Het waren drie fantastische...

Je leven een vuurwerk…of niet. Aldus wijlen Simon Vinkenoog. De SIRE spotjes ‘Je bent een rund als je met vuurwerk stunt’ hebben bij mij gewerkt. De aanblik van een verse vuurpijl maakt mij al blind. Maar eenmaal afgestoken ben ik de grootste fan. De kleurencombinaties die op papier afzichtelijk lijken, zijn in de donkere hemel opvallend mooi. De klassieke uiteenspatting in sterren geeft je het gevoel de wereld aan te kunnen, de altijd onverwachte nabrander, de laatste stuiptrekking voordat het licht dooft, doet je hopen dat er meer is. Mijn leven een vuurwerk. De afgelopen drie maanden zonder twijfel.

Het menselijk systeem is een wonderlijk iets. Waar we op doordeweekse dagen verlangend uitkijken naar het uitslapen in het weekend, worden we zaterdag en zondag strak om half zeven wakker. Klaarwakker. Zondagavond hopen we dat maandagochtend net zo soepel zal gaan, maar het systeem is hardnekkig. Op maandag moet de wekker ons weer de dag in kleuren of kraaien, afhankelijk van welke Philipsdaylight je bezit.

Het systeem is hardnekkig. Mensen hebben mij voorspeld dat ik tijdens mijn drie maanden sabbatical bijzondere dingen over mijzelf zou ontdekken. Dat het me zou veranderen. Ik zou mezelf gaan tegenkomen. En of dat boek er nu wel of niet zou komen, de reis van die drie maanden zou me zoveel inzicht in mijzelf bieden, alleen dat was het kostbare onbetaald verlof wel waard.

Ik ben geen spat veranderd. Mijn vriend Discipline heeft me niet in de steek gelaten, mijn vijand Prestatiedrift evenmin. De maanden oktober en november blijf ik donkere dagen voor Kerst vinden, hoewel ze dit jaar ongekend licht waren. Ik ben nog steeds een ochtendmens en ga maandag gewoon, met klassieke mondayblues, aan het werk.

Heeft het me dan niets gebracht? Integendeel. Drie maanden in bijna permanente staat van flow, fantasie die mocht blijven fantaseren, de dagelijkse wedstrijd tussen mijn vingers en mijn hoofd, wie was sneller en het ook nog kunnen turven omdat alles, maar dan ook alles, in het teken mocht staan van het woord. Vuurwerk. Maar vooral een gevoel van Thuiskomen. Gewoon in mijn eigen huis, op mijn eigen zolder.

De tempo team knul op het podium tijdens zijn afscheid van zijn interim-baantje schiet door mijn hoofd. De glimlach op zijn gezicht, de stralende ogen. God, wat vloog de tijd. Ja, ik waan me op zijn podium en kijk mijn leven rond. Het voelde als drie fantastische dagen.

Ik teken ervoor in 2010. Gelukkig Nieuwjaar!