamingen moest ik terug denken aan de Duitse TV kanalen van vroeger. Voor dat er commerciëlen waren stonden thuis de Duitsers op kanaal 4, 5 en 6. Synoniem voor het eeuwige nasynchroniseren van de Amerikaanse Westerns. ‘Du Rassel Rudi, flieg mal schnell hier, dan machen wir mall pang pang gegen den cowboy Snowi.’ Taalverkrachters.

Ik plaatste ze zorgvuldig onder de boom, voldoende ruimte tussen Snowi en Klaus inlatend voor mijn kerstkind. Het was niet zo onbevlekt tot me gekomen als het oorspronkelijke kind, ik had er behoorlijk wat zweet en vloeken op los gelaten. Maar ik was wel net zo ontvankelijk geweest als Maria destijds, het kind was welkom geweest. Klapper Klaus stond evenzo beteuterd te kijken als Joseph 2009 jaar geleden. Zijn rol was vooral die van aanmoediger geweest. Een rol die overigens stevig onderschat wordt. Rudi gedroeg zich Ezelwaardig. Hij prikte in mijn kindje, probeerde nog wat te verschuiven aan hoe het lag. Maria Snowi moest het kind goed beschermen, maar realiseerde zich ook dat ezels, ondanks hun reputatie, slimme dieren zijn. Soms had Rudi wel een punt en verzette zij er nog een.

Het was een vredig tafereel en het voelde verschrikkelijk goed om naar mijn gebaarde kind te kijken. Wat een lijn, wat een karakter. Het zou niet lang meer duren voordat de buurt zou uitlopen om hem te aanschouwen. Hopelijk zouden ze eerlijk zijn tegen me. ‘Ik vind het maar niks’ is een net zo’n waardevolle (edoch pijnlijke) reactie, als ‘Doe mij er maar tien van zulke.’ Het schijnt dat toen ik geboren werd ze mijn moeder ook hebben toegefluisterd: ‘Wat is ze lelijk!’

Hoewel ik recent had gelezen dat enige kinderen ook daadwerkelijk enige kinderen worden en geen broers en zussen nodig hebben voor hun geluk, vond ik het toch wat eenzaam tonen, mijn kerstkind. Ik zette mijn stoel zodanig neer dat de schijnsels van de kerstlichtjes mijn laptop aanlichtten en begon een zusje te typen.